die nag by ’n vreemde plek aangekom het, in die donker en met allerhande grillerige goggas wat oor haar voete hardloop en haar die kriewels gee nie. Dis hoekom sy nog nooit uitgevind het sy is die soort wat maklik hoendervleis word, wie se nekhare by die geringste provokasie rys en wat begin wens het sy het nooit die geklike idee gekry om alleen op Sesdorings te kom woon nie.
“E … Ekskuus?” vra Hennie toe sy besef dat Carl iets gesê het.
“Ek sê ek ry net gou huis toe om ’n lamp te gaan haal,” herhaal Carl ongeduldig.
Hennie sou graag wou vra of sy mag saamry omdat sy te bang is om alleen agter te bly, maar sy is te trots en daar is nog ’n sprankie oor van die meisie wat verklaar het: “Ek sal kan bel, skiet, skree, my kwaai hond op die inbreker sit of in my motor spring en wegjaag.”
Van wegjaag is daar nie sprake nie en die kwaai hond is nog nie aangeskaf nie en Hennie weet nie of Carl Meiring sal kom as sy skree nie, maar toe die agterliggies van die Mercedes verdof, gryp sy haar rewolwer en stap voel-voel na die telefoon om vas te stel of dit werk. Dit werk nie.
Hennie voel egter trots op haar vindingrykheid nadat sy daaraan gedink het om dit in te prop. Dinge lyk dadelik minder donker. Nou moet Carl ook net gou terugkom om krag aan te kry sodat sy kan uitpak, bad, eet en slaap. Môre, in die helder daglig, sal sy brawer wees en minder soos ’n histeriese vroumens voel.
Hennie kan nog steeds nie glo dat sy Carl Meiring nie dadelik herken het nie. Al verskoning waaraan sy kan dink, is dat hy in elf jaar baie verander het – altans in voorkoms. Hy is nie meer die maer sproetgesigseun met die windverwaaide blonde hare nie. Dis hare het om die een of ander rede donkerder geword en hy neem seker gereeld aan sport deel, daarom dat hy so fris is. Maar in geaardheid egter, is dit nog dieselfde nare seun wat tot ’n jong dogtertjie se verontwaardiging met ’n windbuks rondgeloop het om arme, weerlose ou voëltjies dood te skiet. Hy is nog net so onaangenaam soos in die verlede en sy is bly dat sy so onvriendelik teenoor hom was. Wat het hy eendag vir haar gesê? “Ek laat my nie deur ’n snip van ’n meisiekind voorskryf wat ek mag en nie mag doen nie. As ek voëltjies wil skiet, kan jy my nie keer nie.” En nou weer: “Enige bobbejaan kan tog seker sien dis ’n skroefsleutel …” Hy mag miskien uiterlik aantrekliker geword het, maar binnekant is hy nog dieselfde nare Carl Meiring in wie sy en haar oupa ’n hekel gehad het.
Die ander Meiringseun – Donnie – het seker ook nie ’n aangename grootmens geword nie, hoewel hy darem beter as sy ouer boetie was. Hy het nie soos Carl skoenlappers doodgemaak en met kopspelde aan ’n skoendoos se deksel vasgesteek nie. Maar hy het dit geniet om ’n tienjarige dogtertjie oor haar rooi hare te spot en allerhande onvleiende byname uit te dink. Ou Wortels. Pampoenkop. Posbus … Sy kan nie meer al die name onthou nie. Gelukkig het Donnie nooit uitgevind haar doopnaam is Hendrikus nie, anders sou sy nooit die einde daarvan gehoor het nie en sou hy haar siel daaroor uitgetrek het. Carl boer blykbaar op Koedoespoort, maar sy wonder wat van Donnie geword het. Sy hoop hy is iewers ver weg op universiteit of oorsee of iets. Sy hoop nie hy woon ook op haar buurplaas nie.
Carl het nie lank weggebly nie, maar selfs met die sterk lig van die gaslamp, kan hy nie agterkom wat met die elektriese kragtoevoer skort nie.
“Die bedrading is oud en jou oupa het nie daaraan geglo om geld aan die gebou te bestee nie,” sê Carl kortaf. “Al waarvoor hy met ’n lekker hart geld uitgegee het, was vir boeke.”
Hennie sou graag haar oupa wou verdedig het, maar sy het nie ’n been om op te staan nie. Dis gaaf om idealisties te wees, ja, maar om boeke te koop ten koste van die elektriese bedrading en met die gevolg dat sy nou hier in die pikdonker staan en van haar onwillige buurman se gaslamp afhanklik is vir die enigste bietjie lig in hierdie verlate plek …
“Wat moet ek nou maak?” vra Carl ergerlik.
