Dan die onderbaadjie, die broek en die baadjie bo-oor, en die skoene. Teen hierdie tyd is ek lankal gegrimeer, want ek doen dit eerste om nie die klere te bemors nie.
En nou staan ek in my narpak, ’n hartseer trek om my mond wat ek, al moet ek dit nou self sê, nogal goed opgeverf het. Ek is mos ’n boemelaarnar. Ek gooi my arms na weerskante oop en wieg terug op my hakke sodat die enorme skoene se punte lig. Net voor ek val, kom ek regop, sak eenkant toe, my hande om my gesig, die vingers wyd.
Ek loop krom, ek loop regop. Gooi my kop agteroor en lag, trek my vals wenkbroue saam sodat ek ellendig bedroef lyk.
Van die bewegings ken ek nou al, want ek oefen my gesigsuitdrukkings en houdings. Maar ek waag altyd ’n paar nuwes, wat my ma dalk vulgêr sou noem. Ek bedoel, ek is tog vermom en as ’n mens vermom is, kan jy enigiets doen.
Dan moet ek uittrek, want Koert kom van die werk af. Alta het my al in die narklere gesien, maar ek loop lig vir my pa. Dalk skrik hy as hy my so sien en weier dat ek sirkusskool toe gaan.
Dit neem tyd om die grimering af te kry. Ek sit voor die spieël en kyk hoe ek weer die ou Siobhán word, en is ’n bietjie teleurgesteld.
Maar Koert is hier en ek gaan in om hom te groet.
“Wat doen jy vandag wat die moeite werd is om van te hoor?” vra hy met ’n reguit gesig.
“Sit in my kamer en krepeer,” sê ek.
“Mooi, my dogter. Pa wil nie hê jy moet jou tyd mors nie, so krepeer gerus voort. Wat is dit dié?” Hy vee onder my oor en sy vingerpunt is wit.
Alta sien dit. “Het jy al ’n naam?”
“Nee.”
“Naam vir wat?” vra Koert.
“Vir haar hanswors.”
“Dis ’n nar, Ma!”
“Vir jou nar dan.”
“O,” sê Koert. “Jou nar. Is jy nog steeds aan die gang met die sirkusskool?”
“Pa weet mos ek gaan. Dis volgende week. Ek praat al hoe lank daaroor.”
Koert skud sy kop. Ek sien die grys in sy langerige hare. Vir ’n ruk het hy ’n poniestert gedra wat geel was aan die punt, maar dit het hy ’n paar maande gelede afgesny en gesê hy is te oud daarvoor. Dit het my gepla toe hy so praat, want ek kon sien hy bedoel dit.
Alta sê sy dink mense gee hom partykeer ’n harde tyd oor hy soms so eksentriek kan wees. Ek wonder of ons ’n eksentrieke gesin is.
“Wat gaan dit kos?” vra hy.
“Ek het gespaar. Dis my geld van werk by die markie met die blomme.”
“En wie gaan jou soontoe vat? Waar is dit?”
“Ek gaan haar vat, Koert,” sê Alta. “Dis nie so ver nie.”
“Ek is net bekommerd oor my enigste kind, dis al,” sê hy.
“Waaroor, Pa? Dis ’n bekende skool. Baie mense gaan soontoe.”
“Jy was nog nooit so lank van die huis af weg nie. Hoe lank is dit? Die hele vakansie?”
“Tien dae. Ek sal orraait wees.”
Hy skud weer sy kop. Maar ek dink nie hy sal verder vasskop nie. Koert is ’n inskiklike man, sê Alta altyd.
Dan doen hy ’n ding wat my verras.
“Kom hier,” sê hy vir my. Hy sit in die ou gemakstoel wat hy self met roomkleurige kunsleer oorgetrek het. ’n Mens kan die growwe steke aan die een armleuning sien. Dis van toe hy nog nie mooi geweet het hoe om die materiaal vas te werk nie. Maar aan die ander kant van die stoel kan jy sien hy het geleer. Dis hoe Koert is, hy leer dinge en doen dit gou goed.
Ek voel ’n bietjie simpel om by hom op die leuning met die growwe steke te gaan sit, want ek het dit lanklaas gedoen. Maar Koert is my pa en ’n dogter en haar pa het glo ’n spesiale band. So ek gaan sit daar, my arms gevou, en kyk af na hom.
Hy maak my arms los en vat my hand. “Dis hoe jy my hand vasgehou het toe jy klein was.” En hy vou my vingers om sy duim, wat warm en droog voel.
’n Snaakse gevoel kom oor my, iets wat my laat sluk.
“My dogter moenie te gou groot word nie,” sê hy, my pa, Koert, die man wat die oudhedewinkel in die hoofstraat het, met die outydse kinderstootwaentjie onder die winkel se naam.
“Ek sal mos nie, Pa. Dis net iets wat ek wil doen.”
“En jy kom terug na ons toe, met of sonder ’n rooi neus.”
4
Koert vra my oor die narpak, maar ek wil dit nie vir hom aantrek nie.
Hy knik net en praat toe maar oor ’n beeld wat hy die oggend gekoop het. Dit was baie vuil en hy het die hele middag gevat om dit met ’n borsel skoon te skrop. Die beeld is die moeite werd, sê hy. Hy kan dit voor die winkel laat staan om aandag te trek.
“Kinders gaan dit verf,” sê Alta.
“Dalk verf hulle dit nog mooi. Dalk laat hulle die beeld soos ’n hanswors lyk.”
Hy kyk vinnig na my.
“Dis ’n nar, dis wat ’n mens dit noem,” sê ek.
Die aand voor ons ry, lê ek in die bed met my musiek sag aan. ’n Man sing oor hoe hy oor die heuwels stap om na die uitsig onder hom te kyk terwyl hy na sy geliefde verlang. Ek weet skielik nie meer of ek wil weggaan nie.
Maar dis al so lank wat ek daarna uitsien, en ek het mense gebel en dinge gereël en geld, my eie geld wat ek gespaar het, in ’n bankrekening inbetaal en ’n kwitansie en kaart in die pos gekry, saam met ’n brosjure met die prent van ’n witgesig nar daarop.
Ek het inligting oor narre op die internet gesoek; hulle geskiedenis, die verskillende soorte narre wat ’n mens kry en grimering en kostuums en oor sirkusse.
Ek was selfs biblioteek toe om ’n paar boeke oor narre uit te neem. Die bibliotekaresse het met ’n glimlag vir my gesê: “As jy van narre hou, hier is Harlekyn-boeke.”
Duh! Dis ’n reeks liefdesverhale en ek stel nie belang nie!
Soms wonder ek of dit my moet bekommer, die ding dat ek ’n bietjie gril vir die liefde. Eendag het ek dit vir Alta vertel en sy het gesê: “Dis iets wat jou beskerm teen te vinnig grootword. Wanneer jy reg is vir die liefde, sal jy dit aanvaar.”
Daaraan dink ek terwyl ek in die donker lê, en ook aan wat ’n mens moet doen wanneer jy klaar is met skool. Dit lyk al hoe meer vir my asof die lewe sommer gou minder lekker kan raak. Maar dit help ook nie om nou al daaroor te stres nie. Ek moet my regmaak vir die tien dae wat voorlê.
Koert en Alta bring my albei weg. Dit voel verder as wat ek my voorgestel het. Ek voel skoon benoud oor die afstand, want dis waar wat Koert gesê het,
