azy tiktik
Nakakatawang tiktik
StaVl Zosimov Premudroslovsky
© StaVl Zosimov Premudroslovsky, 2020
ISBN 978-5-4498-0433-4
Created with Ridero smart publishing system
KASO №1
Ilong
APULAZ 1
Kumusta
Agad na lumipat sa paglalarawan ng mga pangunahing kalahok sa mga kaganapan na iminungkahi sa akin sa seksyong ito ng mga kaso.
Ang una sa listahan ay si Major General Ottila Aligadzhievich Klop. Sa lahat ng mga nakapaligid sa kanya, hindi siya pamantayang paglaki – siyamnapu’t siyam at siyam na sentimetro.
Itanong mo: «Ngunit kung paano siya inamin sa mga ranggo ng mga tagapag-alaga ng pagkakasunud-sunod, pagkatapos ng lahat, pagkatapos ng isa at kalahating metro ay hindi sila tatanggapin sa hukbo, at kung walang hukbo ay hindi sila tatanggapin… Ngunit siya ay – isang espesyal na kaso: Ang kanyang mga magulang ay, mas tiyak, ang kanyang ina at ang kanyang lolo, na nagsilbi sa kanya sa halip na kanyang ama, ordinaryong mamamayan ng Russian Federation, na may primordially Jewish Roots. Iyon lamang ang kanyang ina, minsan sa huling sanlibong taon, nang ang mundo ay hindi pa gumagamit ng mga computer sa lahat ng dako at ang Great Soviet Union, kusang sumali sa ranggo ng mga internationalist orderlies, na ang tungkulin ay linisin ang mga maysakit pagkatapos na punan ang laman ng tapeworm. At nangyari ito sa ilang bansa sa Africa at ang mga sinaunang tribo ng mga Central pygmies ng Gitnang Aprika na nagkasakit, isa sa kung saan, o sa halip, ang pinuno mismo, ay ang Dakilang Elder, isang daang dalawampu’t libong taon ng kanyang kalendaryo ay luma na, at dahil ang kanyang mga kapwa ay umungol (namatay) nang matagal. samakatuwid, ang mga naalaala ang kanyang kapanganakan ay hindi at nagawa niyang i-claim na ang kanyang ina ay ang Araw, at ang kanyang ama ay ang Buwan, atbp. atbp.. Siyempre, ang hinaharap na ina ni Ottila ay hindi naniniwala sa engkanto na ito, ngunit hindi siya nagkamali, ngumiti lang siya at tumango sa Mahusay na Lumang-Timer ng lahat ng Mga Lalaki ng Lupa. Matapos siya, natanggap ang mga paggamot ng pinuno, masarap silang nakakaakit: pinirito na mga mata ng bison sa sarsa ng bawang, pinausukang mga itlog ng isang elepante na may salmon ng tsokolate, sariwang dugo borscht ng sariwang nawala na paramedic Ivan Kozimovich Pupkin sa bisperas at katas ng prutas ng Coca sa pangatlo… Sa pangkalahatan, nagising ang buntis at pagkatapos ang kanyang buhay ay hindi na partikular na interes.
At ayon sa batas ng tribong Pygmy, ang average na taas ng isang sundalo at tagapag-alaga ng utos ay hindi bababa sa walong sentimetro at hindi hihigit sa isang metro lima at kalahating sentimetro, siyempre, samakatuwid ay dinala siya sa kanilang pulis at ipinadala kasama ang pagpapalitan ng karanasan sa Russia. Kaya’t nanatili siya sa serbisyo: nakatanggap siya ng permanenteng tirahan, tulad ng sinumang manggagawa sa panauhin, at dahil siya ay isang mamamayan ng Russian Federation nang sabay-sabay, walang sinuman ang maaaring magpalayas sa kanya. Sa madaling sabi, posible ang lahat sa ating bansa, lalo na sa pera. Ngunit kailangan niyang dumaan sa pagsasanay sa militar kasama ang kanyang ama sa tribo at punan ang elepante sa pagsusulit. Ito ay nakasaad sa dokumento na inilahad sa lugar na hinihiling, na naihatid sa tiyan ni Ottila at naaprubahan ng UNESCO. Siyempre, ang isa pang dokumento ay nakadikit dito, kahit na hindi opisyal, mukhang isang daang bucks. At higit pa sa pangunahing dokumento ay ipinahiwatig na nagsilbi siya sa ranggo ng pangkalahatang hukbo ng hilaga-timog na dibisyon ng tribo na tinawag na Nakatika Ui Buka. Siyempre, ang titulong ito ay iginawad sa kanya dahil sa kanyang ama para sa buhay, lalo na dahil ang kanilang tribo ay nakalista sa pwersa ng UN.
