wees, as hulle almal my die hele tyd behandel soos ’n kind wat grootmens speel?
“Kom, dan neem ek jou solank huis toe,” sê Johan aan haar. “Mag ons maar, meneer Celliers?” en haar pa knik instemmend.
“Gaan julle gerus maar solank. Mammie sal seker ook nie meer lank besig wees nie.”
Waarom nie? dink sy, en gaan saam met Johan na buite.
Veel liewer sou sy stil langs hom sit, dink sy toe hulle in die motor is, en haar gedagtes vrye teuels gee, maar dit mag nie, dis te gevaarlik. Sy sal maar toneelspeel soos hy haar geleer het. Die geïnteresseerde juffrou sal seker vanaand haar veiligste rol wees, en sy vra: “Tevrede met die verloop van die aand?”
“Ja, baie. Is jy nie ook nie?” sluit hy haar in.
“Ek dink dit was ’n reusesukses.”
“Jou ma-hulle was wonderlik. Alles het sonder haakplek verloop en die koffie was warm en heerlik soos koffie behoort te wees.”
“Mammie sal in haar slaap so ’n funksie kan reël. Daar word elke jaar so baie van hulle gehou en dis maar gewoonlik dieselfde vrouens wat alles doen.”
“So baie funksies!” sê hy agter haar aan. “En dis die eerste een in belang van die skool.”
“Ja,” sê sy instemmend.
Vinnig kyk hy na haar, en toe sit hy vir ’n oomblik sy hand liggies op haar hande wat gevou lê in haar skoot.
“Ek kritiseer nie, Annie.”
“Jy het alle reg om te kritiseer.”
“Nee. Daardie tydperk behoort tot die verlede. Maar niemand kan ons nou keer nie. Daar is net so baie wat ek nog graag wil doen.”
Sy antwoord nie en ’n paar sekondes later kom hulle tuis.
“Annie,” sê hy toe hy stilhou, en sy stem is weer tergend, “as ek ’n dogter gehad het met so ’n mooi stem sou sy seker ook maar bederf en selfsugtig gewees het.”
“Dis nie ’n kompliment nie,” antwoord sy, haar stem sag, byna onhoorbaar.
“Dis so bedoel,” antwoord hy plaend en vervolg: “Sê vir my, Annie, jou keuse van sangstukke vanaand … Was daar êrens ’n berisping vir ’n Bolander bedoel?”
“Die Bolander vlei homself,” antwoord sy koel en Johan moet maar lag. Saam stap hulle die donker paadjie op na die huis en toe hulle daar kom, nooi Annie hom binne.
“Ja, dankie,” sê hy, “ek sal wag tot jou ouers kom. Ek wil graag weer vir mevrou Celliers dankie sê.”
En daar het hy gesit nog lank nadat haar ouers gekom het. Meneer Celliers het vir hulle elk ’n drankie geskink en hy en Johan het oor visvang begin gesels en kon blykbaar nie uitgesels raak nie. Meneer Celliers was ook op sy dae ’n geesdriftige hengelaar gewees en Johan en Barry sou die volgende dag met hul visvangvakansie vertrek. Daar moes natuurlik raad gegee word oor die beste aas om te gebruik en daar was ’n stryery oor waar die grootste kabeljou gevang kan word. Eers ná twaalf het Johan met ’n skuldige glimlag opgespring.
“Ek is vreeslik jammer, mevrou Celliers, ek het nie besef dis so laat nie. En u is seker baie moeg ná die vermoeiende dag.”
“Ek is glad nie moeg nie en het julle gesprek baie geniet. Sorg nou maar net dat julle ’n paar grotes uithaal, hoor.”
Toe Johan weg is, het Andries, wat nie ’n woord van die gesprek gemis het nie, vir sy pa gesê: “Hoe kan Vader dan nou vir meneer De Kock sê hoe en waar om vis te vang? Oom Barry sê vir my hy vang al vis vandat hy groot genoeg is om ’n stok vas te hou en daar is nie ’n plek aan ons kus waar ’n vis van belang al uitgehaal is wat hy nie van weet nie.”
