voor die eksamen begin.” Dit voel asof die mat onder haar voete uitgeruk is. Op hierdie oomblik weet sy sy is verlief. Heeltemal tot oor haar ore.
Twee
Dis ’n stil Sondagmiddag waarop Leila en Karla elkeen met ’n koeldrank op die tuinstoele in die meenthuis se agtertuintjie sit. Die koelteboom gooi al digte skadu na die winter en hulle verlekker hulle in die rustigheid van die middag. Elkeen is versonke in haar eie gedagtes.
Die meestergraadstudente se finale klasse was hierdie week. Sy het haar bes gedoen om haar gedagtes weg te stuur van Lukas en haar byna tasbare drome snags, maar haar pogings was vergeefs. Hoe meer sy op ander dinge probeer fokus het, hoe feller was haar hunkering na hom. Nou is haar tyd verstreke. Die komende week sluit hy sy voorgraadse klasse af en dan gaan hy weg. Waarskynlik sal sy hom nooit weer sien nie.
“Was jy al ooit verlief, Karla?”
Karla glimlag verbaas toe Leila die stilte verbreek. Miskien omdat sy die vraag absurd ag. “Natuurlik was ek al. Ek is ses en twintig.” Met haar vingers in die lug begin sy tel. “In my eerste jaar was daar ’n paar ouens wat my kop laat draai het. En die hartebreker van die Volksblad toe ek die internskap daar gedoen het, hy was ’n sportjoernalis. Onthou jy? Ek dink jy was toe tweedejaarstudent en ons het nog nie ’n huis gedeel nie. En Louwrens. Ek gaan oefen nie saam met hom omdat ek dink dis goed vir my nie.”
“Ek weet jy wás al verlief, maar was dit regtig verlief? Soos wanneer jy vergeet hoe laat dit is. Of wanneer jy oor rooi verkeersligte ry omdat jy niks raaksien nie. Jy dink aan hom terwyl jy eet, tande borsel, oefen, swot, met jou ma oor die telefoon gesels. Elke oomblik van elke dag. Jy kan nie sonder hom nie. Só verlief.”
Karla lag, maar kyk dan ondersoekend na Leila voor sy haar kop skud. “Nee, ek hou van in die bondel verlief wees. Hoe meer siele, hoe meer vreugde.”
“Kry mens ooit so iets?”
“Jip. Dis wat ek metro-liefde noem. All for one and one for all. Vry in die bondel. Dis die opwindendste en die beste advies wat ek jou kan gee. Jou probleem is jy het nog altyd geglo daar is net een man vir jou.”
“Nou praat jy strooi. Ek dink jy is meer clueless as ek.”
“Nee, regtig. Ek hou van my liefdes vinnig en intens. Wham, bam, thank you, ma’am.”
Leila kan nie help om te lag nie. “En ek het gedink ek ken jou. Die tipe verliefdheid waaraan ek dink, is beslis nie wat jy beskryf het nie. Ek dink daar is iemand vir my.”
“O, gaats, moenie vir my sê jy het iemand ontmoet en nou wil jy die res van jou lewe met hom deurbring nie. Nie in hierdie eeu nie, vriendin. Jy is te jonk daarvoor. Vroue behoort te beproef, te beleef, weer te beleef en dán eers ’n keuse te maak. Kyk wat het met daardie ou Watsenaam van jou in Engeland gebeur. Een oomblik hou hy vol jy moet by hom intrek, die volgende oomblik vind jy uit hy hou die bed van al wat vrouekollega van jou is om die beurt warm.”
“Juis. Ek het my voorgeneem ek is klaar met mans. Dat ek nie weer en wéér wil beleef nie. Maar nou weet ek nie wat met my aangaan nie. Ek kan die man nie uit my kop kry nie. As hy my vandag vra om te trou, vra ek nie eens ouers nie. Ek gaan sê hulle wanneer ons van honeymoon terugkom. Ek dink ek wil my lewe saam met hom deurbring.”
“Dis nie hoe dit werk nie, Leila. Luister na my, want dis goeie raad. Jy kan nie nou al weet nie. Vry die ou net en kry hom uit jou sisteem. Daar is nog baie visse in die see. Gee jouself ’n paar jaar kans, man; gee jouself tien jaar voor jy sulke besluite begin neem. Daar is nog baie ander mans wat jy eers moet ontmoet en beproef.”