Nakamit ng batang Ottila ang sumusunod na karanasan sa paglilingkod sa tribo, na mas tiyak, naipasa ang mga pagsusulit sa: archery, pagkahagis ng isang tomahawk, pag-akyat ng mga «puthaw» sa pag-akyat, na pinapayagan siyang umakyat, kapwa sa mga patayo at may mga pimples. Maaari rin niyang itapon ang parehong mga binti sa kanyang sarili o sa iba pang mga tainga at, na humahawak sa sahig sa parehong mga kamay, maaaring sumayaw ng isang tap sa sayaw, gumawa ng isang triple somersault up, patagilid, pasulong, paatras, at walang hawakan sa sahig. Natuto siyang pahabain ang mga pusa, aso at iba pang kagat at kinain ng mga hayop, kabilang ang mga lamok, bedbugs, kuto at grizzly bear.
Matapos maipadala si Ottila sa kanyang sariling kahilingan at dahil sa sakit ng kanyang ina, ipinadala siya sa Ministry of Internal Affairs bilang isang klerk – adjutant ng Marshall, na hindi pa niya nakita sa kanyang mga mata, ngunit narinig lamang niya ang kanyang tinig sa radyo at isang espesyal na telepono. Matapos ang tatlumpu’t dalawang taong gulang, inilipat siya sa nayon ng Sokolov Ruchey, Rehiyon ng Leningrad, at sa St. Petersburg, ang riles ng Lyuban, dahil sa mga pagbawas sa administrative apparatus.
Inilalaan nila siya ng isang kubo, isang dating paaralang bokasyonal. Ang unang kalahati ng kubo ay sinakop ang lugar para sa pabahay, at ang pangalawa ay inilaan bilang isang malakas na punto.
At pagkatapos ay umupo si Ottila Aligadzhievich sa kanyang tanggapan at nagsusulat ng isang quarterly, at pagkatapos ay agad, taunang ulat. Nagmamadali siya, nagkakamali, nalilito ang mga salita sa mga wika, at alam niya ang isang dosenang ng mga ito, kabilang ang: Pranses, katutubong tribo, limang magkakaibang wika ng Sobyet, Latin, sinasalita ng Russia, panitikan ng Russia, fenya ng Russia, walang-bahay na Ruso, interogator na wika at iba pa.
Nagsusulat siya, nagsusulat, at pagkatapos ay ang anak na lalaki ng sampung taon ay dumating sa kanyang tanggapan:
– Ama? – mahinang bata na nagtanong sa isang daang tatlumpung sentimetro sampung taong gulang na anak na si Izya.
– Ano, anak? – nang hindi nakataas ang kanyang ulo, sumagot ang siyamnapu’t siyam na sentimetro na ama ni Ottil.
– Tatay..? – Nag-atubiling si Izya. Nagsusulat pa rin si tatay.
– … well, magsalita?! tanong ng ama.
– Tatay, tiningnan ko ang kahon dito, ha?!
– At ano?
– Ang ilang mga salita ay hindi malinaw sa akin doon…
Tiningnan ni Ottila ang kanyang anak sa paraang ama, nang hindi ibinaba ang kanyang ulo, kinuha ang kanyang mga paa sa isang espesyal na upuan na may mga riles ng hagdanan sa mga gilid ng gilid, tumayo, lumiko at umupo sa lamesa. Minahal niyang tinignan ang kanyang anak sa pamamagitan ng mga baso, hayaang ibinaba ito sa dulo ng kanyang ilong at tinanong, tinitingnan ang mga mata ng kanyang anak at hindi itinaas ang kanyang ulo, na nasaktan ang kanyang ulo at ang kanyang leeg ay nanhid. Tiningnan niya ang lahat mula sa ilalim hanggang paitaas. Lumabag din ito sa kanyang posisyon sa civic. At higit pa sa harap ng isang anak na lalaki na lumaki tulad ng isang ordinaryong bata. At ngayon, nakaupo sa mesa, maaari pa ring sumimangot sa kanyang itim na kilay.
– At anong mga salita ang hindi mo maintindihan, anak?
– Well..: Pangulo, ilang Kapangyarihan, FSB.. ano ito? Hindi pa tayo dumaan sa kasaysayan. Ganoon ba, mabilis.
– O ikaw ay isang paaralang procuratorial sa panahong ito ng pag-aaral. – ngumiti ang ama, tinanggal ang kanyang baso at hinaplos ang mga ito sa isang kamao, na pagkatapos ay sumandal ito sa tuktok ng mesa. Sinampal niya ang kanyang anak sa balikat gamit ang isa pang kamay at hinaplos siya ng isang malaking kalbo ng ulo, na hindi makatao.
– Kaya, makinig, – ang sigarilyo ng ama, – ang Pangulo sa aming pamilya ay ako, ang ilang Kapangyarihan ang iyong ina. Buweno, siya, alam mo ang ginagawa niya… Hindi pinapayagan na magpakasawa, suriin ang mga aralin.
– Mga pagpapakain, – idinagdag ni Izya.
– Hindi
