Kan-nie-meer-nie kan nie die regte plek in die teks kry nie.”
’n Gelag weergalm deur die saal.
Nou vang Flip die hoof se oog. Tot sy verbasing lyk doktor Serfontein nie kwaad nie; hy kyk net stip na sy horlosie.
Flip praat haastig. “Van die Koninkryk van die Wysheid … Haai, Neels, jou handdoek val af!”
Neels gryp na sy handdoek en die gehoor bulder van die lag.
Dis vir die hoof een te veel. Hy kon hom tot dusver goed inhou, maar nou glimlag hy so breed soos byna nooit nie. Sy broers en Tessa lag lankal reeds hardop en selfs sy skoonsuster skater saam.
Niks wat op die verhoog gesê word, is meer hoorbaar nie. Meneer Beunk maak vertwyfelde gebare vir Neels. Onder hernude gelag sien almal die ander drie aardgeeste het ook probleme met hulle handdoeke.
Toe die gehoor besef die seuns kan hulle handdoeke met een hand vashou en wil skynbaar graag met die stuk aangaan, bedaar hulle ’n bietjie.
Al die Oudgrieke het ingewillig om die vier jong gidse na die Tuin van Skoonheid te volg; almal behalwe een dwase mensekind wat die “wilde, sondige gewoel van die wêreld” nie kan of wil agterlaat nie. Hierdie karakter word deur Wentzel vertolk.
Terwyl die goed afgerigte koor nou bewend van die lag Wentzel se bose gedagtes verwoord, maak Flip ongemerk die punt van ’n lang stuk sterk tou aan sy lyfband vas. Bertrand en Geer het die tou reeds oor ’n balk hoog bo die verhoog gegooi. Nou sit die twee hulle instrumente neer en gryp die tou se ander punt.
Die koor se stemme styg tot ’n sterk crescendo.
Dan weergalm die vreesaanjaende woorde: “Daal neer, daal neer in die ewige nag! Vaarwel! Daal neer! Daal neer!”
Wentzel moes agter ’n ander deelnemer weggesak het sodat die gehoor die neerdaling in hulle geestesoog sou sien, maar met die laaste “Daal neer!” skiet hy hoog in die lug op en bly daar hang met ’n verdwaasde uitdrukking op sy gesig.
Hy kom eers ná ’n paar oomblikke tot verhaal. “Maak my los, man!” roep hy vies. “Dit maak seer!”
Die geskater is nou oorverdowend. Gelukkig is dit die einde van die operette, want almal huil behoorlik van die lag.
Net voor die gordyn en Wentzel saam “neerdaal”, hardloop die vier aardgeeste vorentoe asof hulle hom wil help. Onder wilde krete en fluite uit die gehoor val die handdoeke af, en daar staan hulle, heel ordentlik in sportbroeke en onderhemde.
Maar nou kom die oomblik van wraak. Die prefekte kry Flip en die ander drie aan die ore beet en stoot hulle by ’n kleedkamer in.
“Julle bly hier, met die deur gesluit!” sê Krynauw. “Dink solank wat julle vir doktor gaan sê. As meneer Beunk julle nou sien, is julle dood!”
Flip-hulle is nou regtig bang. Gelukkig is dit hulle eie kleedkamer. Hulle trek maar solank hulle gewone klere aan.
Meneer Beunk word omring deur besoekers. Almal wens hom hartlik geluk met die heerlike komedie. Die onderwyser hoor net elke sesde woord, maar kom vinnig agter die gehoor het sy opvoering terdeë geniet.
Die hoof aanvaar bedees sy deel van die gelukwense.
Daarna word die klaspryse uitgedeel, en ook bekers wat die oggend op die atletiekveld verower is, voor almal weer by die tafels onder die bome gaan tee drink.
Die son is reeds weg agter die berge toe die gaste hulle seuns begin roep om huis toe te ry.
Toe almal weg is, sien die hoof Krynauw staan eenkant om hom te spreek. “Wat is dit?” vra hy.
“Doktor, Venter en sy maats is nog in hulle kleedkamer. Ek het hulle maar solank daar opgesluit.”
“Hoekom?”
“Venter het die gewoonte om weg te loop as hy bang word.”
“Waar is Spaulding en Geer en die ander?”
“Skoonveld. Geer kruip weg vir meneer Beunk. Hy moes mos tjello speel in die orkes. Toe moes Lagrange alleen klaarkom. Wil doktor hulle spreek?”
“Nee. Stuur Jacobs na my toe. Gaan sluit oop vir die ander en sorg dat hulle iets kry om te eet.”
Jacobs is in ’n klaskamer waar hy met sy kop op sy arms lê.
“Jupiter soek jou,” sê Krynauw. “Komaan, moenie so ’n groot baba wees nie!” Dan loop hy na die juniors se kleedkamer.
Vier paar oë kyk hom bang aan toe hy die deur oopsluit.
“As julle gou maak, kry julle dalk nog ’n stukkie koek by die tafels,” sê Krynauw.
Hulle roer nie.
“Toe, skuif! Die hoof het gesê julle moet.”
“W- … wat gaan hy doen?” stotter Flip. “Is hy baie kwaad?”
Skielik glimlag Krynauw, veral vir Flip. “Nee wat, nie te erg nie, maar julle het vieslik drooggemaak. Toe, trap!”
Die vier laat vat na die tuin. Daar loer hulle van agter ’n bos hoe die hoof met Jacobs gesels.
Die prefek is te skaam om op te kyk.
“Toe nou, Jacobs,” sê die diep stem wat moeg klink. “Ruk jou reg. Jy is gespot, maar almal in die gehoor kon sien jou bene is nie krom nie. Jy het dan die senior hoogspringtitel gewen!”
“Doktor sou ook nie daarvan gehou het om … om …” Hy skrik vir sy eie moed.
“As jou bene regtig krom was, sou ek jou belet het om ’n kleed aan te trek … Jy was toe nie daar om jou prys te ontvang nie.”
Jacobs kyk nou met ’n skaam glimlag op. “Jammer, doktor, dit was onnosel van my,” sê hy. “Maar ek dog ek gaan dood van skaamte daar op die verhoog. Sê nou net my ma-hulle was hier.”
“Dit sou vir jou ondraaglik gewees het, en vir hulle ook. Ek is jammer dit het gebeur. Ek voel verantwoordelik.”
“Nee, hoe kon doktor geweet het?”
“Die een in bevel is altyd verantwoordelik. Onthou dit later in jou lewe. Toe, gaan haal jou prys by meneer Burger, en baie geluk daarmee.”
Jacobs gee skielik vir niks meer om nie. Die hoof skud sy hand, en dit gebeur mos nooit nie!
Die volgende oggend is baie van die seuns reeds weg. Al wie oorbly, is dié wat te ver woon en die kort vakansie by die skool gaan bly en dié wat later per bus en trein gaan vertrek. Krynauw en Flip val onder laasgenoemdes.
Die twee Spauldings bly op Keurboslaan. Everard sal studeer en Bertrand sal die buurt op horings neem. Hulle pa is een van die hoof se min intieme vriende en het hulle onlangs by hierdie skool kom inskryf. Everard is ’n stil, pligsgetroue seun van sewentien en hy sukkel nog met Afrikaans, maar die veertienjarige Bertrand is reeds verbasend goed daarin, miskien omdat hy so buitengewoon musikaal is.
Tonie Wilke is genooi om die vakansie by Adolf Serfontein en