Dít van Andries wat eens op ’n tyd, ook nie so lank gelede nie, gedink het sy pa se gelyke met ’n visstok moet nog gebore word.
Mevrou Celliers het met ondeunde oë haar man se verontwaardigde gesig waargeneem en dit was Annie wat hom te hulp gesnel het. “En wie sê hy het al ooit self ’n vis van belang uitgehaal? Die Bolanders kan maar baie grootpraat.”
Andries wou haar eers ’n verpletterende antwoord gee, maar bedink homself en met ’n trek van ag-wat-weet-jy-tog-jy-is-maar-net-’n-onkundige-meisiemens op sy gesig het hy gaan slaap.
Die konsert is eindelik verby en Johan staan op om ’n paar woorde te sê voor die skool sluit. Op sy gemak, seker van homself soos hy van die begin af was, doen hy dit. Met reg ook, dink Annie, is hy so seker van homself. Hy ken sy eie krag. Die afgelope kwartaal, wat volgens haar mening tog die moeilikste was, het skitterend afgeloop.
Maar ag, Johan, dink sy, moet jy so bly lyk omdat jy weer Boland toe gaan? Het ons jou dan so sleg behandel hier? Is dit dat jou hart en gees maar net juigend vooruit gaan by die gedagte dat jy die berge van jou geboortewêreld weer gaan sien; is dit die lokstem van die see waarvoor jy so lief is wat jou vandag so roep; of gaan jou hart maar net weer huis toe na daardie Bolandse nooientjie van jou?
Johan, sy toespraak klaar, is besig om te groet onder die laerskool se personeellede en hy lyk so jonk en so opgewonde soos ’n skoolseun. Hulle gesels klaarblyklik oor sy hengelvakansie en is besig om hom te terg, want meneer Lubbe wys skertsend met sy hand na ’n tamaai groot vis en die klomp om Johan lag almal heerlik.
“Haai, Annie!” Abie kom nader en neem haar arm. “Wat staan jy so en droom! Hoe lyk dit vir my jy hou al klaar vakansie?”
“Maar dit is mos al klaar vakansie,” skerts sy terug, haar lippe styf, maar sy laat toe dat Abie haar nadertrek na die klomp.
Dit is ’n deurmekaar gegroetery en tot siens-sêery en toe kom hy by haar.
Meneer Du Pré het net vir hom gesê: “Nou toe, Johan, kerrie vir my een van daardie grotes. En bring hom saam, hoor, of ek glo wragtie nie jy kan visvang nie.”
“Ek sal hom bring,” belowe Johan laggend en toe is haar hand in syne, die grys oë kyk in hare.
“En wat moet ek vir Annie saambring?” terg hy.
“Niks nie, dankie,” antwoord sy snipperig. “Ons het darem alles hier wat ons nodig het.”
“Ondankbare skepseltjie,” lag hy en ná ’n warm handdruk is hy weg.
Toe hulle die middag aan tafel sit, sê Annie se ma: “Pappie het jou kaartjie gekry, Annie. Het jy al begin pak?”
Sy het nooit een maal gedurende die loop van die oggend weer daaraan gedink dat sy vanaand met die trein na haar tante in Pretoria gaan nie.
Hoofstuk 10
Die tweede kwartaal het sommer uit die staanspoor teen ’n vinnige pas begin.
Die eerste rugbywedstryd om die Pienaar-beker sou binne ’n paar weke plaasvind en Johan en Abie was aan die begin byna elke middag met die seuns op die rugbyveld besig; Annie moes die dogters afrig vir korfbal, die skoolkermis was om die draai, die tenniswedstryde nog aan die gang, en met dit alles is geen verslapping van skoolwerk toegelaat nie. Want die seuns het baie gou al geleer dat Johan nie van plan was om rugby ten koste van hul skoolwerk aan te moedig nie.
