Pa, net tydelik,” paai sy.
Sy is skielik innig bly dat hy haar daaraan herinner dat sy as tiener taamlik obsessief te velde getrek het teen die oppervlakkige najaag van uiterlike skoonheid. Al haar opstelle en toesprake by redenaarskompetisies het by onderwerpe soos kosmetiese ingrype, anoreksie, bulimie of die effek van die media op vroue gaan draai. Dit tref haar met ’n slag hoe amper sy aan haar neus laat sny het en sy glimlag dankbaar dat haar plat-op-die-aarde-pa haar opnuut laat besef het dat sý van alle mense van sulke operasies moet wegbly.
“Sy’t werk gekry by ’n dokter, Anna,” hoor sy hom ongeduldig vir haar ma sê waar sy sweerlik styf langs hom staan.
“Jou ma wil weet wat sy van is,” sê hy kamtig vies.
Sy sê die naam en hoor hoe hy dit herhaal. Skielik raas die foon harder en haar ma se stem vra: “Wat is die naam?”
“Venter, Ma,” sê Vicky.
“Wie Venter?” vra haar ma pynlik geduldig. Name is vir haar van kardinale belang.
“Paul Venter, Ma.”
“Hmmm… klink bekend. Wat is Armaans Venter se seun wat vir dokter gaan leer het se naam nou weer? Ou blink Armaans van Bettie-hulle, man. Onthou jy dan nie?”
“Ma?” sê Vicky, wat nie die vaagste benul het wie Armaans is nie.
“Ek praat met jou pa, Victoria,” sê haar ma. “Ek sweer ek het al daai naam iewers raakgelees… dalk in laas week se Huisgenoot. Daar was ’n artikel oor sulke operasies, as ek reg onthou.”
Vicky hoor haar ma maak snuifgeluide. Sou sy aangedaan wees?
“Roer bietjie, Petrus, dit brand aan!” skree sy. “Op die stoof, my man, waar anders?”
Sy sug effens. “Ons maak amandelfudge vir die basaar. Waar was ek?”
“Die dokter,” sê Vicky.
“O ja. Ek wonder… Ek sal kyk waar daai Huisgenoot is. Maar as jou pa dit eers in die hande gehad het… Ek sal jou sê as ons weer bel, hoor. Maar voorspoed dan ook, Victoria. Hier’s jou pa weer. My fudge…”
Haar pa neem die foon oor.
“Nou maar dan’s ek seker maar bly vir jou, my kind. Pas net op en hou jou oë mooi oop, hoor! Jy teken niks wat jy nie behoorlik gelees het nie, nè? Jy weet hoe is daardie mense,” sê hy.
“Dis als reg so, Pa,” antwoord sy, al het sy nie die vaagste benul by watter soort mense sy gaan werk nie.
Hulle groet en lui af.
Wat de joos het ek nou weer gedoen? My netjies in ’n vervlakste hoek ingeverf, dis wat, besluit sy benoud. Voortvarend en sommerso halsoorkop in ’n ding ingeduiwel.
Nou het sy g’n keuse nie, kasty sy haarself verder. By die dokter sal sy gaan werk, of sy wil of nie. Sy kan tog nie nou vir haar pa-hulle sê: “Oeps, dit was ’n klein misverstandjie,” nie.
Ag nou ja, dis nie asof sy veel alternatiewe het nie, besef sy gelate en kyk om haar rond. Wat sy sien, lyk nie goed nie. Sy besluit terstond om iets aan die saak te doen. Sy moet besig bly en die dinge verander waaraan sy iets kán doen, en hopelik sal die res volg.
Soos wat sy altyd maak as haar senuwees haar erg opkeil, begin sy regpak en werskaf. Vir die volgende paar uur skrop en skuur en orden sy haar blyplek.
Toe Doll oudergewoonte ’n draai maak ná haar skof agter die kasregister by die supermark, staan sy vir ’n paar oomblikke die woonstelletjie sprakeloos en gadeslaan.
