is nie. Albie is nie ’n moeilike, huilerige kleintjie nie en dit moenie die eerste indruk wees wat die Richters van hom kry nie.
Selfs in die dowwe maanlig kan Rothea die indrukwekkende drieverdieping-kliphuis met die swart grasdak sien, amper soos die poskaarte wat sy van die Duwisib-kasteel gesien het. “Schloss” beteken ook kasteel en dis duidelik waar die plaas sy naam vandaan gekry het. Om die huis strek terrasse en kranse, anders as wat Rothea verwag het. Die bietjie wat sy van die omgewing gesien het, het haar laat dink die huis sal op ’n plat vlakte gebou wees, sonder veel bome. Die tuin is egter ruig, met uitgekapte klippaadjies wat na ’n tennisbaan lei en in die agtergrond die donker glimmende water van ’n swembad.
Rothea weet nie of sy van die koue kliphuis hou en of dit ’n indruk van gasvryheid skep nie. Dis te onherbergsaam, dink sy, te groot en donker en onbekend ... Sy probeer die onrustigheid in haar demp, by die gedagte aan wat miskien agter die donker voordeur op haar wag.
Die deur gaan oop om ’n streep lig oor die toegegaasde stoep te gooi. As Rothea hul gasheer self verwag het om hulle welkom te heet, is sy teleurgestel. Dis Hanna Berger wat uitkom en oor die stoep draf.
“Naand, Fräulein Beukes. Die arme klein Schätzen sal moeg wees ná die lang pad. Gee hom vir my ...”
Hanna se arms gaan om Albie en sy druk hom gerusstellend teen haar vas. Rothea voel skielik oorbodig, alleen en onwelkom. Albie se plek is hier, maar sy wens sy kon ook weet sy het by die huis gekom en sy wens daar was iemand om háár gerus te stel en styf vas te hou.
’n Ander man, ouerig en met ’n wit oorjas, volg op Hanna se hakke, groet formeel in Duits en begin die tasse uitlaai.
Dis al, sê Rothea vir haarself. Hy het gesê hy sal probéér om tuis te wees met hul aankoms. Hy is waarskynlik nog oorsee met sake besig. Albie het vir Hanna. En sý is nie belangrik genoeg dat hy sy saketransaksies moet kortknip net om haar te ontvang nie.
Maar Dieter is daar. Breedgeskouer en aantreklik in ’n wit safaripak met ’n krawat om sy nek. Van die motor oor die stoep is ’n ver ent, maar Rothea is onmiddellik van Dieter Richter bewus toe hy in die lig van die voordeur verskyn. Sy staan vasgenael. Haar hart spring in haar keel om haar byna te versmoor en sy kan geen woord uitkry nie. Is dit liefde? wonder sy verward. In boeke praat hulle van die maanskyn wat helderder is, die sterre blinker, en die lug wat na rose en jasmyn ruik. Maar dis nie met haar so nie. Die maan lyk dowwer en die sterre koud en ver. Sy ruik net ’n bloekom êrens en die vrees en onsekerheid in haar binneste is nie ’n heerlike, opwindende tinteling soos vonkelwyn deur haar are nie. Sy wil omdraai en wegvlug na die bekende veiligheid van haar motor.
“Goeienaand. Welkom op Schloss Hoffnung.” Dieter se stem is formeel en dis na Albie wat hy kyk, pleks van na Rothea.
Albie is verheug om sy oom weer te sien. Alle vaak is weg toe hy uit Hanna se omhelsing loswriemel en na Dieter hardloop.
Rothea weet sy is selfsugtig en besitlik. Maar net hierdie een keer sou sy wou hê dat Albie haar moes nodig hê, dat hy skaam en terughoudend moes wees en aan haar vasklou. Sy probeer om nie seergemaak te voel toe Albie Dieter heel duidelik bo haar en Hanna verkies nie. Dis goed dat hy tuis voel, dink sy weemoedig. Hoe gouer Albie aanpas, hoe gouer kan sy weggaan om met die res van haar eie lewe voort te gaan.
Maar watter lewe? Die vooruitsig is leeg en neerdrukkend. Terug na haar beknopte woonstel en haar werk by die hotel. Na aande met ’n boek voor die televisie. Na herinneringe en eensame, doellose naweke ...
“Hans sal afpak. Kom binne, Rothea,” sê Dieter.