“As ek geweet het hoe om hom te vry het ek al lankal, glo my. Maar vir hom is ek net nog ’n student.”
Karla kyk met meer aandag na haar. “Nou hoe kan jy weet of jy die res van jou lewe met die man wil deurbring? Ag nee, Leila, ons is darem nie meer op hoërskool nie. Het jy al ooit met die ou gepraat?”
“Ja, ons praat gereeld. Maar nooit oor iets persoonlik nie. Dit help nie ek droom nie – ’n verhouding tussen ons sal verbode wees.”
“Dit klink kinky.” Karla se oë blink ineens. “Is hy oud, getroud of gay?”
“Karla!”
“Oukei. O, jy soek dus ’n manier om kontak met hom te maak sodat jy hom kan vry?”
“Jy kan dit seker so stel. Maar ek weet nie of ek dit moet waag nie. Juis omdat so iets onvanpas sal wees. Boonop is hy heelwat ouer as ek. Dis seker beter om van hom te probeer vergeet. Daar is in elk geval nie tyd vir ons om mekaar te leer ken nie. Ons albei verlaat die universiteit. Hy nog voor my.”
“O la la. So hy hét ervaring. Vergeet kan jy beslis nie. Nee, dit is een van daardie dinge wat jy moet beleef, anders sal jy altyd wonder. Dink daaraan dat hy een van die groot visse is wat jy nie kan laat wegkom nie. Ons moet ’n plan maak. Wie is die ou, ken ek hom?”
“Jy weet wie hy is, maar jy ken hom nie. En ek gaan jou nie sê wie hy is nie, want dan gaan jy my die einde hiervan nie laat hoor nie. Ons omstandighede is nie reg nie en ek weet nie eens of hy miskien iemand in sy lewe het nie. Dalk is hy getroud.”
“Kan ek raai?”
“Nee, want ek wil nie jok as jy reg raai nie.”
’n Ligte windjie ritsel in die blare van die boom.
Leila luister na die voëltjies se gesels bokant haar kop. Seker twee lewensmaats. ’n Salige Sondagmiddag. Bloemfontein op sy beste.
Karla bring haar terug na die werklikheid toe sy haar teen die been raps. “Ek het twee woorde vir jou: Nadia Jonker.”
“Jou suster?”
“Jip, sy het al menige vroue raad oor hulle liefdeslewes gegee en ek weet van meer as een wat die happily-ever-after-ding doen. As jy iets oor die liefde wil weet, is Nadia die een om te vra. My sus is ’n wandelende gids tot verhoudings. Sy weet van liefde, hoor. Een van haar opdragte vir haar meestersgraad was ’n artikel oor die invloed van voorhuwelikse seks op die psige van vroue.”
Leila skaterlag. Karla se suster, Nadia, is ’n karakter wat sy verkies om van ’n afstand af te besigtig. “Ek twyfel of sy my sal kan help. Dit is ’n taamlik delikate situasie. Ek kan nie toenadering van my kant soek nie. Die man sal dink ek is van my kop af as ek nou skielik so kort voor die eindeksamen vir hom ogies begin maak.”
“Juis hoekom jy Nadia nodig het. Sy sal jou gou verby al die ongemak help.”
Leila lag weer toe sy die erns op Karla se gesig sien. Dié vriendin van haar is soms op haar eie planeet. “Oukei. Miskien. Ek sal daaroor dink.”
“Kom ons gaan sommer nou. Ek ry en dan stick jy my vir ’n koffie op pad terug.”
Nadia se woonstel is in die middestad. Leila was een keer vantevore daar, want Nadia is ’n joernalis by die Volksblad, selde tuis en byna nooit gretig om haar jonger suster en dié se vriendinne te onthaal nie.
Nadia is ook ooglopend verbaas toe sy die deur, sigaret in die hand, oopmaak.
Leila staan effens terug toe die twee susters groet. Nadia is boheems op ’n manier wat Sarah Jessica Parker in die skadu stel. Van die diepgroen kopdoek op haar blonde krulle tot die knalrooi sandale met die menigvuldige
