gepraat. Die ou baron Von Leipsig is ’n paar jaar gelede oorlede en die jong baron het sy plek ingeneem. Adolf von Leipsig was dus die ongekroonde koning van die Von Leipsig-koninkryk.
Oelofse het haar vertel Adolf en Kurt is halfbroers. Adolf se ma is op ’n vroeë ouderdom dood en die ou baron Von Leipsig is toe weer getroud. Kurt se ma was egter ’n prima donna. Met haar talentvolle stem het sy die hele Europa aan haar voete gehad. Die baron het kort na hulle troue vir sy vrou ’n musiekskool op hulle gronde laat oprig. Daar het hulle seuns opgelei in sang en musiek. Die skooltjie was egter net vir besonder begaafde kinders en hulle is baie streng gekeur. Hierdie koor, bekend as die Abendruhe-seunskoor, het oral in Europa bekendheid verwerf.
Hierdie nuus het haar vir die eerste keer die afgelope twee dae geïnteresseerd na Oelofse laat luister. “Leef sy nog? Die sangeres?” het sy gevra en Jan Oelofse het geblom oor haar skielike belangstelling.
“Nee, sy is al ’n geruime tydjie dood. Haar seun was blykbaar so vyftien of sestien. Hy … dis nou die baron se broer, het ook daar skoolgegaan. Hy het, nes sy ma, ’n pragtige stem gehad. Na haar dood het die skool bly voortbestaan, selfs deur die oorlogsjare. Hulle het puik onderwysers gehad want geld is mos nie ’n probleem by die Von Leipsigs nie.”
Christa word hard tot die hede teruggeruk toe Stywenek voor ’n deur tot stilstand kom. Hy klop saggies en maak die deur versigtig oop. Christa word weer bewus van die Duitse presiesheid en dissipline en haar keel wil-wil toetrek.
Sy haal diep asem en voel soos ’n kind wat verbrou het. Sy moet haarself dwing om die een voet voor die ander te sit en die kamer binne te gaan. Sy lig haar kop op. Hý is die een wat verleë is, nie sy nie, gryp sy na ’n strooihalm. As hy haar terugstuur, het sy darem ’n verskoning …
Daar is net ’n paar ekstra lyne om sy mondhoeke as toe sy hom die laaste keer gesien het. Die gesig lyk nog steeds of dit uit klip gekap is en sy oë is nog net so koud en veroordelend.
“Sit, juffrou! … e …” Hy kyk eers op die papier voor hom. “Van Graan …!”
Hy kyk stadig op en daar is iets bekends aan haar. Hy delf egter nie dieper op hierdie gedagte nie, kyk haar net opsommend aan asof hy haar weeg vir die pos en wil-wil te lig vind.
Christa sluk aan die droogheid in haar keel. ’n Vreemde seer gedagte flits deur haar koorsige verstand as sy besef dat hy haar nie herken nie. Daardie aand het hoegenaamd geen indruk op hom gemaak nie en tog het dit so diep in haar menswees ingevreet dat dit voel soos permanente skade.
“Juffrou, u weet natuurlik dat ons liewer ’n mansmens wou gehad het. Dit is net seuns wat hier onderrig word. Meneer Oelofse verseker my egter dat u die enigste persoon in hierdie land is wat kwalifiseer.” Sy stem is neerhalend, asof hy nie veel dink van hierdie land se potensiaal nie.
Christa se ken wip ’n aks. Genadiglik voel sy hoe senuweeagtigheid plek maak vir verergdheid en frustrasie.
Adolf von Leipsig merk niks op nie en gaan koud en onpersoonlik voort. “Ek wil dit baie duidelik stel: sodra ons ’n manspersoon kry om oor te neem sal u dienste nie meer nodig wees nie.” Hy tik met sy pen op die tafel en sy kan die ongeduld in sy stem hoor. “Hierdie is dus ’n noodreëling.”
Ja, dink Christa vererg. Julle kan die deuntjie speel en ons moet dans al is dit ook hoe vals. Sy kry lekker as sy besef dat hy in hierdie ylbevolkte land sal moet vat wat hy kry. Hy is darem al lank genoeg hier om te weet dat jy nie die hemel met kaal hande kan skeur nie.
Adolf kyk vinnig op en sien die flits van minagting in haar oë, en dan skuif die gordyn stadig weg. Hy sluk aan die verbasing wat in hom opstoot toe hy besef wie dit is wat hier voor hom sit. Sou sy werklik so dikvellig wees? Of … of het sy gedink dat dit dalk Kurt is wat hier op die plaas is …? wonder hy geskok.