Die gaasstoep voel vir Rothea groter as ’n rugbyveld, met nêrens ’n stoel, ’n bank of ’n tafel om die glimmende klipoppervlak te verbreek nie. Sy stap stilswyend agter die ander aan, deur die uitgekerfde eikehoutvoordeur tot in die portaal. Dis ’n ruim vertrek, ook met die minimum meubels. In die middel staan ’n antieke geelkoperlamp wat twee somber skilderye en ’n Persiese mat teen die klipmure verlig. Buite die dowwe ligkring staan ’n rolstoel en ’n figuur wat hulle inwag – klein en broos met silwerwit hare in ’n bolla gekam. ’n Swaar sjaal is oor die smal skouers gedrapeer en ’n ander een oor die bene en knieë. Teen haar keel en weerskante van haar ore is ’n skittering van diamante, getemper deur die sagter glimming van pêrels. Haar kop is trots omhoog gelig en toe sy haar nek in hul rigting draai, sien Rothea die gesig. Dis hard en koud en Olga Richter se oë lyk soos die diamante wat sy dra, ’n vyandige skittering in die kil swart oë.
’n Rilling gaan onwillekeurig deur Rothea, asof sy kouekoors het.
Olga Richter rol haar stoel vorentoe en haar oë gaan vlugtig oor Rothea.
“Zeigen sie mir das kind. Wys my die kind,” gebied sy in ’n verrassend helder stem.
“Ons sal nou-nou Ernst se kind vir Moeder wys. Groet u nie eers ons gas en heet haar welkom nie?” vra Dieter.
“Nein. Ich bin müde. Nee. Ek is moeg. Bringen sie mir das kind. Bring die kind vir my,” herhaal sy. Sy ignoreer Rothea terwyl haar oë na Albie dwaal.
Dieter se stem bly steeds vriendelik, hoewel effens bestraffend. “Dorothea verstaan nie Duits nie. Ek stel voor dat – terwyl sy ’n huisgas op Schloss Hoffnung is – ons haar in ag neem en Afrikaans praat. Mutti het haar nog nie gegroet nie ...”
Rothea verwag dat Olga Richter sal weier. Haar skouers ruk en haar lippe is opmekaar gepers. Maar toe haar oë haar seun s’n ontmoet, kyk sy eerste weg.
“Dit is vir my aangenaam om u te ontmoet, Fräulein Beukes,” sê sy in swaar geaksentueerde, maar gemaklike Afrikaans. Sy laat die verwelkoming soos ’n belediging klink en die blink swart oë draai weg om weer na Albie te soek. Toe sy hom vind, versag haar gesig onverwags. “So, dit is Albrecht ... Kom hier, kind!”
Albie het verstaan wat sy sê, maar die bevel was te skerp. Hy gee sy Duitse ouma net een kyk, begin huil en hardloop na Rothea toe.
“Optel! Albie optel!” vra hy skril.
Rothea is dankbaar oor die troos van die stewige warm figuurtjie op haar heup. Sy druk Albie teen haar vas tot hy kalmer is en die klaerige huil in ’n hik oorgaan.
“Hy is moeg. Ons het ver gery en dis verby sy bad- en slaaptyd,” sê sy verdedigend.
Hanna is aan Rothea en Albie se kant. “Natuurlik is die kleine Schätzen moeg. Dis natuurlik dat hy sal huil.”
Olga Richter is nie ingenome met ’n skreeuende kleuter wat op sy tante se heup sit en niks met sy pa se familie te doen wil hê nie.
“Die kind wil slaap. Neem hom na sy kamer en versorg hom, Hanna,” gebied sy. Sy begin Dieter na ’n saketransaksie in Frankfurt uitvra, of hy Herr Reissner te sien gekry het en wat die uitslag van hul samesprekings was. “Die meisie ook, Hanna,” voeg sy as ’n nagedagte by. “Wys haar haar kamer. En gister het ’n sekere Herr Vossler uit Wiesbaden geskakel, Dieter. Hy sê jy het vergeet om hom te kom spreek.”
“Nie vergeet nie. Nie tyd gehad nie,” antwoord Dieter.
Rothea is dankbaar om te kan wegkom. Sy stap met die marmertrap op agter Hanna en Albie aan. Olga Richter se verwelkoming was ongasvry en daarop gemik om haar onwelkom te laat voel. Maar wat Dieter betref, is sy nie so onbelangrik soos sy ma probeer voorgee nie. Uit die gesprek kon sy aflei hy het vroeër van oorsee teruggekeer om op Schloss Hoffnung te wees wanneer hulle aankom. Of was dit ter wille van Albie?
Rothea se gesig is somber toe sy die
