e prish oreksin tënd.
Harutun ndoqi këshillat e kuzhinierit dhe e thithi vetë.
– shtë e nevojshme të vendosni mbikëqyrje mbi një tel dhe të kapni të gjithë varësit nga droga.
– Vetëm, apchi, ne do ta kalojmë ditën e punës në komunitet në fshat.
– Saktësisht! Dhe këneta do të mbulojë të gjitha shpenzimet tona. Dhe për të përshkruar dhe shkatërruar të gjitha ilaçet…
– Dhe atëherë do ta shkatërrojmë këtë nikel.
– A është e ligjshme kjo? Sneezy
– ?farë?
– Epo, për derrin, apchi.
– Ju ofendoni, e gjithë kjo do të përfshihet në raport, si një shpërblim për qenin zyrtar Polkan, për kapjen e Idot dhe Toad.
– Por isha unë, apchi, i cili i kapi ata?
– Ju, por ju akoma më keni borxh, mbani mend?
– Po, apchi, kujtohet.. Le të jetë Polkan.
– … Dhe ne do ta dërgojmë raportin përmes Internetit në Marshall.
– A keni parë ndonjëherë Marshall, apchi. -Arutun e ngadalësoi lugën.
– Jo. Megjithëse dikur kam punuar si ndihmës i tij.
– Pra, kush i firmosi dokumentet? -Arutun arriti për harengë dhe mëngë preku shtresën me yndyrë të borsch. Ka një dritare në derën e tij, si në arkë: ka letra sekrete dhe grub, të cilat po ju them një sekret, nuk kam pështyrë më shumë se një herë.
– Dhe ai nuk e dinte? Sneezy.
– Nëse ai nuk do ta njihte, atëherë unë nuk do të isha këtu.
– Nuk e kuptoj, ju keni jetuar atje si djathë në gjalpë, pse keni nevojë të pështyni?
– Në këtë vend, pështyma është një fyerje, dhe në atdheun tim është një shenjë përshëndetjeje dhe dashurie, si puthje. Në fund të fundit, kur putheni, ju thithni zbehjen e partnerit tuaj. Dhe kjo është një puthje në distancë… Askush nuk e pa fytyrën e tij. Epo, mirë, ha dhe shko të shikosh kohën.
– Dhe ti? Sneezy.
– Dhe unë do të mendoj. Nëse çfarë?.. – Klop mërmëriti. Unë jam nën zhinka.
– Në dhomën e gjumit?
– Në tualet, dash, natyrisht. Më mirë mbyllini ato në garazh. Nga atje, ata ende nuk do të dalin deri në mëngjes.
– Dhe makina? Sneezy.
– Whatfarë makine?
– Epo, që nga garazhi, apchi, atëherë ka një makinë?
– Kishte një herë, më saktë, një motor. Izya theu, tani vetëm një copë metali të thërrmuar, të shtrirë përreth…
– Epo, unë shkova, Shef?! Sneezy.
Në mëngjes erdhi Toad e vjetër dhe, pasi mori udhëzime, shkoi për të pastruar hambarin. Në hambar për një kohë të gjatë, dora e zotit nuk u aplikua dhe gjithçka që ishte e mbuluar me mut. Otila, si zakonisht, u ul për të rreshtuar thonjtë. Dua të vërej se të gjithë detektivët kanë një hobi që i bën ata të mendojnë: Holmes ka një violinë, Poirot i beson qelizat e tij gri pa ndërhyrje, Agjenti Kay ka një byrek, dhe Klop ka rregulluar thonjtë. Dhe kur të mbaronin, ai do t’i dëbonte brenda dhe t’i shqyente përsëri në mënyrë që t’i rivendoste përsëri dhe në të njëjtën kohë të ndjejë një gumëzhitje të mendimit.
Bale, balle, balte, balte. Dhe kështu orë pas ore, ditë pas dite, vit pas viti, dhe… Papritmas, një fytyrë e keqe e Toad u shfaq nga hambari dhe u ngul sytë, duke buzëqeshur policin.
– Whatfarë doni, stinker? Pyeti Otila.
– A mund të pi duhan, shef? e pyeti i moshuari pa dyshim.
– Whatfarë bie?
– Jo fjala e duhur. Ju, rritje, u kthyat rreth një kufome të kalbur të një dinosauri?
– Jo, unë thjesht e shkrepa atë dhe e lëshova pëllumbin e vogël, i cili në vetvete nuk oksigjenon.
– Mirë, pi duhan.
Plaku doli dhe nxori një cigare.
– Prisni!
– Whatfarë, shefi?
– Thjesht lini gomarin tuaj në hambar.
– Hehe, e kuptoi shaka. – U përpoq nga hambari dhe donte të ndizte një cigare…
– … Nuk mund të themi, apo çfarë? – Gabim i gabuar.
– Jo, shef, vetëm Belomor.
– Eja këtu.
Plaku mbajti një cigare. Otila e mori dhe e ndezi. Cigarja ishte e pastër, pa aditivë.
– Në, tym. – Dha Otil te Toad e cigares.
– Dhe ti për një kohë të gjatë tek ne?
– Unë kam qenë këtu për gjashtë vjet dhe kam menduar përgjithmonë. Kam pajtuar. Ai pështyu në karrierën e tij. Tregtohet për këtë botë të mrekullueshme, nga e cila mbart plehra dhe mut… Damn atë. Me pak fjalë, për çfarë jam lodhur?
– Jo, kur kam jetuar këtu deri në kohën e fundit që kam shërbyer, policët e rrethit ndryshuan si doreza.
– Dhe pse?
– Arsyet ishin të ndryshme: ata pinin shumë, pastaj i vodhën me masë.
– Epo, nuk më kërcënon. Unë jam renditur në mesin e eprorëve të mi si jo-pije dhe shitës. Më thuaj diçka, a mund të përfundoj ndërtimin e një hambari para vjeshtës?
Plaku ekzaminoi ndërtesën, e cila ishte gjysma e bërë me tulla. Boshllëqet e rrëzuara në mure u rritën: ose kompensatë e kalbur, pastaj material për mbulim, pastaj thasë.
– Mundesh. Vetëm e gjithë kjo duhet të zëvendësohet. Po, dhe muret e tua janë të vjetëruara.
– Dhe sa vjeç janë?
– Ohhh! Shef, po, me sa mbaj mend, kjo ndërtesë qëndronte. Këtu dikur ishte një oborr i disa tregtarëve. Në revolucion, thonë ata, ata kapën një arratisje nga pendët e kuqe, dhe atje ata përfunduan me tërë familjen.
– Ku?
– Po, ku?
– Epo mirë.
– Ah,
