’n strooimandjie dring daarop aan dat Scott haar eerste op Die Meermin help. Haar man, wat alles afneem, volg haar met ’n flitsende kamera. Gou wemel die boot van vakansiegangers.
“Oppas daar by die kant, Johannie!” roep ’n stem.
“Ek wens die klein helsem val in en versuip,” brom Meriel.
“Jy was dan so gaaf met hom!”
“Toneelspel, of wat het jy gedink?”
Die Meermin se enjin begin tjok-tjok. Scott waai vlugtig terwyl hy die boot behendig tussen die visserskuite deur na die breekwater stuur.
“Hy hou van jou,” sê Meriel.
“Moenie mal wees nie. Ek het skaars twee woorde met hom gepraat.”
“Sewe. Ek het getel.”
Ek sug. “Dis beter om nie met ouens te sukkel nie.”
“Ja? Ek sien jou oor twintig jaar, ’n suur oujongnooi soos juffrou Smal hier op die dorp – wat altyd kla oor die kleintjies so mors in haar precious bib.”
Ek boks haar teen die arm.
“Jy was fine, Tamara! Ten minste is julle albei mal oor Duitsland. Gesels volgende keer daaroor.”
“As daar ’n volgende keer is.”
“Natuurlik sal daar, trust me.”
Ek sê niks, maar dit pla my dat Scott so vinnig padgegee het. Hy kon nie gou genoeg by Die Meermin kom nie. Die feit is, ek is vaal en vervelig, dis wat.
Op pad huis toe babbel Meriel oor haar en Jaco se naweekplanne. My gedagtes dwaal heeltyd na Scott. Eintlik, as ek eerlik moet wees, was hy nogal gaaf. En daar was regtig toeriste wat hy moes uitneem. Miskien is dit tog nie so moeilik om met ouens te gesels nie. Of dalk is hy net spesiaal? Maar dat hy net so mal is oor Duitsland, en al daar was, is net so cool.
Skielik kan ek nie wag om hom weer te sien nie. Nie weer gaan ek met ’n mond vol tande rondstaan nie, nee, ek gaan erger as Meriel babbel, gee net kans.
Die volgende oggend, toe ek verder oor Scott wou droom, kloek Ma soos ’n hen om my. Dit laat die lekker mood wat ek nog heeltyd troetel vinnig verdamp.
“Tatta, skat.” Sy pik my op die wang. “Is jy seker jy sal self by die werk kom?”
“Ja, Ma.”
“En jy sal bel as jy iets nodig het?”
“Ja, Ma. Ek is oukei, Ma.”
“Ek is jammer ek moet op ’n Saterdag van alle dae ’n kliënt by die lughawe gaan haal. Mits die vlug betyds is, is ek op die laatste teen twee-uur terug. Is jy seker jy sal regkom?”
“Maaaa, ek is amper sestien, natuurlik sal ek regkom.”
“Onthou om sonroom aan te smeer voor jy strand toe gaan. En vra vir Meriel se ma as jy iets nodig het.”
Sy maak my nog mal. Mens sou sê ek is vyf, nie vyftien nie. Toe sy om die hoek verdwyn, maak ek vir my ’n tamaai beker koffie om te herstel van die stres veroorsaak deur die oordrewe emosionele afskeid.
Gewoonlik skakel ek die TV aan, maar vanmôre krul ek op in die leunstoel voor die venster. Herbert, my gemmerkat, wip op my skoot. Terwyl ek hom met die een hand streel, dwaal my gedagtes na Scott.
Oor sewe-en-sestig minute is ek in die Bay Café – en miskien is hý ook daar. My hart skop by die gedagte. Sou daar regtig iets wees soos liefde met die eerste oogopslag? Is dit hoekom ek so weird voel, so lig en vol dans?
Skielik kry ek lag vir myself. Ek was nog altyd die skeptiese een wanneer almal so rave oor die liefde, maar dis nogal cool wanneer dit met jou gebeur. En dit ís aan die gebeur. Hoe anders moet ek die borrelende gevoel verklaar wanneer Scott so skeef in my rigting glimlag?
Ek sit Herbert op die vloer neer en neem my beker kombuis toe. Nadat ek gestort het, staan ek lank voor my kas. Gewoonlik is enige kombinasie oukei, maar vandag is ek ewe skielik krities. Ses probeerslae later kies ek ’n diepblou T-hemp wat my oë beklemtoon. Gedagtig aan Meriel se raad, rol ek dit effens op.
Ek grawe selfs die maskara, wat my niggie my vir Kersfees gegee het, uit ’n laai. Natuurlik smudge ek dit. Ek sukkel nog om die skade te herstel toe ’n hengse getoet en ’n geskree in die straat opklink.
“Tamara! Tamaraaaa!”
Ek spring na my kamervenster. Meriel hang halflyf uit die venster aan die passasierskant van ’n vaalblou Opel Astra.
“Kom spring in! Ons het ’n lift!”
Ek loer na die tyd, gryp my sak en hardloop uit. Ek, wat altyd vroeg is, het dit op die een of ander manier reggekry om amper laat te wees. Dit het jy nou van girly wil wees, raas ek met myself.
Meriel stamp die agterdeur oop. “Hop in. Cool kar, hè? Was Jaco se oupa s’n.”
“Cool verby!”
Jaco glimlag in die truspieël vir my. “Ek dag ek spaar julle twee die ent se stap.”
“Da-dankie,” stotter ek.
Daar hakkel ek al weer soos ’n moroon.
“My oupa-hulle het ouetehuis toe getrek.” Jaco draai die radio harder. “Lekker gelukskoot, nè?”
“Net jammer die kar is ouer as sy nuwe baas,” terg Meriel.
“You donna like my car, you wanna walk?” Jaco leun oor haar, maak haar deur oop en gee haar ’n stampie, maar sy slinger haarself op hom en haak die deur giggelend met haar voet toe.
“Toe maar, skattebol,” flikflooi sy. “Ek sal nooit ooit weer met jou Porsche spot nie, hoor. Wat is hom naam?”
“Juicy Lucy, want hy’s altyd dors.”
Ek verluister my aan hulle. As ek net ook so kon lag en flirt. Meriel het dit net so maklik. Haar pa is die dokter op die dorp en hy en haar ma het hierdie wonderlike, romantiese huwelik. Hulle huis is ’n absolute nes, want die buurt se kinders hang altyd daar, maar dit pla haar ma niks. Dis so anders as ons netjiese wit huisie, met net ek en Ma en Herbert, en elke ding pynlik presies op sy plek.
My hande sweet toe ons voor die Bay Café stilhou. Sê nou Scott is al uit vir die dag? Ag nee, Die Meermin se vasmeerplek is sowaar leeg. Nou wag ’n lang, saai oggend op my tot Scott eendag kom.
“Sien jou oor vyf uur, vyf en vyftig minute en twintig sekondes,” koer Meriel.
“Kan nie wag nie, Babe!”
Toe sy en Jaco groet, draf ek in en bind my voorskoot om. Hopelik kom loer Scott later in. Hy het gesê hy sien ons vandag – tensy hy sommer net gepraat het.
Nick kom blaas-blaas aangestap. Soos gewoonlik is sy yl swart hare in ’n olierige stertjie onder sy bles vasgemaak. “Waar
