was my suster.”
“Haar volle naam?”
“Frederika Cornelia Swarts.”
Hy knik sonder om op te kyk en skryf die naam met ’n skewe gekrabbel uit.
“Freddie vir kort,” voeg Saar ongenooid by en die polisieman kyk vir ’n oomblik op.
“Haar geboortedatum, plek van geboorte ...”
“Huilwater, die plaas waar ... waar dit gebeur het. Ons is albei op die plaas gebore ...”
“Jaar?”
“E ... 1976. Sy was drie en dertig.” Pas geword, onthou Saar met ’n skok. Sy’t Freddie nie eens gebel nie. Goeie Here. As sy opkyk, sien sy Beeslaar loer onder sy wenkbroue deur na haar. Daar’s ’n sagter trek in sy oë.
“U voel nog reg om aan te gaan ...”
Saar knip haar oë vir ja, raak bewus van haar een knie wat senuweeagtig spring en kruis haar bene.
“Die plaas. Huilwater ...” Hy staar na die vorm voor hom. “Was dit u suster se eiendom?”
“Familieplaas. Sy het op die grond aangebly nadat my pa dood is.”
“Wanneer was dit?”
“Omtrent so agtien maande gelede.”
“U moeder?”
“Oorlede. Ongeveer twintig jaar gelede ... 1989, daar rond.” Sy vee oor haar oë, verleë oor sy skielik nie die juiste datum kan onthou nie. “Maar Freddie ...” Sy sluk. “Freddie kom eintlik van Johannesburg af. Sy’t daar gewerk as ’n kunsonderwyseres. En eers onlangs, kort voor my pa siek geword het. En toe hy siek word ...”
Haar keel trek toe. Dis waar die moeilikheid tussen haar en Freddie begin het.
Beeslaar maak ’n aantekening op die papier voor hom. Wanneer hy klaar is, vra hy: “So daar’s nie ander familie nie?”
“Nee. Of daar is seker wel. My pa het ’n broer gehad, maar hy is lankal dood.”
“U volle name. Geboortedatum?”
“Johanna Susara. Dis 9 Mei 1978.” Sy gee die adres van haar woonstel in die Kaapse Kom. En haar werkadres.
Beeslaar kyk vlugtig op na haar. “U werk by ’n koerant? Joernalis?”
Sy knik en sien sy frons. “Ek doen omgewingsake.”
Hy sit sy pen neer, tel die koppie koffie op en kyk oor die rand na haar.
“Die kind, u suster se kind, Klara Boois. Ek verneem sy was in die proses om die dogtertjie aan te neem ...”
“Ek weet eintlik min van haar,” sê Saar vinnig en verskuif haar bene. “Ek bedoel ...” Sy staar na die lessenaar voor haar. Hoe sê mens dit sonder om soos ’n doos te klink?
Die polisieman neem nog ’n sluk van sy koffie. Wanneer sy niks sê nie, tel hy sy twee gemmerkoekies fyntjies tussen duim en voorvinger op, doop hulle in die koffie en steek dit haastig met een groot hap in sy mond.
“Wat ek bedoel, is dat ek en Freddie nie juis die laaste tyd veel ... veel kontak gehad het nie.”
Sy wenkbroue lig terwyl hy die koekies ’n kou gee en dan afsluk. Sy sien die belangstelling in sy olyfgroen oë opflikker.
“Ek bedoel, dat ons ...” Sy sug en kyk af na haar hande, maar vind geen antwoord daar nie. Die naels se rooi lak is afgeknaag.
“Wat ek bedoel, is dat ek en my suster twee jaar gelede ’n soort van uitval gehad het en ek ... e ... ons het nie weer kontak gehad ... daarna nie.” Sy kan haarself hoor sluk. Dit klink belaglik, haar woede van destyds ... Maar dit was tog anders, toe. Geregverdig. ’n Groot issue. Nou lyk dit skielik so pateties. Kinderagtig, eintlik.
