is moeg en depressief, oorwerk en oorspanne, en snags slaap hy sleg. Daar is sakkies onder sy oë en hy het die afgelope maande gewig verloor.
Hulle huwelik gaan deur ’n moeilike fase. Nikka erken daar is gevaarligte wat flikker. Maar Ruan oordryf. Hy gaan oorboord om van skei te praat. Só onoorkomelik is hul probleme tog nie. Tensy daar eksterne faktore is en hy nie oop kaarte met haar speel nie.
Sy argumente vanaand was sommige uit die lug gegryp en onoortuigend. Miskien doen die rugbytoer hom goed: om afstand te kry tussen hom en sy huislike probleme en om sy kop skoon te kry. Wanneer hy terugkom, het alles hopelik oorgewaai en is hy weer sy ou self.
Die dae kom en gaan. Donderdagmiddag se gesprek het nog nie weer ter sprake gekom nie te midde van die harwar van ’n gholftoernooi in die Kaap wat Weeknuus borg en ’n sokkereindstryd wat Ruan moet dek, saam met die voorbereidings vir die Super14-toer.
Hy is selde tuis. Hy versorg die diere, snoei die perskebome en betaal die rekeninge. Verder vermy hy Nikka. Hy praat net die noodsaaklikste, en wanneer sy aandete voorsit, is hy nooit honger nie. Hy kom nie naby haar nie en raak nie aan haar nie. Hy het hom in ’n kokon toegewikkel, ’n muur gebou om homself en tussen hom en sy vrou in die dubbelbed in die slaapkamer. Die meeste van die tyd kom hy laat saans by die huis en slaap dan sommer in die spaarkamer.
Nikka kry die gevoel dat hierdie reëling hom pas, dat hy verkies om alleen te wees. Sy is bang om te vra hoekom, of langs hom in die driekwart-spaarkamerbed te gaan inkruip. Met slegs die breedte van ’n baksteenmuur tussen haar en haar man, lê sy rusteloos van een sy na die ander en rondrol. Wagtend op ’n voetval in die gang en ’n deur wat oopgaan …
’n Voetval wat nie kom nie en ’n deur wat toe bly.
2
Ruan wil nie hê dat Nikka hom lughawe toe neem die aand van die toergroep se vertrek nie. Een van die fisioterapeute sal hom kom oplaai.
“Dis te veel moeite vir jou,” verduidelik hy kortaf. “En dan moet jy laataand alleen terugry plot toe. Dis te gevaarlik.”
“Ek kan in Pretoria by my ma oorslaap,” bied sy aan. “Sy sal geselskap waardeer.”
“Dis te veel moeite,” herhaal hy stroef. Hy aarsel, hou hom besig met ’n skouersak wat hy toerits en vra dan half onwillig: “Sal jy regkom, so op jou eie?”
“Ek gaan na jou verlang,” antwoord Nikka sag.
Hy draai sy kop weg. “Jy het in die verlede alleen reggekom.”
Omdat sy geweet het daar skort niks – hy het haar lief en hy kom terug. Nou het sy geen waarborge nie.
“Sal jy my van Perth af bel?” pleit sy. “Net sodat ek weet jy het veilig daar aangekom?”
Hy knik. “As daar kans is.”
“Jy gaan vyf weke weg wees, êrens sal daar darem seker vyf minute wees om af en toe te bel.”
“Ek sal bel,” gee hy toe. “As jy ’n probleem het, bel vir Thys. Hy sal oorkom en weet wat om te doen.”
Sy wil nie vir Thys Vorster hê nie. Sy wil haar man hê …
Nikka byt op haar onderlip om die bewing van haar mond te stil. “Gaan jy in hierdie tyd nadink? Oor … ons?”
Ruan gooi die band van die sak oor sy skouer en druk die skootrekenaar onder sy arm in. “Ek wil dit nie nou bespreek nie,” antwoord hy, sy stem grof.
Geïrriteerd, skaam of net gewoon haastig? Sy gesig is sonder uitdrukking en sy kan nie aflei wat deur sy gedagtes gaan nie.
