praat sy ook sagter en hou haar helfte van die gesprek neutraal en versigtig.
“Ek glo nie dit sal nodig wees nie, Oupa.”
“Vat hy aan my kleindogter, vat hy aan my. So ’n landsvuilis! Waar is hy?”
“Dis in hierdie stadium moeilik om te sê,” skerm Nell.
“Wat praat jy so snaaks? So of jy ’n dominee is?” vra haar oupa agterdogtig. “Of pap in jou mond het? Wat is verkeerd? Luister die vuilgoed jou af?”
“Ek glo nie, Oupa,” antwoord Nell en probeer die onderwerp verander. “Ek is jammer oor die vuur en die tjops. Sit solank ’n nuwe stomp hout op. Ek is nou-nou daar. Of netnou, afhangende hoe ver dit is.”
“Wat moet ek opsit?”
“Hout en koffiewater. Die aand is nog jonk en ons twee het mekaar lank laas gesien. Ek het verlang en ons het baie om oor te praat. Sit ’n groot stomp en ’n groot ketel water vir die groot gesels op.”
“Het jy gesê jou kar is verniel? Hoe gaan jy hier kom, Nellie?”
“Die man sal my bring.” Nell gee hom nie kans om weer allerhande dreigemente kwyt te raak nie. “Nou maar reg … Sien Oupa later. Tot siens.”
“Reggekom?” vra Dewald toe sy uit die studeerkamer kom.
“Ja, dankie.”
Hy glimlag vlugtig. “Gaaf. Oupa Tewie kan soms moeilik wees. Ek is bly jy voel jy het reggekom.”
Nell kyk vinnig na hom. Kon hy die gesprek volg? Of meer daaruit aflei was wat sy gedink het?
Die glimlag was vir oupa Tewis, nie vir haar nie. Dis weg toe hy ’n swemjurk of iets na Nell uithou. “Dis al wat ek kon opspoor vir jou om aan te trek.”
“My klere is so te sê droog. Ek hoef nie ander aan te trek nie, dankie.”
“Ek kan sien na wie jy aard.” Hy is opnuut ongeduldig. “Of jou klere droog of nat is, kom nie daarop aan nie. Hoe dink jy gaan jy daardie broekspyp oor jou knie opgerol kry?”
Nell ruk en pluk en rem, maar hy was reg. Haar knie is te veel geswel dat sy die broekspyp kan oprol.
“Jou oupa wag. Trek daardie ding aan terwyl ek stywe verbande en ys gaan haal,” gebied hy.
Die jurk het nie knope nie en Nell het nie haakspelde nie. Toe hy later met die verband en ’n beker ysblokkies terugkom, staan Nell steeds in die gang voor die studeerkamer.
Dewald tel stadig tot by tien. Die help nie veel nie. “Genugtig, vroumens, dink jy ek het nog nooit ’n meisie se knie gesien nie? Wat is so besonders aan joune? Óf jy trek daardie langbroek uit, óf ek help jou. Kies wat vir jou die maklikste is.”
Nell het nie ’n keuse nie. Sy retireer haastig in die studeerkamer in.
“Daar is ’n sleutel in die slot en ’n grendel aan die deur, as dit jou veiliger sal laat voel!” roep Dewald haar agterna. “Kom kombuis toe wanneer jy klaar is.”
Nell is klaar, lank voor hy terugkom. Sy sit weer op dieselfde riempiestoel, nog met haar klam hemp aan en haar nat seilbroek opgebondel en krampagtig op haar skoot vasgeklem, saam met die onderpunt van die pienk strandjurk.
Dewald hurk voor Nell om haar opgehewe knie te beskou. Dit lyk erger as wat hy verwag het en moes baie pynlik gewees het. Hy is verbaas dat die meisiekind nie gekla het nie. Hoe sy van die drif af tot by die huis gekom het, verstom hom. Die vel is afgestroop en van die ligamente kan moontlik geskeur wees. Hy verwyder die vuiligheid en ontsmet die skraapmerke aan die binnekant van haar been. Daar moes ’n skerp klip of iets gewees het.
“Waaroor die histerie?” vra hy. “Is jy nog nooit deur ’n dokter ondersoek nie?”
“Ja.” Nell byt haar onderlip vas en wag tot die ontsmetmiddel se ergste brand verby is. “Maar dis nie ’n spreekkamer dié nie. En … En jy is nie ’n dokter nie.”
“En daar is ook nie ’n ontvangsdame en ’n verpleegster naby nie …” Dewald kyk ’n oomblik op na Nell. “As dit jou sal troos: Ek het drie jaar lank vir veearts geswot voor ek kom boer het.”
Nell antwoord nie. Die salf het vir die sny aan haar kop gehelp, maar aan haar knie voel dit witwarm en asof naalde deur haar hele been steek. Al wat sy begeer, is om by die huis te kom en in ’n bed te klim en tot oormôre te slaap. Asseblief, vra sy, oupa Tewis moenie dwars wees netnou wanneer hulle op die dorp kom nie. Sy is oormoeg en haar hele lyf pyn. Die hoofpyn klop met hamerslae teen haar slape en sy het nie veel selfbeheersing oor nie …
Die yswater voel soos ’n lafenis teen die swelsel en die verband ondersteun die seerplekke. Al is die veearts aan beeste en skape gewoond, is hy nogal handig. Wat sou sy op Kuilvlei aangevang het, sonder ’n apteek en met net oupa Tewis om na haar om te sien?
“Dankie,” sê Nell ongemaklik. “Ek is jammer oor die bul en dat jy in die reën moes uitkom. En … jammer dat ek so ’n oorlas van myself gemaak het.”
Dewald se stem is meer kortaf as wat hy bedoel het. “Plesier. Hou die knie dop. As daar ontsteking is, gaan dokter toe. Ek sal jou dorp toe neem. Sien jy kans om tot by die motorhuis te loop?”
Nell meet die afstand. “Is dit nader as van die bul af huis toe?”
“Ja. Of moet ek jou dra?”
Nell sukkel regop en soek haar handsak. “Nee! Ek bedoel, nee dankie, dis nie nodig nie. Dankie dat jy my gaan wegbring. Anders sou my oupa nog érger ontsteld gewees het …”
Dewald raai wat sy bedoel, sonder dat hy die gesprek kon hoor wat uit die studeerkamer gevoer is. Hy ken oupa Mattewis Strydom goed. Hy het ook al ’n stel of wat met die stroom-op oudstryder afgetrap en dis maar onlangs dat hy en sy buurman vriende geword het.
“Is jy reg dat ons kan ry?” vra hy.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
