Deur nat wimpers kyk sy na hom. “Nee, ek glo nie dis net Erik se siekte nie. Dis ’n dogtertjie wat MIV-positief is wat iets diep in my geroer het. Ek het haar pa as kind geken.”
Hy steek weer sy hand uit en vou dit warm om haar hand wat die servet opfrommel, maar hy los byna onmiddellik weer.
“Drink eers jou tee voor dit koud word, dan vertel jy my van haar.”
Lucinda teug aan die tee en voel sommer beter.
“Haar naam is Nanette van Reenen en haar pa is die bekende renjaer.”
“Edwin van Reenen?”
“Ja. Hy was saam met my in die weeshuis. Maar net ná skool is hy weg en toe ek weer van hom hoor, jaag hy in ’n Grand Prix in Frankryk. Dit was altyd sy droom. Hy het met ’n Franse vrou getrou en sy het vigs opgedoen en blykbaar is hulle kind daarmee gebore. Die vrou is al dood.”
Hy maak ’n geskokte geluid. “Liewe hemel! Het hý dit nie ook nie?”
“Ek vermoed so. Hy kan van die beste anti-retrovirale terapie vir sy kind bekostig, en seker vir homself ook.”
“Ja, hy moes al goed geld gemaak het. Ek weet hy het ’n slag in Duitsland die Grand Prix gewen, en hy jaag vir Ferrari.”
Lucinda drink haar tee klaar en ril liggies.
“Kry jy koud?” vra hy besorg.
“Nee, ek ril van afgryse. Kan ek asseblief nog van jou lekker tee kry?”
“Onmiddellik.” Hy skink vir haar.
Vannag, hier in die kombuis in die vroeë oggendure, is hy nie meer formeel en op ’n afstand nie. Hy laat haar op ’n vreemde manier geborge voel.
“Jou hart is in jou werk,” sê hy. “Ek kan dit sien, en ek hoor wat mense sê. Ek glo as iemand my seun gesond gaan kry, is dit jy. Al is jy nog so jonk dat dit my eksvrou grief.”
“Dankie vir die vertroue. Ek doen my bes en bid maar net dat ek sal slaag. Elke geval is vir my belangrik.”
Hy skink vir hom ook nog tee.
“Weet jy niks van jou oumas en oupas af nie?”
“Nee. Hulle woon in Ierland, of hulle het daar gewoon. Skynbaar was my ouers van hulle vervreem. Ek het al die jare in my kinderlike onkunde gehoop hulle sal my soek, soos in ’n feëverhaal, maar natuurlik het ek nooit ’n woord van hulle gehoor nie. Dalk is of was hulle arm mense sonder die vermoë om na ’n verre land te reis. Ek het ook gewonder waarom my ouers juis na Suid-Afrika gekom het. Sou hulle ooit vir hulle ouers gesê het waarheen hulle gaan? Dis net vreemd dat hulle so totaal afgesny geraak het van hulle familie.”
“Het jy dit nie oorweeg om jou familie te probeer opspoor nie?”
Sy kyk op in sy oë. “Ek wou al, maar ek was so besig om te studeer vir beurse, deeltyds te werk en toe voltyds te werk en te spesialiseer dat ek dit nog nie aangepak het nie. Dis seker nie iets wat mens binne ’n week kan regkry nie. Jy het tyd, geld en geduld nodig.”
Hy knik. “Dis waar. Maar vir jou eie sielerus en heil moet jy dit dalk eendag doen.”
Sy vee oor haar mond en slaan haar oë neer.
“Jy het die mooiste oë wat ek nog aan ’n mens gesien het,” hoor sy hom sê en vervaard kyk sy op.
Hy glimlag. “Jy is eintlik een van die innemendste mense wat ek al teëgekom het.”
Sy voel hoe ’n blos by haar nek en wange optrek. “Wel … komplimente maak my gewoonlik ongemaklik, maar ek moet seker dankie sê.”
“Voel jy nou beter?”
“Aansienlik beter, dankie, meneer Huber.”
“Ag nee, as mens middernagtelike hartsgeheime deel, dink ek moet jy my Werner noem. En mag ek jou Lucinda noem? Voor die hospitaalpersoneel sal ek jou egter met jou titel vereer.”
Sy glimlag vir hom. “Goed, Werner. Baie dankie vir die tee en troos. Ek waardeer dit regtig. Nou gaan ek weer probeer slaap, en jy moet ook.”
“Ja, weg is jy. Ek sal opruim. Lekker slaap.”
Terwyl sy na haar kamer loop, verwonder sy haar oor die medemenslikheid van dié man wat aanvanklik so formidabel en amper skrikwekkend voorgekom het.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