“Ons sewe jaar van getroud wees is te kosbaar om sommer net so weg te gooi, sonder genoegsame rede,” pleit sy. “Alle getroudes stry en baklei, dis normaal. Hulle skei nie net sommer oor ’n paar griewe en meningsverskille nie. Hulle praat die ding uit, kommunikeer met mekaar. Práát met my, Ruan! Asseblief!”
“Ek kan nie, daar’s nie nou tyd nie. Ek is laat, met honderd en een ander dinge om op te konsentreer.”
“Ons huwelik is belangriker as rugby!”
“Moenie my in ’n hoek dryf nie, Nikka,” skerm hy.
“Ons kan ons probleme oplos. Ons mag nie sommerso oorhaastig skei nie, sonder ’n behoorlike, konkrete rede nie.”
’n Hartklop lank ontmoet sy blik hare. Sy broeiende oë hou haar stywer vas as wat sy arms sou kon doen. Sy hand lig om na haar uit te reik, maar die volgende oomblik blaf die honde en ’n motor toet buite.
“Onthou om saans die deure te sluit. Skakel die buiteligte aan en laat die bulterriër binne slaap,” herinner Ruan haar oplaas. Hy gee haar ’n vlugtige druk met die een arm en soen haar op die wang.
Dan neem hy sy tas, stap by die voordeur uit en klim in die wagtende motor. Hy wuif nie vir oulaas nie en kyk nie om nie, klap net die motordeur hard agter hom toe. Die laaste wat sy sien, is twee rooi agterliggies wat in die donker verdwyn.
Nikka bly alleen voor die sitkamervenster staan, haar hande teen haar mond gedruk om die hygende snikke te keer wat dreig om haar te oorweldig. Ruan is weg. En hy kom dalk nie terug nie …
Sy wil agterna hardloop, hom vasgryp en by hom pleit om haar nie alleen te los nie. Sy het hom lief en sonder hom het die toekoms geen sin nie. Sy het hom liewer as haar eie lewe en sal enigiets doen om hom terug te wen. Hy moet net sê wát, waar sy as vrou gefaal het …
Moet sy haar projek vergeet en teruggaan na die stabiliteit van ’n vaste onderwyspos? Hoed in die hand haar werk gaan terugvra en toekyk hoe die morsige ou skoolhoof dit geniet om haar te sien kruip?
Sy sal, as dit is wat Ruan wil hê. As dit die prys is wat sy moet betaal om haar huwelik te red. Maar sy weet dis nie die kern van die probleem tussen hulle nie. Het sy en Ruan mekaar ontgroei? Te jonk getrou en te min ervaring van die lewe gehad? Sou hulle nader aan mekaar gewees het as daar miskien ’n baba was?
Dis hoekom hulle die hoewe wou koop. Kinders kan nie in ’n beknopte stadswoonstelletjie grootword nie. Hulle moet ruimte hê: bome om in te klim, diere om voor lief te wees, grasperke om op bal te skop. Ruan wou ’n hele rugbyspan hê, en dan ’n laatlammetjie – ’n donker krulkopdogtertjie wat soos haar ma lyk, wat linte en valletjiesrokke dra, op sy skoot klouter en haar taai toffieappelhandjies om sy nek sit. Hy het openlik erken hy sal haar tot in die afgrond bederf. Hy sal enigiets vir sy meisiekind doen en haar alles gee wat haar hartjie begeer, as daardie roosknopmondjie net vir hom glimlag.
Nikka krimp inmekaar by die herinnering aan Ruan se woorde en die prentjie wat dit optower van hom met hulle dogtertjie op sy skoot. Maar dis nog nie te laat nie. Hulle drome kán nog waar word. Hulle gaan nie bankrot speel nie, gaan nie skei nie, gaan hulle rugbyspan hê. En sy roosknop-meisiekind.
Ruan is skepties oor haar pieknieks. Sy het vyf weke om hom verkeerd te bewys. Vyf weke om haar besigheid op die been te kry, ’n inkomste te genereer en te wys sy is nie ’n onverantwoordelike mislukking nie.
Om uitgawes te besnoei het Nikka haar eie visitekaartjies en spyskaarte ontwerp en op die rekenaar gedruk. So ook die advertensiepamflette wat sy by die skool, supermarkte en ander winkels in die omgewing versprei. Sy verf plakkate en skep haar eie webwerf om Piekepiekniek/Pick-a-Picnic op die internet bekend te stel.
