terug. Die wind ruk aan haar rok en hare. Wanneer die man opdaag, kan hulle die saak soos twee grootmense bespreek. Sy weet dat die Vader wat haar nog altyd gehelp het, nou weer die pad sal aanwys. Al is die pad nie altyd vir haar so duidelik nie, sal sy tog in geloof volg. Berusting stroom stadig deur haar na hierdie besluit.
Eers toe die huise in sig kom, trek Magriet haar skoene en kouse aan. Haar voete is klam van die sand en dit voel grillerig om haar sanderige voete in die kouse te steek. Sy glimlag stil toe sy aan haar gasheer en gasvrou dink. Die mense is dierbaar. Meneer Morris, die winkeleienaar, het ’n klein maar gerieflike kamertjie aan haar afgestaan. Mevrou Morris is uitgehonger vir geselskap en sy kwetter die hele dag soos ’n voëltjie. Die weer is sleg en dit noodsaak haar om baie binnenshuis te bly. Daaroor is mevrou Morris bly, want dan is sy verseker van geselskap.
Vanoggend was die eerste mooi sonskynoggend. Die vorige dae was nat en mistig. Misslierte het soos ’n vaal gordyn oor die hele nedersetting gehang. Namiddae het die mis so ’n bietjie opgeklaar, maar die son het nooit juis geskyn nie. Mevrou Morris het vanoggend met ’n kennersoog na die woestyn geloer en gesê: “As jy ’n rukkie wil uitkom, hartjie, sal jy dit vanoggend moet doen. Vanmiddag gaan die wind stormsterkte waai. As die sonnetjie eers die oggend so skynheilig skyn, dan moet jy weet die wind lê en wag agter die eerste duine.”
Magriet kan aan die plukke aan haar rok en hare voel dat die wind beslis al sterker waai as toe sy gekom het en gedagtig aan haar gasvrou se voorspellings, versnel sy haar pas.
Mevrou Morris wag haar op die stoepie voor die huisie in.
“En hoe lyk die ou see vir jou, hartjie?” Voordat Magriet nog iets kan sê, praat sy verder. “Dit is mooi, nè? En die duine is so mooi wanneer die son so helder skyn. Dan is hulle mos so pienkbruin.” Sy skep vinnig asem. Die donker ogies vonkel van opregte plesier. “En het jy die flaminke gesien, hartjie? Hulle is mooi, nè?”
Magriet staan verstom. Hoe wonderlik is dit dat ’n mens nog die mooi in elke dag en elke ou klein dingetjie kan sien! Hier aan die uithoek van die aarde, met net die see en die woestyn en waar alles vaal en oninteressant blyk te wees, hier sien diegene wat met liefde kyk nog soveel mooi dinge raak!
Met diep ontsag bêre Magriet hierdie les in haar binneste: as ’n mens met liefde kyk, sien jy die mooi ook in die oënskynlik lelike raak.
Soos mevrou Morris voorspel het, begin die wind teen middagete met geweld waai. Vlae sand word woes teen die houthuisie vasgewaai. Met woede en krag pluk die wind aan die vensters en deure, om dan weer later hartseer en treurig om die hoeke van die huisie te huil.
Stil en rustig gaan die huismense hulle gang. Dit is ’n deel van hulle bestaan – saam met die mooi sonskynoggend aanvaar hulle die wind en sand sonder om een keer daaroor te kla.
Magriet het haar borduurwerk gaan haal en sy en mevrou Morris sit rustig in die klein sitkamertjie en gesels. Later drink hulle tee en eet van die heerlike koekies wat die vriendelike gasvrou voorsit.
“Wanneer dink mevrou sal die mense van Jakkalswater kom?”
Magriet vra die vraag ongeërg, maar in haar begin die onsekerheid al weer woel en vroetel.
“Seker nou enige dag, hartjie. Die boodskapper het gister kom sê die mense was al aan die regmaak om te ry toe hy daar weg is. Hulle kom egter met die wa en dit sal ’n bietjie langer duur as ’n reis te perd.”
Die wind waai tot laataand. Magriet gaan maar vroeg inkruip. Sy blaas die kers dood en staar dan na die flou sterretjies wat deur die skrefie van die gordyn sigbaar is.
