al die kafeïen, maak Lydia sommer nog koffie, vat twee stukke beskuit en gaan sit daarmee teen die stapel kussings op die diep vensterbank in haar sitkamer. Dis haar dinkplek, waar sy kalmte en rus kry.
Sy ruk wakker toe haar voordeurklokkie lui. Vir ’n oomblik wonder sy waar sy is. Sy vryf oor haar slape, druk haar bos hare met een hand plat en wag dat die persoon weer moet lui. Dalk sal sy kan uitmaak wie dit is voor sy oopmaak. Sy is immers half deur die slaap en in haar flenniepajamas.
Die klokkie lui weer. Nee, sy ken nie die lui nie. Sy gaan net hier bly sit en liewer nie oopmaak nie, besluit sy, en vou haar arms.
Sy val byna van die vensterbank af toe iemand agter haar teen die loodglasruit tik. Toe sy omdraai, steek haar asem in haar keel vas. Dis die loodgieter. Háár loodgieter! Hoe op aarde het hy so gou daar gekom? In Kaapstad wag jy maklik dae, weke, nee, maande vir so iemand, en hier staan hy! En hy glimlag spierwit en breed en beduie hy is jammer, maar sy antwoord dan nie die deurklokkie nie?
Lydia vat haastig haar hare agter in haar nek vas. Sou haar flennies se knope almal vas wees? Sy is nie decent nie, sou haar ma gesê het. Lydia haal diep asem. Haar ma is nie nou hier nie en die kalf is in die put. Die man kom sy knoeiwerk regmaak, nie om haar uitrusting te beoordeel nie. En dis háár huis en hier kan sy lyk soos wat sy wil, en buitendien is hy die een wat hom behoort te skaam oor sy halwe werk, nie waar nie?
Sy trek haar skouers agteroor, beduie vir hom hy moet voordeur toe en marsjeer in die gang af op haar kaal voete om die man te gaan vertel waar Dawid die wortels gegrawe het.
“Mevrou Le Fleur?”
“Dis ek, ja, wie het jy gedink is dit? Cruella de Vil?” Lydia skrik vir haar eie onbeskoftheid en vat-vat na haar hare.
Die man frons. “Hmm ... meer Daisy de Melker, sou ek sê.”
Lydia se oë rek en sy aarsel. Dis nie aldag dat iemand haar aanvat nie. Haar studente beslis nie. Sy skraap haar selfbeeld van die vloer af op.
“Uhu ... Ten minste staan ék nie hier om my brouwerk te kom regmaak nie.”
“Touché,” sê die vent en sy een wenkbrou lig effens.
“Miskien moet jy liewer konsentreer op loodgietersterminologie eerder as Franse terme, meneer ... e ...”
“Joshua Ferreira,” bied hy met ’n stout uitdrukking in sy blou oë aan, maar om haar eie private redes plaas sy liewer nie haar hand in sy uitgestrekte handpalm nie. Sy staan net bot opsy en beduie hy kan instap.
Die gang is skielik te nou vir haar toe hy verbykom, want sy blou T-hemp span net reg oor sy bors en hy ruik na man en iets soos vars sitrus. Dalk skeerroom? Is dit haar verbeelding of tel haar neus ’n sweempie sexy muskusgeur op? Gedra jou, Lydia, beveel haar brein. Konsentreer. Fokus. Hoekom? vra haar kunstenaarsiel, daar is mos niks mee verkeerd om na iets moois te kyk nie! Sy het oë ...
Lydia sluk swaar. Sy donker hare vou klam om sy agterkop asof hy pas uit die stort kom, en sy loop heeltemal onnodig agter hom aan kombuis toe.
“Daar,” wys sy, “dit lek al heelnag.”
“Nou wat sou die probleem dan wees?” vra hy in die lug in, want hy het reeds begin vroetel in sy gereedskapkis en kyk nie eens na haar nie. Tog bloos Lydia al weer diep uit haar nek uit, want die manier waarop hy dit sê, laat dit vir haar klink asof hy presies weet wat háár probleem is. Sy wonder of sy liewer moet gaan sit, maar sy bly staan daar met haar arms oor haar bors gevou. Sy loop nie, want sy reuk is die hele kombuis vol.