Hy sien hoe sy vinnig afkyk. ’n Oomblik lank is hy van stryk gebring en moet hy hom terugdwing na die hede toe.
“Daar is tien seuns wat onderrig moet ontvang. Die oudste een is sestien jaar oud. Die ander wissel …” Hy praat en praat maar Christa neem min in. Sy sal môre alles op haar tyd uitsorteer.
“Van hul musiekagtergrond weet ek min. Alles sal egter op hulle lêers wees. Daar word slegs van jou verwag om hul musiek op standaard te hou … jy hoef nie meesters te kweek nie,” sê hy en Christa weet dat hy haar bekwaamheid sterk in twyfel trek.
Christa se bene is lam en bewerig as sy terugstap na haar kamer. Die woede en vernedering is weer so deel van haar soos destyds. Sy kalmeer haarself egter met die gedagte dat hy haar tog nooit sal herken nie. Hy onthou nie eens meer die voorval nie.
Teen sesuur is daar ’n klop aan haar deur en dit is weer ou Stywenek. “Ete word om sewe-uur in die eetkamer bedien.” Sy stem is koud en pas by sy vaalblou oë. Christa ril liggies. Hier sal ’n mens darem in jou spoor moet trap om nie te hard asem te haal nie, besluit sy grimmig.
Sy staan half verleë in die deur as die man haar stil op en af bekyk en sy mondhoeke effe minagtend aftrek. “Stiptelik! Die kinders se opvoeding vereis dissipline en stiptelikheid is een van die reëls.” Hy kyk haar uit die hoogte aan, asof hy verwag dat sy hom gaan weerspreek.
“Wel, slaan dood en sleep weg!” sê sy hardop in Afrikaans, welwetende dat hy nie ’n woord sal verstaan nie.
Hy draai om en sy manelpunte wip belangrik op en af as hy wegstap. “Herr …!” Christa roep hom terug. “Wat moet ek u noem?” vra sy en die onsekerheid slaan deur in haar stem.
“Bernard!” sê hy kortaf en stap vinnig weg.
Christa trek vir hom skewemond en steek haar tong vir hom uit, voordat sy haar kamerdeur toemaak.
’n Minuut of twee voor sewe stap sy af eetkamer toe. Sy maak al die deure oop om te kyk of dit die eetkamer is en dis eers ná sewe dat sy by die regte deur instap.
Die groot vertrek word oorheers deur ’n enorme tafel. Op hierdie oomblik voel dit vir haar soos ’n see van seunsgesigte wat haar aanstaar. Aan die kop van hierdie ellelange tafel sit baron Adolf von Leipsig, adellik en arrogant.
Hy kyk haar afkeurend aan. “Ons wag net vir u, Fräulein! Bernard het vir u gesê stiptelik sewe-uur! En dit beteken stiptelik!”
Die bloed kook in Christa se are. “As iemand net genoeg maniere gehad het om my te wys waar die eetkamer is, sou ek betyds gewees het,” sê sy met haar ken in die lug en gaan sit styf en regop op die stoel wat Bernard vir haar uittrek.
Die baron wag met groot ongeduld totdat sy plaasgeneem het en Bernard weer op sy pos teen die muur staan voordat hy praat.
“Dit is Fräulein Van Graan. Sy sal julle leerkrag wees totdat ons ’n man van Duitsland af kan kry. Sy is Duits ten volle magtig en julle sal julle onderrig in Duits ontvang. Sy sal ook julle musieklesse waarneem. Lesse begin soggens stiptelik om agtuur.” Adolf von Leipsig kyk direk na haar as hy die laaste sin uitblaf.
Christa wens sy kan opspring en kamer toe vlug. Sy is bereid om die res van haar lewe sonder kos te bly. Hierdie skare seunsgesigte wat elke beweging van haar dophou, ontsenu haar heeltemal.
Aan haar regterkant sit ’n lang blonde seun. Hy moet die oudste een van die lot wees, want volgens Adolf is hy sestien jaar oud. Die ander skat sy tussen agt en veertien jaar. Oorkant haar sit egter ’n kleintjie. Hy kan nie ouer as vier of vyf jaar wees nie.
Christa tel hulle onderlangs. Elf saam met die kleintjie. Dit kan net