En nog ’n dag sleep traag verby. Magriet betrap haarself kort-kort dat sy wens die man moet tog maar kom, sodat hulle die saak kan bespreek.
Dit is egter reeds Woensdag toe mevrou Morris haar uitasem kom verwittig dat die wa aan die kom is en oor sowat ’n uur of twee daar sal wees.
Sonder ’n woord gaan Magriet na haar kamer, sak stadig op haar knieë voor die smal bedjie neer en raak stil voor God. Hy sal weet wat om te doen. Hy sal nie dat die pad vir haar te swaar word nie.
Later neem sy haar Bybeltjie en begin lees. Somtyds bly ’n versie vassteek in haar gedagtes. Dan staar sy lank voor haar uit en dink daaroor na. Soms lees sy gedagteloos die woorde sonder dat dit registreer.
Mevrou Morris is baie nuuskierig oor die hele aangeleentheid. Goeie maniere het haar daarvan weerhou om uit te vra, maar Magriet kan sien sy wonder wat haar verbintenis met oom Bennie is. Hulle weet almal dat daar net mans op die plaas is en hoewel mevrou Morris aanneem dat sy net kom kuier het, kan Magriet aanvoel dat sy dit nie goedkeur dat sy alleen plaas toe gaan nie.
Magriet voel gemeen omdat sy die arme vrou so in die duister hou, want sy kan aanvoel hoe sy brand van nuuskierigheid. Sy weet egter nie wat om te sê nie. Haar sake is so deurmekaar dat sy nie weet wat om te verwag of wat gaan gebeur nie.
Net voor middagete kom roep mevrou Morris haar.
“Daan is hier, hartjie, hy wil jou ontmoet.”
Magriet stryk vinnig met haar hand oor haar netjiese kapsel. Senuweeagtig frommel sy die klein sakdoekie styf in haar klam hand op. Sy voel hoe die vrees stadig in haar opstyg. Dan lig sy egter beslis haar kop en met die skraal ruggie styf en regop, stap sy by mevrou Morris verby na die sitkamer.
Die man lyk kolossaal in die klein vertrekkie. Hy staan met sy rug na die venster en verdonker die hele vertrek. Magriet kan geen definitiewe opinie vorm nie. Sy staar op na hom. Hy is nie afstootlik nie, ook nie baie oud nie; hy is net anders as die mans aan wie sy gewoond is.
Die groot hoed word stadig al in die rondte gedraai. Daan sien die skraal, netjiese figuurtjie hier voor hom. Die dik, bruin hare is in ’n rol agter haar kop gekam en dit laat die gesiggie nog skraler vertoon. Die groot, groen oë steek helder af teen die bleekheid van haar gelaat. Sy is geen uitsonderlike skoonheid nie – net baie, baie vroulik.
Die stilte rek. Elkeen is besig met sy eie opsomming. Magriet beweeg dieper die vertrek in en hou ’n skraal hand na hom uit.
Oorhaastig beweeg hy vorentoe en vou die handjie toe in sy groot hand.
“Ek is Daan van Rensburg ... e ... oom Bennie ...”
“Goeiemôre, meneer Van Rensburg. Ek is Magriet O’Neill. Dit is werklik baie vriendelik van u om my hier te kom haal. Is oom Bennie ook hier?”
Dankbaar vir die aanknopingspunt gesels Daan meer as gewoonlik.
“Oom Bennie is baie siek. Het hy dit nie in sy brief vir jou gesê nie?”
“Ja, hy het gesê hy is siekerig, maar ek het nie gedink dat dit ernstig is nie.” Die kommer slaan deur in haar stem.
Stadig beweeg Magriet agtertoe. Daan is so lank dat sy haar nek moet buig om in sy gesig te kyk.
Saam met die verduideliking oor oom Bennie se siekte, droog die gesels ook weer op.
Daan kug. Hoe gouer hulle die werklike probleem aanpak, hoe beter. Sy verstand draai egter al in die rondte – hy kan geen woorde agter mekaar kry nie.
Magriet staar senuweeagtig na hom. Haar keel is droog. Hy lyk so groot en wild. Sy sien nie kans om haar toekoms in hierdie ongetemde man se hande te plaas nie. Wat sal van haar word daar op die verafgeleë plaas met net ’n klomp mans, almal soos hierdie een?
Daan
