De Klerk dra ’n donker rok. Saartjie dink die helder kleure behoort mooi duidelik op die uniform en die rok te wys.
Die weduwee vertel nou vir die sersant dat sy haar lewe lank al versot op ’n uniform is. Sy het altyd vir haar oorlede man gesê ’n uniform met blink knope slaan haar asem skoon weg.
“My arme oorle’ man,” gaan sy giggelend aan, “was altyd vreeslik jaloers op enige man in ’n uniform.”
Die sersant vertel haar nou hoe bly hy is dat sy van ’n man in ’n uniform hou. Hy sê, en hy gee ’n skalkse laggie en druk haar plomp hand vinnig, dit gee hom hoop vir die toekoms. Hy sal mos altyd ’n uniform dra en hoewel hy dit nie eintlik self wil sê nie, wil hy dit darem net noem dat lede van die skoner geslag dikwels vir hom sê hy lyk baie indrukwekkend in sy blou uniform.
“Ek stem heelhartig saam,” sê die weduwee en sy gee sy hand ook ’n drukkie, “maar ek hoop net daar is nie te veel dames wat dit vir jou sê nie.”
“Hoekom hoop jy so?” Die waardige sersant draai sy snor se punte sodat hulle regop staan.
“Haai nee, ek gaan nie vir jou sê nie,” giggel die weduwee.
“Ag toe, sê my asseblief.”
“Haai nee.”
“Ag toe.”
Die sersant en die weduwee geniet hierdie speletjie terdeë. Saartjie, Anna en Lina ook.
“As ek jou sê, sal jy vir niemand anders sê nie?” Die weduwee fladder haar ooglede vir die sersant.
“Ek belowe ek sal vir niemand sê nie.” Die sersant draai sy snor weer so ’n paar keer.
Die weduwee gee ’n verleë laggie en sê dan sag: “Ag nee, ek is te skaam...”
“Moenie wees nie. Sê vir my. Asseblief!”
“Maar dan moet jy regtig waar vir niemand sê nie. En jy moet wegkyk wanneer ek dit vir jou sê.”
“Goed... Kyk, ek kyk nou anderpad.”
Die weduwee giggel weer en dan sê sy huiwerend: “Dis omdat ek so... so baie van jou hou! Dis hoekom ek nie wil hê die ander dames moet na jou kyk en vir jou allerhande mooi dinge sê nie.” Sy giggel al hoe meer. “Nou’s ek baie skaam. Ek bloos bloedrooi.”
“Moenie bloos nie. Wat jy nou net vir my gesê het, is musiek in my ore,” paai die sersant. “Ek kan jou nie sê hoe bly is ek om dit te hoor nie. Ek kyk al hoe lank na jou, maar ek het gedink jy sien my glad nie raak nie...”
“Haai, hoe kan jy dit sê? My oorle’ man het altyd gesê ’n uniform laat my hart bokspring. Maar hy was nie heeltemal reg nie. Dis nie alle mans wat dit aan my doen nie...”
“Dis net ek, nè?”
Die weduwee giggel nou histeries.
“Toe, sê vir my dit is net ek.”
“Haai... ons sit nou al te lank hier...”
“Sê dis net ek... Toe, sê dit.”
Anna se hand is nou nog stywer oor haar mond gedruk, Lina se sakdoek is nog dieper in haar mond geprop en Saartjie byt haar onderlip nog harder vas.
Uiteindelik sê die weduwee giggelend wat die sersant so graag wil hoor – dat dit net hý in sý uniform is wat haar hart so laat bokspring. Dan staan sy skielik haastig op en sê sy het ’n losieshuis om na te kyk.
Toe die twee wegstap, loer Saartjie-hulle deur die opening in die heining. Die groen, geel, rooi en blou strepe lê oor die gesette lywe se agterkante, van agter die knieë tot bo by die skouers.
Wanneer die twee ’n goeie entjie weg is, begin die drie meisies skater van die lag.
“Kom ons kyk of hulle van die verf uitvind voor sy by die losieshuis is en hy by die polisiekantoor!”
Die Drie Muskiete spring op en nael agter die verliefdes aan. Die twee stap nou in Lynnekom se hoofstraat af. Baie mense sien die helder verfstrepe op hul rûe en bars uit van die lag. ’n Polisieman merk dit ook op en gaan fluister gou in die sersant se oor. Die sersant fluister weer in die weduwee se oor.
En toe is hul stappery deur die hoofstraat selfs nog snaakser. Die paartjie loop nou baie vinnig. Elke keer as hulle iemand ontmoet, knik hulle vinnig om te groet en sodra hulle verby die persoon is, swaai hulle om en stap agteruit sodat die een nie hul agterkante kan sien nie.
Wanneer hulle ’n goeie entjie verby is, swaai hulle om en stap weer vinnig verder tot hulle weer by iemand kom. Dan word die proses weer herhaal: verbystap, vinnig omswaai en dan agteruit stap tot hulle ’n goeie entjie weg is.
By die losieshuis groet die weduwee en gaan by haar voordeur in. Die sersant sit op ’n drafstap af na sy huis langs die polisiekantoor.
Die trane loop uit Saartjie, Anna en Lina se oë soos wat hulle lag.
Anna kom eerste tot bedaring en sê: “Ek hoop net hulle het ons nie gesien nie.”
“Natuurlik het hulle ons nie gesien nie,” sê Saartjie. “En al het hulle ook maak dit nie saak nie. Ons het mos niks gedoen nie. Dis nie ons wat die bank geverf het nie.”
“En ons het ook nie die ‘nat verf’-kaartjie afgehaal nie,” sê Lina.
Die drie voel heeltemal tevrede. Hulle het niks verkeerd gedoen nie. Hulle kon die sersant en die weduwee miskien gewaarsku het om nie op die bank te sit nie, maar die twee is so verlief dat hulle die meisies tog nie sou geglo het nie.
Toe hulle huis toe stap, begin Anna weer gesels oor die pakkie wat sy nog heeltyd styf in haar een hand vashou.
“Dis nou te laat om pret daarmee hê,” sê sy. “Ek sal julle môre voor skool wys. Dan sal julle sien wat ’n oulike affêrinkie dit is.”
Saartjie en Lina moet maar tevrede wees hiermee.
Die aand voor sy aan die slaap raak, dink Saartjie weer aan Anna se pakkie. Sy wonder wat dit kan wees.
Lomerig lê Saartjie in haar bed. Haar oë is toe. Die maanlig deur die venster val sag op haar. Daar speel ’n glimlag om haar mondhoeke. Hulle het groot pret met die sersant en die weduwee gehad, en dit alles omdat sy die grap vir die tydskrif gaan pos het. Sy wonder of hulle die grap gaan publiseer en haar honderd rand daarvoor gaan gee. As hulle dit nie doen nie sal dit darem bitter onregverdig wees. Die grap is nie watwonders nie, maar dis beter as daardie ander een wat sy in die tydskrif gelees het.
Saartjie wens die nag wil nou gou verbygaan. Sy sien uit na môre se skool. Hulle gaan haar span se netbalkaptein kies. Sy wonder of sy ’n kans het...
Boonop gaan sy môre uitvind watse affêrinkie Anna het wat kastig so oulik is. As sy nou net vinnig aan die slaap kan raak en môre wakker word...
Saartjie se asemhaling word reëlmatig en al dieper. Daar is nog steeds ’n soet glimlag om haar mondhoeke. Sy wonder nou nie meer of sy as netbalkaptein gekies gaan word nie. Nee, sy droom sy is al klaar die kaptein. Almal het net vir haar gestem en hulle drom nou om haar saam om haar geluk te wens.
