jy? Gaan jy ook nou dadelik slaap, Edoardo?” wil Lizelia ook besorg weet.
Hy skud sy kop. “Ek wil eers by Angelo gaan hoor waarom hy my so dringend ontbied het. Mario sê daar is nog lig in sy kantoor.”
“Ek hoop nie dit is groot … e … sakeprobleme nie, Edoardo,” sê Lizelia ietwat onrustig. “As daar iets is wat ek kan doen om te help …”
Die edelman stel haar dadelik gerus. “Ek sal jou môreoggend sê of dit ’n groot probleem is. Gaan slaap nou, my kleintjie. Ek weet jy moet doodmoeg wees, en jy kan my tog nie regtig met my sakeprobleme help nie.”
“Dis waar, ek weet absoluut niks van die sakewêreld en sy geheime nie. Ek sê dan maar nag en … lekker slaap, Edoardo!”
“Nag, my ou meisietjie!”
Later in die bed lê Lizelia aan Edoardo se ongewone vriendelikheid en dink. Sy weet nie waaraan sy dit moet toeskryf nie, want hy was nog altyd net hoflik en beleef teenoor haar. Dit kan ook nie uit dankbaarheid wees omdat sy hom die afgelope agt dae so pligsgetrou versorg het nie, want hy weet baie goed dat dit maar net ’n klein deeltjie van haar skuld is wat sy vereffen het.
Hy het seker tot die besef gekom dat hy ’n lewensmaat se bystand en geselskap nodig het om die donker wêreld waarin hy lewe vir hom aangenamer te maak, peins Lizelia. Sy voel oortuig dat Francesca se wagtyd vinnig besig is om te verstryk en dat Edoardo binnekort sal begin stappe doen om hulle huwelik tot niet te maak.
Hierdie gedagte laat onwillekeurig trane in Lizelia se oë opwel. Sy besef dat sy hierdie pyn self oor haar gebring het. Sy het van die staanspoor af geweet dat Edoardo se hart onherroeplik aan Francesca behoort en dat dit vir haar fataal sal wees om op hom verlief te raak. Sy voel meteens ontsettend moeg en afgemat.
Daardie aand huil Lizelia haarself aan die slaap. Toe sy die volgende oggend wakker word, is sy vasbeslote om haar liefde vir Edoardo in die kiem te smoor en dit onmiddellik uit haar weerlose hart te ban. Sy besef dat dit nie maklik gaan wees nie, veral omdat sy feitlik heeldag by hom moet wees. Sy moes al baie teleurstellings in haar jong lewe te bowe kom, dus sal sy hierdie liefdesteleurstelling ook mettertyd verwerk.
Net voordat die kamermeisie haar oggendkoffie bring, staan Lizelia dadelik op om haar rooi oë te dokter. Edoardo sal natuurlik nie agterkom dat sy byna die hele nag gelê en huil het nie, maar haar rooi oë sal die werkers laat gis.
Lizelia het ook net klaar haar oë gedokter, toe bring die kamermeisie twee koppies koffie na haar kamer en sê beleef: “My heer die baron het gesê ek moet sy koffie elke oggend hier na u kamer toe bring, barones.”
“Dankie, sit maar die skinkbord op die kleedtafel neer,” sê Lizelia. Sy kam haar hare en besef dat sy versigtig sal moet wees om haar liefde vir Edoardo geheim te hou. Vasbeslote om niks te laat blyk nie, neem sy die skinkbord en stap na Edoardo se kamer.
Sy klop saggies aan die deur wat hulle kamers verbind. Dan hoor sy hom met ’n slaperige stem sê: “Kom binne, Lizelia!”
“Ek is jammer dat ek jou steur,” sê sy verontskuldigend, “maar dit was jou voorstel dat ek soggens my koffie by jou in die kamer moet kom drink.” Sy sit die koppie in sy hand en vervolg besorg: “Ek hoop jy het ’n aangename nagrus gehad, Edoardo.”
“Ek het soos ’n klip geslaap, want die probleem was toe glad nie so ernstig as wat ek aanvanklik gedink het nie. Trouens, ek het dit alreeds opgelos,” glimlag Edoardo gemoedelik. “Maar ek verstaan my teenwoordigheid word ook dringend op die plaas verlang. My oom het glo gistermiddag gebel om te vra dat ek so gou moontlik plaas toe moet kom.”
