is Margot goed kriewelrig. ’n Mens kan tog nie die hele vakansie benoud en op ’n knop in jou kamer sit en wag vir ’n klop aan jou deur nie. Buitendien is sy honger.
Sy bind haar hare vas. Dan gooi sy ’n sagte syserp om sodat haar kaal skouers in haar geblomde sonrok nie verder brand of die eiland se streng dragkode oortree nie, en kies koers die dorpie in. Sy is lus om te verken. Iewers sal daar wel ’n plekkie wees waar sy ongesteurd iets kan kry om te eet. Haar hotelpakket sluit net ontbyt in.
Onder ’n palmboom gewaar sy ’n informele stalletjie met houers vol speserye. Die geur van naeltjies, neut en kaneel hang in die lug. Pragtige raffia-items lê opgestapel. Oral hang lieflike groot batikversierde syserpe oopgesprei soos vlae in die son. Sy kies een uit en betaal daarvoor. Katie sal mal wees daaroor.
Sy dwaal ’n rukkie rond op soek na nog iets om te koop. Daar is heelwat toeriste om haar. Tog pla iets haar. Sy voel heeltyd of haar rug kriewel. Sal dit iemand wees wat haar dophou, of is sy nou weer laf?
Toe sy omswaai, sien sy hom. Hy beur doelbewus met lang treë oor die pad na haar toe. Margot se keel trek toe. Sy het mos heeltyd geweet daar is iets vreemds aan die man. Sy duik weg agter ’n wapperende lap so groot soos ’n tafeldoek en retireer vinnig by die naaste deuropening in.
Toe sy om haar kyk, is sy in ’n stowwerige boekwinkeltjie. Agter die naaste rak neem sy stelling in en soek kamtig deur die rye verslete boeke terwyl sy tussendeur die ingang dophou. Toe die string klokkies aan die swaar gekerfde ou deur klingel, verstyf haar hele lyf. Hy staan ’n oomblik soekend rond. Sy oë skreef teen die skielike skemerte. Margot maak haarself klein, maar hy het haar gewaar. Sy tree oorgehaal uit agter die rak. Dis nou genoeg kat-en-muis gespeel.
“Hoekom agtervolg jy my, meneer Smit?”
“Waarom hardloop jy vir my weg, juffrou Smit?” wil hy net so kwaai weet. Sy blou oë blits soos saffiere.
“Moenie my vraag met ’n vraag beantwoord nie!” sê sy hard.
’n Klein, donkerbruin vroutjie met ’n duisternis gevlegte haarstringetjies verskyn skielik uit ’n agterkamertjie en konfronteer hulle met swaaiende armpies. Haar swart ogies en die string onverstaanbare skelwoorde in Swahili maak dit tog baie duidelik dat sy hulle uitjaag. Hy gryp Margot aan die arm en trek haar tot buite in die straat.
“Los my of ek gil!” sê sy en ruk los.
Hy vat haar skouers liggies vas. “Asseblief,” pleit hy ernstig, “jy hoef werklik nie vir my bang te wees nie. Ek sweer ek sal jou niks aandoen nie. As jy nou gil, beland ek dalk in groot moeilikheid. En vir ’n tronksel op hierdie eiland sien ek regtig nie kans nie!”
“Verduidelik dan op die daad wat jou storie is,” sis sy.
Miskien moet sy liewer net stil staan. Haar asem jaag. Mense stamp teen hulle. ’n Man wat by sy familie onder ’n sambreel vlak by hulle sit en eet, kyk op met sy vurk halfpad mond toe.
“Kan ons net uit die pad staan?” Sy oë vra mooi.
Toe sy nie antwoord nie, lei hy haar na ’n wankelrige tafeltjie eenkant onder ’n sambreel en trek vir haar ’n stoel uit. Hy gaan sit oorkant haar, haal ’n wit koevert uit sy hempsak en stoot dit stadig oor die ruwe blad na haar.
Margot se ore begin rooiwarm gloei. As sy net in die grond kan wegsak! Dis haar uitslae. Me. M. Lombard staan buite-op die koevert getik.
“Waar het … ?” Daar is ’n obstruksie in haar keel. Sy klink soos ’n hees makou.