Wanneer sy opkyk, sien sy dat Beeslaar stip na haar kyk. Die blik in sy oë onpeilbaar.
“Inspekteur, wie het dit gedoen?” vra sy dan. “Het julle al iemand gevang?”
Hy takseer haar ’n oomblik langer, sy tong wat verlore koekiereste langs sy kieste soek. “Dis nog baie vroeg.” Hy trek aan sy hempskraag, asof dit hom knel. Die rooi das lyk of dit permanent skeef sit. “Wat ons wél weet, is dat ons in hierdie stadium kyk na ’n roof wat ... op die oog af skeefgeloop het, as ek dit nou so mag stel.”
“Plaasmoord,” sê Saar en raak eers bewus daarvan dat sy die woord gesê het wanneer sy die groot polisieman se frons sien.
“E ... ja. Ons verwys eintlik nie meer só daarna nie.” Sy stem is diep maar melodieus, asof dit uit die onderste perkussie van sy reuse borskas geproduseer word. “Wat ek bedoel, is,” hy skraap sy keel, “dit bly ’n verskriklike misdaad. Ek wil nie vir een oomblik te kenne gee dat dit nié is nie. Maar dit verskil nie van ander geweldsmisdaad nie. Dit ...”
Saar se ore sny uit. Sy sien vir Freddie nog in haar truspieëltjie, daardie laaste dag toe sy van Huilwater weg is. Sy het Saar pleitend bly volg, namate Saar haar koffers woedend gepak en in die kar gelaai het. Het nog ’n ruk by die motorvenster bly staan, haar hande op die vensterraam, asof sy fisiek wou keer dat Saar wegry, het bly verduidelik hoekom dit vir Pa beter is om op die plaas te kom sterf. Saar wat terugskree: “Maar Pa hóéf nie dood te gaan nie!” Freddie wat haar kop skud, trane wat van haar ken drup tot op haar rok. “Blý, Sarrie, bly by ons. Vir Pa se laaste ...” Saar wat die kar in rat sit en verwoed wegtrek. Freddie agterna. By die hek wat by die grootpad aansluit bly staan, ’n smal figuurtjie, kwalik sigbaar in Saar se truspieëltjie. Die lang, los rok van blou sy, goue krulle wat gewigloos in die stof opwaai.
Die polisieman het opgehou praat, besef sy skielik. “Wat presies hét gebeur, inspekteur?” vra sy om sy skerp, effe ondersoekende blik op haar te breek.
Sy wenkbroue ontspan. Hy vertel, effense huiwering in sy stem. Saar vermoed hy vertel net bolangs. Nogtans kan sy nie help om te dink aan ’n boosaard by Freddie, alleen op die plaas, nie. ’n Monster wat bruusk eis dat sy geld of vuurwapens produseer ... Freddie met haar tingerige liggaam, haar dun armpies en onhandige klein handjies. Saar was altyd die sterk een. Wild, bloots perdgery, nie geskroom om ’n seun met die vuiste by te dam nie. Freddie was soos ’n droë disteltjie. “Dink u my suster het gely?”
Hy trek sy rooi das ’n bietjie losser.
“Ons vermoed sy was moontlik swaar bedwelmd voor sy vermoor is.”
“Bedwelmd!”
“Daar was geen teken van ’n struweling nie, juffrou Swarts. Geen aanduiding dat sy probeer het om haarself te verdedig of teë te sit nie. Sy was nie vasgebind of enigiets nie. Ons vermoed in hierdie stadium sy het die aanvaller of aanvallers geken en self binnegelaat. Dalk het sy onwetend – sy en die kind – ’n dwelm ingekry wat dit vir hulle onmoontlik gemaak het om terug te baklei.”
“Maar sy is ... Hoe ... Wat presies is dit dan wat haar dood veroorsaak het?”
“Die nekwond. Die nadoodse ondersoek is nog nie klaar nie. Ons werk natuurlik so vinnig as wat ons kan, maar ... e ... in
