Speurder Kwaaikofski 2: Die geheim van die vlieënde koei. Jürgen Banscherus

      Lothar het die trekker skaars afgeskakel toe ’n meisie na ons aangehardloop kom.

      “Ek is Julie,” sê sy. Gelukkig vergruis sy nie my hand soos haar pa nie.

      Vir ’n plaasjapie lyk sy nie sleg nie: blonde hare, blou oë en glad nie vet en rond nie.

      “Jy sal hou van Lothar se dogter,” het Olga nogal gesê toe ek vir my ’n ordentlike voorraad Carpenters vir die vakansie by haar gaan koop het.

      Lothar verdwyn met swaar voetstappe by die skuur langs die huis in en Julie gaan wys my die dakkamer waar ek gaan bly.

      Op pad soontoe vertel ek haar van die rubberkoei.

      “Weet jy dalk wat dit kan beteken?” vra ek.

      Sy skud haar kop. “G’n idee nie, Kwaaikofski. Maar die mense hier rond is soms maar ’n bietjie vreemd.”