“Jy het dit gister op die kroegtoonbank laat lê.”
Wat moet sy nou daarop antwoord? Haar brein laat haar skandelik in die steek. As sy net aan iets skerpsinnigs kan dink!
“Is jy altyd so paranoïes?” vra hy fronsend en wink die kelner nader met ’n ergerlike, gebiedende handbeweging. “Om van verstrooid nie eens te praat nie!”
Margot het laas so simpel gevoel toe haar ma haar in die kombuis betrap het met die krummels van omtrent die helfte van haar baksel basaarfudge om haar mond.
“Ek is jammer,” mompel sy, maar hy hoor haar skynbaar nie eens nie. Hy is besig met die kelner. Dan draai hy terug na haar.
“Baie geluk met jou akademiese prestasie, me. M. Lombard,” sê hy. “Dis tog jammer dat ’n intelligente vrou soos jy se mensekennis haar so droewig in die steek kan laat.”
“Hoe moes ek weet jy is nie ’n sluiper of ’n reeksmoordenaar of ’n ding nie?”
“Miskien omdat ek nêrens gesluip het of bultende sakke vol wapens ronddra nie?”
“Ek het jammer gesê. Wat wil jy meer hê?” Die vent moenie dink hy kan met sarkasme begin nie.
“Ek loop nou. Dankie vir my pos.” Sy prop die koevert driftig in haar sak.
Hy gryp haar liggies aan die pols. “O nee, juffroutjie. Jy skuld my. Ek gaan jou beslis nie die res van jou vakansie probeer misloop nie, die ganse eiland is net 80 kilometer breed. Kalmeer nou maar en sit. Ek het klaar vir ons kos bestel,” beveel hy ferm. “Dit sal snaaks lyk as ons die tafel annekseer en dan niks eet nie.”
Hy het seker ’n punt beet. Hulle is tog omring deur mense. Sy skud haar arm los. Sy kan net sowel sit. Sy moet tog immers een of ander tyd eet.
“Kom ons begin oor, hmm?” stel hy voor en steek sy hand uit. “Konrad Lemmer,” sê hy met ’n spierwit tandepasta-advertensie-glimlag.
“Margot Lombard,” antwoord sy en vat sy hand vir die tweede maal.
“Glimlag tog nou maar,” beveel hy aan. “Die son skyn en hier is ons kos.”
Dit raak nou ’n gewoonte, hierdie besigheid dat sy maak soos hy sê. Sy dwing haar mondhoeke boontoe. Hy mag dalk duistere motiewe hê, maar hy hét darem haar uitslae vir haar gebring. Sy gaan dit nog nodig kry.
Hy skink vir hulle elkeen ’n glas vol uit die bottel yskoue witwyn wat die kelner voor hulle neergesit het saam met die kos. Hy neem ’n slukkie en wys met sy oë na hare. Die koel vloeistof laat die knoop in haar maag darem so effens verslap. Sy proe versigtig aan die rys en speserygegeurde hoenderkonkoksie. Dis vrek lekker en sy besef sy is rasend honger. Hulle eet in stilte.
“Ek weet nie van jou nie, maar ek twyfel of ons vir Oscars in aanmerking sou kom vir ons twee se weergawe van die spioenasiefliek Mr and Mrs Smith!” Hy loer na haar om haar reaksie te toets. Sy oë is ligblou in die son en sy een mondhoek lig hoër as die ander in ’n fyn glimlag.
“Eet liewer jou hoender, meneer Lemmer. Dis ’n teer onderwerp.”
Hy kan mos sien sy is nog taamlik omgekrap oor die hele vervlakste episode. Buitendien vertrou sy hom net so ver as wat sy hom kan gooi.
“Dan sal ek dit maar as my plig moet beskou om jou eerste indrukke van ons eilandjie uit te wis,” sê hy en neem smaaklik nog ’n happie.
“Woon jy permanent hier?” vra sy verbaas. Sy sou hom eerder as die trekvoël-tipe kon sien.
“Soort van. Maar noem dit eerder ’n lang vakansie.”
Hmmm, so gedink, mymer Margot. Sy lig haar wenkbroue vraend vir hom. “The
