het verlig gesug. “Vier-en-twintig. Darem een jaar jou meerdere.”
“Meerderwaardigheid meet ’n mens nie in jare nie,” het sy astrant gesê. “Jy moet dit verdien.”
“Dis wat ek beplan, ja,” het hy belowe en haar tas op die skaal getel. “Sien, ek het meer spiere as jy. Punt een in my guns.”
Die ontvangsklerk het haar tas ingeweeg en die vluginligting aan haar oorhandig.
“Ek hoop nie jy gaan Timboektoe toe nie – vlieg weg uit my lewe uit en verdwyn nie?” het haar nuwe vriend gesêvra.
“Nee.” Sy het die etiket aan sy kajuitbagasie gesien: JNB, die afkorting vir Johannesburg. Vlug JA 304. “Sien jou nou-nou aan boord,” het sy belowe.
Dit was ’n direkte vlug en hulle moes middagete bedien. Fanie het toe al blykbaar ’n paar biere ingehad, want hy was vrolik. Bokant Carnarvon, toe hulle pas met die bediening van die ete begin het, het hy by een van die kelners twee servette gebedel of gesteel, een soos ’n sjef se hoed gevou en op sy kop gesit, en die ander een soos ’n voorskoot bo by sy broek ingedruk.
“Assistent nommer een is paraat om julle met die werk te help,” het hy aangekondig.
“Moenie dink jy gaan afslag op jou reisgeld kry nie,” het Kara gewaarsku.
Hy wou nie afslag hê nie. Ook nie bene rek of die twee uur vliegtyd omkry nie. Al wat Stefanus Terblanche wou hê, was om naby haar te wees.
Nadat die koffietrollie weggepak was en die kombuis opgeruim is, het hy die bemanningsbankie in die gang uitgetrek, haar daarop laat sit en toe vir haar ’n skinkbord met kos daarop gebring.
“Jy weet nou wat my naam is, hoe oud ek is en dat ek in Edenvale by my ouers bly. Maar ek weet niks van jou af nie,” het hy gesê en na haar naambordjie gekyk. “K. Verster. Waarvoor staan die K?”
’n Mens kon nie anders as om van die blonde student te hou nie, maar Kara was gewoond daaraan dat manlike passasiers hulle flikkers vir die lugwaardinne gooi en het hom nie ernstig opgeneem nie. Hy het by vriende in Houtbaai gaan kuier en sy was deel van die vakansiepret. Hy het seker hordes nooiens. Môre sal hy haar nie eens meer onthou nie.
“Karretjies,” het sy ligweg geantwoord. Dit was haar bynaam op skool en die naam wat sy gebruik het om lastige ouens mee af te skrik.
Fanie Terblanche het langs haar op die bankie gaan sit, gewag tot sy klaar geëet het en haar skinkbord gaan bêre. Toe het hy haar hand in syne geneem. “Karretjies, sal jy asseblief met my trou?” het hy gevra.
Steeds het sy gedink hy het ’n paar botteltjies te veel ingehad. Sy het gelag. “Ja, ek sal nou-nou met jou trou, Stefaans. Laat ek net gou die laaste paar glase versamel en vir die tannie op 36E tee gee.”
Maar Fanie was ernstig.
Hy het haar nommer in die telefoongids opgespoor en haar die volgende dag gebel.
“Sal jy, asseblief?” het hy daardie aand oor ’n bord seekospizza by ’n nabygeleë restaurant herhaal. Hy kon selfs die kleur van haar oë en naellak onthou.
Kara het bly skerm en verskonings bedink. “Ek het my hele lewe lank wanderlust gehad. ’n Atlas was vir my soos ’n storieboek. Ek was vir drie jaar ’n ontvangsdame op Johannesburg se lughawe, tot ek uiteindelik kon begin vlieg. Die keuring was streng en die opleiding veeleisend. Noudat ek uiteindelik vlerke het, wil ek nie die kans om Londen, Parys, Rome, Zürich, Amsterdam, Mauritius en die Seychelle te sien so gou al vir vloere skrop en skottelgoed was verruil nie.”