“Ta-raaa…” sê Vicky met ’n dramatiese armgebaar wat die hele plek insluit.
Die houtvloer blink. Die ou blou bank is heelwat skoner en swierig met ’n bont sjaal met fraiings behang. Die outydse spieël met die dik raam wat in die badkamer was, is bokant die bank opgehang. ’n Houtkis wat al vandat sy ingetrek het buite by die vullisdromme lê, is afgewas en met ’n geweefde lap oor pronk dit as koffietafel. Die hangkas is verskuif en die kaggel wat daar agter was, is silwerskoon geskuur, sodat ’n mens selfs die mooi patroontjies op die Art Deco-teëltjies kan uitmaak.
Op die kaggelrak pryk ’n potjie oranje en geel gesteelde kappertjies ewe baldadig. Die bed in die hoek is netjies toegedek met ’n growwe blou-en-wit gestreepte deken wat Vicky by haar ma gekry het. Twee kussings, toegeknoop in bont Indiese lappe waarmee sy rompe wou maak, pryk op die bed.
In die middel van die vertrek is die deurleefde mat met die Persiese motief wat opgerol in ’n stowwerige hoek gelê het, mooi uitgeskud en oopgesprei. Teen die oorkantste muur is al haar boeke netjies gepak op ’n boekrak, gebou uit drie planke ondersteun deur bakstene.
“Good heavens!” sê Doll. “Ek dog ek is by die verkeerde adres. Het jy die jackpot gewen, my liewe mens, of wat?”
“Nee, net so ’n slaggie weer my kop gebruik,” antwoord Vicky laggend.
“Dis amazing,” sê Doll en kyk met eerbied na Vicky. “Maar kyk hoe lyk jy!” voeg sy by en vis ’n stofbol uit Vicky se hare.
“This calls for a celebration,” sê sy met een vinger in die lug soos een wat skielik iets onthou. “Wag net hier, ek kom nou.”
Sy plak haar handsak neer en pyl doelgerig by die deur uit. Minute later kom sy ingestoom met ’n kartondoos, wat sy onverwyld op die houtkis begin uitpak. Een vir een verskyn daar ’n stelletjie fyn blommetjieskoppies en -pierings met ’n teepot wat amper daarby pas. Laastens vier ligroos gekerfde langsteelglase en ’n bottel sjerrie.
“So ja,” sê sy hygend op haar hurke, “omtrent tyd dat dié goed gebruik word.”
Sy wikkel versigtig die koerantpapier om die teepot se dekseltjie los. “Was my ma s’n. Nog nooit uitgepak nie. Ek is mos nie een vir sulke fieterjasies nie.”
“Ek kan mos nie…” keer Vicky.
“Of course kan jy,” sê Doll. “Ek hou niks van hierdie soort goed nie, maar dit suit soort van die nuwe look van jou flat. Of wil jy hê ek moet dit by die Salvation Army gaan afgee? Toe, loop bad vir jou,” beveel sy. “Jy lyk terrible.”
Toe Vicky uit die bad kom, sit Doll gesellig op die bank en suig aan ’n sjerrie, haar voetjies op die kis. Sy wys na Vicky se glas wat staan en wag. Die teestel is netjies gerangskik op die kaggelrak.
Vicky rol haar toe in haar pienk kombers en gaan vestig haar oorkant Doll om haar handewerk te bewonder.
“Al wat ons kort, is ’n teevee,” sê Doll tevrede. “Nou sê my, vrou: wat het hierdie skropstorm van jou aangebring?”
“Ek het tydelike werk gekry,” sê Vicky lomerig, “by die dokter wie se kar ek gestamp het.”
“Was hy hier?” vra Doll.
“Uhu,” antwoord Vicky met ’n lang gaap.
“Well, bless my soul,” sê Doll. “Dis nogal dierbaar van hom, dink jy nie?”
“Dierbaar!” sê Vicky en