Sy krullerige hare hang soos ’n skoolseun se kuif vooroor op sy voorkop en skielik kan Hennie die jong seun herken wat sy elf jaar gelede tydens ’n vakansie laas gesien het. Dit gee Hennie meer selfvertroue en in die helder lig van die gaslamp voel sy skielik baie brawer.
“Maak?” vra Hennie. “Niks. Al wat jy nou kan maak, is om jou skouers op te haal en huis toe te ry, tevrede dat jy jou plig gedoen het.” Sy kan nie nalaat om by te voeg nie: “Al was dit onwillig en op jou afgedwing.”
Carl ignoreer die insinuasie dat hy haar nie uit altruïstiese oorweging ingesleep het en die krag probeer regkry het nie. Hy aarsel en haal dan sy skouers op, soos sy voorgestel het. “Nou goed, as daar dan niks verder is wat ek kan doen nie …”
Hennie sien dat hy aanstaltes maak om te ry. Sy bid net dat hy nie die lamp moet saamneem nie en ook nie moet onthou van sy flitslig wat nog in die kombuis by die skroewedraaier en knyptang lê nie. Wat maak sy as Carl Meiring sy besittings neem en haar alleen in die donker agterlaat?
“Daar is niks verder nie,” skud Hennie haar kop. Goeie maniere dwing haar om by te voeg: “Dankie vir die hulp. Ek stel dit op prys.”
“Nie te danke nie,” antwoord Carl net so formeel. Hy haal sy motorsleutels uit sy sak en hou die voordeur oop. “Nou goed, laat ons dan maar ry.”
Hennie kyk onbegrypend na die oop deur en na Carl wat hoflik wag dat sy eerste uitstap. Wat bedoel hy?
“Juffrou Vermaak, dis laat en ek is nie ’n gekwalifiseerde elektrisiën nie,” sê Carl ongeduldig toe sy geen aanstaltes maak om op die stoep uit te stap nie. “Daar is niks verder wat ek kan doen om die ligte aan te kry nie.”
“Ek weet en ek het dit so aanvaar. Ek sal môre ’n elektrisiën ontbied. Goeienag, meneer Meiring, en weer eens dankie vir jou hulp.”
Carl frons. “Jy kan nie vannag hier bly nie. Ek het gereken om op Koedoespoort vir jou slaapplek aan te bied.”
“Dis nie nodig nie, dankie. Ek sal regkom.”
Daar is ’n verergde flikkering in Carl Meiring se blou oë, maar hy dwing homself om redelik te praat. “Kyk, Juffrou, ek hou ook nie van jou nie en ek het ook nie lus dat jy die nag op my plaas deurbring nie, maar onder die omstandighede kan dit nie anders nie. Hou asseblief op om jou soos ’n moedswillige kind te gedra en aanvaar die ongemaklike situasie wat op ons albei afgedwing is. Dis laat en ek stel voor dat ons dadelik ry, want môre het ek baie werk.”
Hennie verroer nie ’n voet in die rigting van die deur wat hy oophou nie. “Ek verkies om nie van jou noodgedwonge gasvryheid gebruik te maak nie,” sê sy styf. “Al wat ek op die oomblik nodig het, is ’n bed. En van dié is daar genoeg op Sesdorings.”
“Maar jy sit sonder ligte.”
Hennie se glimlaggie is soet. “Ek is gewoond daaraan om in die donker te slaap. Ek sal nie ’n lig nodig hê nie. Tot siens, meneer Meiring.”
“Ek sal nie gerus voel om jou hier alleen te laat nie.”
“Meneer Meiring, ek is van plan om minstens ’n jaar op Sesdorings te bly. Gaan jy my driehonderd-vyf-en-sestig nagte se slaapplek aanbied net omdat jy nie oor my gerus voel nie?”
Carl brom iets wat Hennie gelukkig nie kan hoor nie. Dit lyk egter of hy nog steeds onseker is oor wat hom te doen staan.
Hennie wys hom haar rewolwer. “En die telefoon werk en die brawe ridder in sy wit Mercedes sal seker hoor as die dame in nood verkeer.”
Hennie sien dat Carl hom vererg oor haar spottende woorde en eers dink sy sy gaan ’n dwars antwoord kry, maar dan draai hy sonder ’n verdere woord om