Dit het selfsugtig en egosentries geklink, maar Fanie het verstaan en haar hand stywer vasgehou. “’n Meisie soos jy kom net een maal in ’n leeftyd oor ’n ou se pad. As Mohammed nie na die berg toe wil gaan nie, sal die berg na Mohammed toe moet gaan.”
“Wat bedoel jy?” wou sy weet.
“Dat ek aanklank vind by jou op daardie vlak. Ek het ook jeukende voete. Ek wil ook die wêreld sien; sien hoe mense van ander kulture leef. Ek gaan my werk by die restaurant waar ek saans werk, bedank en as vlugkelner by die lugdiens aansluit. Sodoende kan ek so dikwels as moontlik saam met my aanstaande vrou vlieg en haar beter leer ken.”
Sy aanstaande vrou … Kara was nie seker of dit haar gevlei of benoud laat voel het nie. Fanie was te haastig en hulle albei nog te jonk.
Teëstribbel het nie gehelp nie. Binne twee maande was Fanie met sy opleiding besig. Geld, het sy uitgevind, is vir hom belangrik. Die salaris was goed en die fooitjies tydens drankbediening ’n verdere bonus.
Omdat Jakaranda in daardie stadium ’n tekort aan kelners gehad het, was hy voor haar op internasionale vlugte met groter fooitjies en ’n ruim etetoelaag. Dit het Fanie gepas.
Maar vir haar? Kara weet nie. Drie-en-twintig is te jonk om jou al aan ’n man te bind. Daar is nog te veel in die lewe wat sy wil doen. Sy wil nie eendag, as sy ’n oumatjie met wit hare in ’n bolla is, spyt wees oor kanse wat sy laat verbygaan het nie.
Wanneer sy die dag trou, moet sy seker wees dat sy die man liefhet en die res van haar lewe saam met hom wil deurbring.
Fanie Terblanche is pret. Hy is aantreklik, sjarmant en bedagsaam. Hy ry met ’n duur motor, wat hy nie kan bekostig nie, en oorlaai haar met rose en geskenke, waarvoor hy ook nie geld het nie.
Hy is gewild by sy kollegas. Maar is hy die man van haar drome?
Kara weet nie en het besluit om haar intussen deur die stroom te laat meesleur. Die tyd sal wel leer of hulle by mekaar sal kan aanpas, mekaar lief genoeg het om ’n lewe te deel …
2
“Vanaand kom ons te laat in Windhoek aan om iets te kan doen,” sê Fanie, “maar môreoggend gaan ons ’n motor huur en uitry Daan Viljoen-wildtuin toe. Ek sou graag Etosha vir jou gaan wys het, maar ons het te min tyd. Ons moet sesuur al weer aan diens wees.”
Fanie bestel vir hulle koffie, dan gaan hy voort: “Ek het al ’n keer of wat by Luzern geski. Formele lesse is nie nodig nie. Ek sal jou help. Dit sal my ’n verskoning gee om jou styf te kan vashou.”
Kara kom stadig terug na die hede toe. “Ek sal regtig hard probeer om vinnig te leer en jou nie in die skande te steek nie.”
“Dis soos waterski, wat jy al gedoen het.”
“Presies dieselfde, net heeltemal anders,” stem sy saam.
“Dis maklik.”
Sy is skepties. “Ja, vir dié wat dit reeds kan doen.”
Fanie gesels oor ’n Raclette-ete wat hulle by ’n restaurant in Bahnhofstrasse gaan eet, wat uit kaas, ertappels en pekel-uie bestaan; oor inkopies wat sy kan doen en die kabelkarretjies en sweefspoor tot op die hoogste pieke van die Alpe.
Dan kyk hy op sy horlosie. “Ons sal moet wikkel: ons vlieg saam met die Gestapo. Kaptein Hitler. As jy ’n halfsekond laat is, teken hy dit in die vliegverslag aan en dan is jou doppie op bevordering geklink.”
“Hitler?” eggo sy.
“Alias kaptein Kirsten. ’n Despoot. Outokraties en foutvinderig.”