“Wat is jou plaas se naam?” wil Lizelia belangstellend weet. Sy het al gehoor dat dit ’n pronkplaas is, geleë in die Povallei naby Milaan.
“Omdat die natuurskoon daar so asemrowend is, het my grootjie, die eerste eienaar van die plek, dit Bella Mondo genoem. Dit is inderdaad ’n mooi wêreld daar in die vallei, langs die Apennyneberg met ’n takrivier van die Po wat deur die plaas vloei en besproeiing vergemaklik. Maar jy sal self sien hoe mooi die plaas is wanneer ons eers daar is,” sê hy.
“Ek het nie geweet ek moet saamgaan nie,” sê sy met ’n verwese glimlaggie.
“En wat laat jou dink dat ek jou hier sal laat agterbly?” wil Edoardo weet.
“Wel, ek het gedink aangesien dit ’n sakebesoek is …”
“Ag, my oom verlang seker maar net my toestemming om die een of ander implement vir die plaas aan te koop,” raai hy. “My liewe oom beskou sulke dinge gewoonlik as baie dringend … Ons vertrek oormôre met my vliegtuig. Ek neem Mario en Angelo saam, want ek weet nie hoe lank ons op Bella Mondo gaan vertoef nie. As die eerste sneeu begin val terwyl ons daar is, kan dit ons weke lank daar hou.”
Lizelia sit by Edoardo en gesels totdat Mario opdaag om sy werkgewer te versorg.
Dit is nou so koud en winderig dat Lizelia en Edoardo nooit meer bedags langs die rivier gaan stap nie. Hulle soek nou die sonskynhoekies in die kasteel se binnehof op, of ontspan in die sitkamer voor ’n gesellige vuur in die haard.
Dit is vir Lizelia baie moeilik om elke dag so intiem saam met Edoardo te verkeer terwyl sy weet dat hy nou enige dag die beëindiging van hulle huwelik met haar kan bespreek. Dog twee dae verstryk sonder dat hy ’n woord in dié verband rep.
Op pad na Bella Mondo sit Lizelia langs Edoardo in die vliegtuig, en Angelo en Mario sit net agter hulle. Almal is in winterjasse geklee, want ’n ysige wind waai vanuit die noorde.
“Ek hoop jy het genoeg warm klere saamgebring, Lizelia,” sê Edoardo besorg. “Ek weet nie of jy daarvan bewus is nie, maar ons winters is baie strawwer as julle s’n in die sonnige suide.”
“Ja, ek het al so iets gehoor. Ek weet nie wat die kamermeisie alles vir my ingepak het nie. Ek veronderstel sy weet wat ek op die plaas nodig sal hê; sy ken mos julle winters,” sê Lizelia gerusstellend.
“Ons sal daar anderkant seker maak dat sy die regte klere vir jou ingepak het, want jy sal warm langbroeke, warm stewels en dik truie baie nodig hê op die plaas.”
Edoardo se hand soek hare totdat hy dit vind. Hy strengel sy lang vingers versigtig deur hare, en hou dan haar hand op sy skoot asof dit iets kosbaars is.
Hierdie intieme gebaar laat Lizelia se hart weer dadelik vreemde fratse uitvoer en sy voel hoe haar liefde vir hom soos ’n verterende vuur in haar opvlam. Maar dan dink sy weer aan sy liefde vir Francesca en sy moet verbete veg om haar allesoorheersende liefde te vergeet.
Die lug is grys en mistroostig toe die vliegtuig op die plaas se netjiese aanloopbaan neerstryk. Almal is bly om die baron en sy vrou weer te sien.
Almal komplimenteer Lizelia omdat die huwelikslewe nie afbreuk aan haar skoonheid gedoen het nie. Edoardo glimlag breed en sê spottend: “Dit wys julle net hoe ’n uitstekende eggenoot ek is, en hoe goed ek haar behandel.”
“Hm, hoor net hoe blaas hy sy eie beuel,” lag sy niggie Genina hom heerlik uit. “Hy dink ons weet nie dat Lizelia ’n volle week lank sy lyfkneg moes wees nie.”
’n Opgewekte atmosfeer heers in die ontvangskamer van die groot drieverdiepingopstal. ’n Gesellige vuur brand in die kunstige haard en die hele vertrek is lekker warm. Lizelia hou baie van hierdie ou huis, en sy neem haar voor om haar verblyf saam met Edoardo hier op Bella Mondo ten volle
