te wees nie. Waarin stel sy dan belang, behalwe duur inkopies en haar verloofde? Hoe is dit dat iemand soos Kyle op só iemand verliefraak, met haar wil trou? Iemand met sulke beperkte belangstellings . . . Trou hy dalk vir haar geld? Of dalk trou mense uit ryk families maar so met mekaar, waar die Iere vandaan kom?
Laura raak al hoe meer teleurgesteld in hom. Sy behandel hom korrek, nie te vriendelik nie en flankeer beslis geensins met hom nie. Die ander vroue maak wel vir hom ogies, mens kan nie anders as om dit op te let nie. Sy wonder . . . As hy wil, kan hy lekker stout wees op dié skip. Hy kan tog nie régtig veel van Eudoxia hou nie.
* * *
Laura luister hoe die gids se stem draal waar hulle op die kaai van die dorpie Kostroma staan. Sy het Kyle en sy toekomstige skoonma van ver af gesien, besig om haastig vooruit te loop dorp se kant toe. Eudoxia is weer nie by hulle nie.
Almal loop op na die dorp se kremlin en ’n standbeeld van Lenin. Tot Laura se verbasing kom Kyle na haar aangestap terwyl sy die standbeeld staan en bekyk.
“Dis een van die laastes van Lenin wat nog staan,” merk hy op.
“Ja, ek hoor so,” sê sy kalm, maar al wat sy sien, is sy blink hare in die son, sy oopnekhemp, die sterk keel, die sak oor sy fors skouers, en haar hart wil nie normaal klop nie.
Laetitia beweeg nader aan hom. “Waar is jou meisie?” vra sy pront.
“Op die skip.”
“Gaan sy dan nooit afklim om na goed te kyk nie?” Die afkeer is duidelik in Laetitia stem.
“Sy sal seker, maar sy dink Kostroma is te vervalle om mooi te wees. Dit maak haar glo morbied om soveel armoede te sien.”
In Ierland sien sy tog ook armoede, of lewe sy so beskermd dat sy dit nooit raaksien nie, wonder Laura.
“Maar ons gaan tog hierna na die Ipatiev-klooster en dis van groot historiese belang. Dis sekerlik baie mooi ook,” sê sy.
Kyle haal sy skouers op, lyk vaagweg geïrriteerd. “Kerke en kloosters staan haar nie juis aan nie.”
“Waarom het sy dan op die toer gekom?” wil Laetitia weet. “Kerke en kloosters maak seker die helfte van Rusland se besienswaardighede uit.”
“Sy het gekom om haar ma se onthalwe. Haar ma wou Rusland al lankal besoek om haar familie na te vors.”
En Eudoxia het haar verbeel op so ’n toer gaan jy haar heeltyd oppas, dink Laura. Hy dans dan tóg nie heeltyd na sy verloofde se pype nie, dink sy, gretig om beter van hom te dink.
Tot haar heimlike tevredenheid loop Kyle en mevrou
St John saam met haar en Laetitia na die bus en kom sit by hulle. Later stap hulle weer saam by die klooster met sy eeue oue wit mure en goue uiekoepels. Binne sing nog ’n mannekoor. Kyle bly pal langs Laura terwyl hulle luister, en hy koop daarna ’n CD.
“Wag vir my,” sê hy by die kasregistertjie. “Moenie wegloop nie.”
Sy wag en sien dat Laetitia en mevrou St John diep in gesprek vooruit loop.
“Jý kan hierdie geskiedenis en die skoonheid minstens waardeer,” sê hy skielik langs haar. Sy kyk op na hom, in sy stroewe gesig. Sy probeer wegsteek dat sy bly is oor die kompliment en glimlag net liggies.
Hulle gaan staan buite die klooster onder ’n reuseberkeboom. Laura kyk kastig in die rigting van die monnikke se blyplek en die kerk, maar eintlik is sy hiperbewus van die man langs haar.
“Gelukkig het die Sowjets en kommuniste dié plek nie gesloop nie,” sê hy wrang. “Ag, ek is hier só bewus van al die tragiese verliese. Ek het nie gedink dit sal my so raak nie. Dis seker my Ierse agtergrond. Daar is die geskiedenis ook een van verlies en onderdrukking, en die mense bly ewig kwaad oor die onreg wat hulle aangedoen is.”
“Almal van ons se vaderlande het onregte om oor skaam te wees,” sê Laura.
Sy wip van die skrik toe hy meteens sy hand op haar skouer sit.
“Ja, onreg is maar universeel. Ek wil net my skamele bydrae lewer om mense se ellendes te verlig.”
Sy kyk op na hom. Hy kyk in die verte en vat sy hand weg van haar skouer. Hierdie man kon so maklik ’n oppervlakkige playboy gewees het, dink sy. Hy is so uitsonderlik mooi dat dit eintlik werklik vreemd is. En arm is hy beslis nie. Tog het hy ’n mooi lewensuitkyk en diepte.
“Ek voel ook so,” sê sy.
Hy kyk af en glimlag so mooi dat haar hart ruk. Sy kyk weg, probeer versteek hoe dit haar affekteer. Dit is die hoeveelste keer dat hy so vir haar glimlag. So . . . amper teer.
Hy kry haar seker jammer omdat haar man so onlangs oorlede is. Die oplettende en simpatieke dokter sien die leed in haar oë raak. Ja, dis wat dit is.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
