style="font-size:15px;"> – Θυμήθηκα. Το φυσίγγιο… αυτό είναι όπου ο άνθρωπος έχασε τη μύτη του…
– Υπενθύμισε;
– Αυτό είναι σωστό!
– Έτσι θα τον αναζητήσουμε. Ο ίδιος … – Και ο Ottila έσφιξε ένα δάχτυλο στο ταβάνι. – με ζήτησε μισή μέρα. Ζήτησε πάρα πολύ από μένα να αναλάβω προσωπικά αυτό το ζήτημα. Για να μιλήσω, πήρε τον προσωπικό έλεγχο.
– Θεέ;
– Oχι, ανόητος, ο στρατάρχης. Nuuu, ο θεός μας. Είπε ότι δεν υπάρχει κανένας αξίζει τον κόπο … – Η Ottila πήδησε στα γόνατά της, έμεινε υποδεέστερη και πήρε τον έλεγχο της κατάστασης.
– Και πώς θα τον αναζητήσουμε. Αυτή είναι μια ιστορία;! Επιπλέον, πέθαναν.
– Ποιοι είναι αυτοί;
– Αυτά, οι κύριοι χαρακτήρες πέθαναν πολύ καιρό πριν… και ο Γκόγκολ είναι ο κύριος μάρτυρας, ο ίδιος… καλά, νεκρός.;! Αυτό δεν είναι χιούμορ.. Αχ;
– Ανόητος. – Ο σκύλος πήδηξε από την αγκαλιά του Incephalopath. -Θα ψάχνουμε για ένα μνημείο σε ένα χάλκινο διοικητικό συμβούλιο που κλέφθηκε. Είτε άστεγοι είτε απατεώνες. Παρόλα αυτά, ένα μνημείο του NOSU, και ίσως… αντίκες!
– Και ποιος θα μείνει εδώ;
– Isolde και Izzy για το κύριο.
– Είναι ακόμα μικρός;
– Τίποτα δεν είναι μικρό, ήξερα ήδη μια γυναίκα στα χρόνια του.
– Για το λόγο αυτό, δεν είναι απαραίτητο το μυαλό: το βάλτε, σπρώξτε και πηγαίνετε…
– Πώς να ξέρετε πώς να γνωρίζετε…
– Oχι, προστάτης, θα μπορούσα να μείνω, η καρδιά μου είναι αδύναμη…
– Τίποτα, εδώ στην Αγία Πετρούπολη θα αναπνεύσετε αέρια και θα χαλαρώσετε.
Ο Harutun θα ήθελε επίσης να πει κάτι για να μείνει με τη σύζυγο του Klop, αλλά έγινε προσεκτικός και κοίταξε τη σκονισμένη δίκοχη ουρά στο γόνατό του και με τον αντίχειρά του έσπρωξε το έντομο στο υλικό των παντελονιών του.
– Τι θέλετε να ξεγελάσετε; – με σαρκασμό, στρατιάζοντας τα μάτια του, ρώτησε την Oττυλα.
– Δεν έχω χρήματα ή φάρμακα.
– Λοιπόν, αυτό είναι επιλύσιμο. Τα πάντα πληρώνουν τον προϋπολογισμό. Αν βρούμε τη μύτη.
– Και αν δεν το βρούμε;
– Και αν δεν το βρούμε, τότε όλα τα έξοδα θα αφαιρεθούν… από εσάς.
– Πόσο;
– Και έτσι. Εάν εξακολουθείτε να ζητάτε ηλίθιες ερωτήσεις, μπορείτε να χάσετε τη δουλειά σας. Το πήρα;
– Αυτό είναι σωστό, κατανοητό. Πότε πηγαίνουμε;
– Φωτεινή ερώτηση. Πρέπει να είμαστε ήδη εκεί. Ας πάμε τώρα!
– Και τι είναι τόσο σύντομα; Δεν βάζω τη βαλίτσα μου;
– Πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι. Ξέρατε από πού βάζετε δουλειά… Παρεμπιπτόντως, το ίδιο πράγμα…
– Τι;
– Δεν βάζω τη βαλίτσα μου. Ναι, δεν τους χρειαζόμαστε. Κατά την άφιξη, αγοράστε αυτό που χρειάζεστε. Έχω τραπεζική κάρτα.
– Και αν δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα;
– Θα ρίξει. – και πάλι ο αστυνομικός της περιοχής έσφιξε ένα δάχτυλο στο ανώτατο όριο και σε ένα πυγμαίο στυλ πήδησε, χρησιμοποιώντας τα τατουάζ, πάνω στο