Toe hy rats orent kom, vang hy haar heeltemal onkant. Hy kan tog nie al klaar wees nie? Hy het dan skaars iets gedoen? Sy tree vorentoe om te sien of dit nog drup en skielik is hy ontsettend naby.
Sy sien haarself weerkaats in albei sy irisse en sy kyk nie weg nie. Toe sy mond oor hare vou, tree sy nie agteruit nie, want sy lippe voel of hulle op hare hoort. Lydia maak haar oë toe en sy arms sluit haar warm teen sy bors vas. Dis nie reg nie, gil haar kop. Kan nie wees nie, roep haar hart, en dis haar hart wat wen, want iets so heerlik en perfek kan nie verkeerd wees nie. Jy het nog nie gebad nie, praat haar ma in haar gedagtes, óf tande geborsel nie. Lydia beur effentjies weg.
“Ek ...” fluister sy teen sy hemp.
“Ek weet,” sê hy en vat haar aan haar skouers, “jy ruik soos sjampoe en klein hondjie.”
Lydia se oë rek en sy vou haar hand oor die mond wat pas op syne was.
“Klein hondjies se asems ruik mos soos koffie en beskuit, weet jy nie?”
“Wat? Jy ... Ek is nie ...”
“Ek weet,” sê hy en druk haar weer teen hom vas, “dis so vreemd, maar ek weet presies wat jy voel en dink.”
“Van nou die dag af al?”
“Uhu,” sê hy en bring sy mond weer nader aan hare.
Die soen neem haar weg. Sy gee nie om wie, waar of wat sy is nie, solank hy net nie sy lippe van hare wegneem nie, want dit maak dinge in die soetste dele van haar lyf wakker. Haar bene wil haar skielik nie regop hou nie en haar mond kelk spontaan oop, want sy kan duidelik deur sy jeans voel dat die soen dieselfde uitwerking op hom het.
Hy woel sy hande deur haar hare en sy mond word heftiger, hongerder, dringender op hare. Toe lui die voordeurklokkie.
“Jis, ma? Het ma iets gerook, of wat?” vra Tania oomblikke later en druk by Lydia verby, tas in die hand.
“Hoekom?” vra Lydia so nonchalant as kan kom terwyl sy haar hare platstryk en haar mond afvee asof die spore van die soen nog sigbaar daar lê.
“Ma lyk woes.”
“Bietjie min geslaap, dis al.” Lydia vryf oordrewe oor haar oë.
Tania plak haar tas neer, stryk reguit aan kombuis toe en praat eenstryk deur. “Is hier iets om te eet? Ek is behoorlik starving. Koshuiskos suck big time!” In die kombuisdeur gaan sy oopmond staan. “En dié?”
Sy swaai om en wys met ’n beskuldigende duim – met ’n swartgeverfde vingernael – na die oorsaak van haar verbasing. Lydia se asem stol in haar keel en sy beur by Tania verby.
“Ferreira Loodgieters,” sê die man verby ’n waster wat hy tussen spierwit tande vasknyp. Hy vee kamtig sweet van sy voorkop af. “Jou ma het probleme met haar waterpype.”
“Ag, damn,” sê Tania en sak op een van die bentwoodstoele neer, “en ek wás so vrek lus vir koffie.”
Lydia merk op dat Tania al weer haar pikswart hare gesny het. Oneweredig, stomp oor die een oor en lank oor die ander. Sou dit doelbewus so asimmetries wees? Moet wees, geen mens sou tog ...
“Nee, die water is nou weer aan,” sê die man doodluiters, “en ek sal self nie nee sê vir koffie nie, as dit oukei is met die mevrou?”
Lydia blaas haar asem stadig uit en vermy sy laggende blou oë. Sy skakel die ketel aan en kom agter dat haar hande liggies bewe.
“So, wat hoor Ma van Pa?” vra Tania nadat Joshua weg is.
“Nie veel nie,” skerm Lydia, “en jy?”
“Hy
