bedwing het. Een krul hang kurktrekker oor haar voorkop.
“Kry vir jou ’n bord,” sê sy. “En die pannekoeke onder in die bak hoort al lekker sous te getrek het.” Toe kletter18 die pan skielik op die stoof. “Hannes! Het jy vir jou ’n oorbel laat insit? Kyk na my. Laat ek sien.”
“Ek wil ook sien,” piep Nina tussenin.
Ek draai my oor na Ma toe.
“Jy het wragtig. Weet jy wat gaan jou pa hiervan sê?”
“Asof hy sou omgee! Hy sien in elk geval so min van ons, ek sal seker mondig wees teen die tyd dat hy die oorbel sien.”
“Is darem nie so erg nie. Jy weet hy’s besig. Veral nou met die nuwe pos by die hospitaal.”
“Ma’s ook besig. Feit is, hy gee nie om nie. Hy kon net sowel dood gewees het.”
Ma vee haar hande aan die voorskoot af en kom staan voor my. “Moenie,” sê sy. “Moenie goed sê waaroor jy later gaan spyt kry nie.”
Ek ruik vaagweg terpentyn en verf.
Sy sit haar hande op my skouers en kyk met ’n moeë glimlag in my oë. “Ek weet julle het vir mekaar vreemdelinge geword. Maar die oorbel gaan niks help nie, hoor. Jy weet hoe voel hy oor sulke goed. Ek hou nogal daarvan. Dis ougat, die oorbel. Iets anders. Maar jy ken hom. Hy gaan weer verdowingsmiddels daarin lees. Of satanisme. Hy sal jou seker vra of jy nog staan en pie. Dalk lees hy te veel Huisgenoot of Rapport.” Sy druk my skouers en sê: “Ek is lief vir jou soos jy is. Oorbel en al.”
By die stoof trek rook en ek hoor vet spat. “O hel, ek het vergeet van die pan!” Ma gryp ’n vadoek, haal die rokende pan van die rooiwarm plaat af. “Maak ’n bietjie die vensters oop,” sê sy.
Later toe ons op die donker stoep sit en eet, sê Ma: “Ek hoop die een wat die gaatjie in jou oor gemaak het, het ’n steriele19 naald gebruik. ’n Mens kan verskriklike siektes kry van vuil naalde.”
“Hulle gebruik so ’n geweertjie om ’n gaatjie deur jou oor te skiet,” verduidelik ek. “Dit werk amper soos ’n stapler. En die goed wat hy gebruik het, het uit ’n verseëlde pakkie gekom. Ek is mos nou nie dom nie, Ma.”
Deur ’n skeur in die wolke brand ’n helder sonsondergang. Ma voer vir Matisse repies pannekoek.
Lank sit ons so op die stoep – ek, Ma en Nina.
Die straatligte brand al toe ons opstaan en ingaan.
“Ek sal skottelgoed was en vir Nina in die bed sit. Gaan werk Ma verder.”
“Wat is jy, Hannes? ’n Engel.” Sy mik om my wang te knyp.
Ek koes. “Ma!”
Later gaan haal ek Nina voor die TV weg en sê vir haar sy moet gaan bad. Sy’s baie stil. Gewoonlik babbel sy aanhoudend.
“Wat’s fout, Niens? Het iemand jou tong gesteel?” vra ek.
“Ek verlang na Pa. Dink jy tannie Estelle bak vir hom pannekoek as dit reën?”
“Miskien reën dit nie nou in die Kaap nie.”
“Kan ek hom bel, Boetie? As ek klaar gebad het?”
“Ek dink so. Gaan bad gou.”
Toe sy terugkom, het sy nog waterdruppels op haar gesig.
Daar is atlete op die TV.
“Weet jy hoe vinnig kan ek hardloop?” vra Nina.
“Nee.”
“Ek het vandag die vinnigste in my klas gehardloop. Juffrou sê ek is soos blits.”
Ek sê met ’n piepstem: “My sussie is ’n vinnige akkedissie.” Sy lag.
Nina draai die TV sagter voor sy Pa bel. Sy ken die nommer uit haar kop. Sy hou die gehoorbuis styf teen haar oor geklem. Toe skil sy dit weg en kyk na my. “Hallo. U het die tuiste van Hannes en Estelle Bezuidenhout geskakel …” sê sy met ’n dooie stem.
“Al weer die masjien?”
Sy knik stadig.
“Toe, toe. Slaaptyd,” sê ek.
“Okay. Maar eers ’n movie.”
“Gee my kans, dan maak ek gou een.”
Terwyl Nina TV kyk, kry ek my notaboekie en vee die vorige movie uit. Toe begin ek vinnig teken. ’n Prentjie op elke blad – onder in die hoek. Toe ek klaar is, sê ek: “Jy kan maar in die bed gaan klim. Ek’s nou daar.”
Sy skakel die TV af en maak spore. Ek volg haar na haar kamer toe. By haar deur brul ek: “Leeu-Films bied aan: Ek kruip uit my dop!”
Ek gaan sit op Nina se bed en wys haar die eerste blad van die notaboek. Ek het ’n eier daarop geteken. Op elke blad is daar ’n prentjie wat ’n bietjie anders lyk as die een op die vorige blad. Ek buig die boekie en met my duim gee ek die blaadjies skiet. As die prente so vinnig op mekaar volg, gee dit die indruk van beweging. Ons kunsonderwyseres, juffrou Opperman, het dit in graad nege vir ons geleer.
Nina is mal oor die kuiken wat uit sy dop breek. Ek wys die movie weer vir haar. En weer. “Moet dit nog nie uitvee nie,” sê sy. “Ek wil dit môre weer sien.”
Toe sy aan die slaap raak, is dit met ’n glimlag.
Die lamp langs haar bed bly brand. Sy is bang vir die donker.
Toe ek later by haar kamer inloer, lê sy op haar maag. Haar gesig is na die lig toe gedraai. Die fyn hare wat oor haar oorskulp krul, blink in die lig. Haar hand lê slap op die kussing.
Ek gaan haal papier en grafiet in my kamer.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
