lag, maar nie onbevange nie. “Ongelukkig is jy die soort vrou op wie ’n man sommer dadelik verlief raak,” sê hy sonder om na haar te kyk.
Sy trek haar hand uit syne en hy kyk na haar. “Grappies op ’n stokkie.”
“U is werklik oorhaastig, meneer,” terg sy, maar sy neem haar voor om nie weer saam met Kevin uit te gaan nie. Hier kom dalk moeilikheid as sy haar nie onttrek nie.
By haar woonstel bedank sy hom en toe hy haar wil soen, staan sy tru. Teleurgesteld sê hy nag en loop.
Brenda gaan tap vir haar ’n bad en week daarin. Kevin se woorde het haar gans te kriewelrig gemaak. Sy moet probeer ontspan, anders slaap sy nie vannag nie.
Die volgende dag, toe sy en Eben na hulle hospitaalskof by haar woonstel kom, staan daar ’n klomp rooi rose in ’n emmer water.
“Hal-ló! Die kleur van passie,” spot Eben. “Het jy die Brit se voete onder hom uitgeslaan?”
“Wie sê dit kom van hom af?”
“Wie anders? Het jy nie vertel hoe ongemaklik vroeg hy al sy liefde verklaar het nie?”
Brenda staan met haar vuiste op haar heupe. “Ag tog, wat moet ek nou doen? Ek wil hom nie onnodig aanmoedig nie. Miskien moet ek die rose hier laat en –”
“Nonsens! Hierdie rose het hom baie geld gekos en dis baie mooi. Ek sal dit vir jou indra, dan rangskik ons dit. Jy kan slegter as dokter Wakefield doen, my dier. Hy kom uit ’n vooraanstaande familie, met ’n landgoed wat Hedding Manor genoem word. Ek het alles omtrent hom uitgevind. Sy oom is ’n lord en sy pa is ’n honourable, met ander woorde hy kan ook ’n lord word mits sy broer doodgaan, of so iets. Die ou lot se gewoontes is nog vir my betreklik duister. Ons vriend is nie te versmaai nie – skimp dat hy ons twee na sy family seat moet uitnooi. Die ou spul doen seker fox-hunting met honde en rooi jasse. Dink net watter goeie kontakte is dit. My snobistiese diplomat-broer sal so beïndruk wees.”
“Hemel, nee. Ek pas nie by sulke mense in nie, en ek het geen begeerte om sy familie te ontmoet nie. Bring maar die rose in. Ons kan nie dat dit hier verwelk nie. Ek moet met jou saamstem, dis darem te mooi om te mors.”
Sy maak koffie terwyl Eben die rose in drie houers rangskik.
“Iemand klop aan die deur,” roep hy.
Brenda gaan maak oop en daar staan Kevin. “Hallo, ek het gehoop jy sal tuis wees,” sê hy skamerig.
“Kom in.” Sy staan opsy en hy loop by haar verby.
“Hou jy van die rose …? O, hallo.” Brenda sien sy skok toe hy na Eben kyk.
“Laat ek julle voorstel,” sê sy vinnig. “Kevin, dit is Eben Brynard. Eben, dit is Kevin Wakefield.”
Sy onderdruk ’n glimlag toe Eben met ’n oordrewe slap pols kom groet, asof hy Kevin wil gerusstel dat hy nie straight is nie.
“Hallóó,” groet hy met ’n fynerige stemmetjie. “Hierdie rose is verruklik.”
“Ek is bly jy hou daarvan,” sê Kevin ongemaklik en kyk vraend na Brenda.
“Eben is beter met blomme as ek.” ’n Laggie borrel in haar keel op, maar sy sluk dit weg. “Kan ek vir jou ook koffie maak? Ons s’n is nog warm.”
“E … ja. Asseblief.”
Terwyl sy in die kombuisie werskaf, hoor sy die twee gesels. Albei lag. Dis ’n goeie teken. Eben kan tog so amusant wees, en hy ken ’n hele klomp baie snaakse grappe. Hy moet haar net nie vanaand alleen los by Kevin nie.
“Jou koffie, Kevin.” Sy gee die stomende beker vir hom.
“Dankie.”
“Kom sit,” nooi sy en neem plaas.
Hy gaan sit op die punt van sy stoel. “Ek het eintlik kom vra of jy nie die naweek saam met my wil huis toe kom nie, Brenda.”
Dis darem te gou om sy ouers te gaan ontmoet, dink sy geskok. Netnou dink hulle daar is iets tussen haar en hulle seun.
Sy sien hoe Eben ingenome agter sy rug grinnik en heftig knik, maar sy hou haar gesig uitdrukkingloos.
“Ek hoor julle woon op ’n landgoed,” sê Eben en kom nader. “Ons wonder nogal hoe lyk dié landelike herehuise. Dis goed wat ons in flieks sien, soos Gosford Park en The remains of the day.”
Brenda vries. Dis darem so ’n duidelike skimp dat hy wil saamkom. Sy skaam haar, maar terselfdertyd wil sy nie sonder sy morele ondersteuning gaan indien sy gaan nie.
Gelukkig lyk dit asof Kevin geamuseerd is. “Waarom kom jy nie saam nie? Ons het genoeg slaapplek vir ’n leërskare.”
“Oe, kan ek regtig? Dit klink fantasties.” Eben is die ene geesdrif, en Brenda suig haar wange in om nie te glimlag nie.
“Ry julle perd?” vra Kevin. “Ons teel perde, en ek ry dikwels gimkana en cross-country.”
“Ek het nooit leer perdry nie,” sê Brenda.
“Ek ook nie,” sê Eben.
“Dan moet ek julle dalk leer.”
Brenda frons. “Ek het nog nie ingestem om te gaan nie.”
Albei die mans kyk haar geskok aan.
“Jy gaan tog seker nie weier nie?” vra Kevin.
Sy lag. “Nee, dit sal lekker wees. En dankie vir die rose.” Met Eben as chaperone sien sy kans om te gaan. “Sal ek vir ons geroosterde kaasbroodjies maak?” vra sy, want sy is honger en Kevin lyk nie of hy van plan is om gou te loop nie.
“Ja, doen dit,” sê Eben. “My maag skree en ek het nie veel om te eet by my huis nie.”
Weer wil sy lag, want Eben is ’n regte lekkerbek en ’n uitstekende kok. Hy het gewoonlik veel meer in sy yskas as wat sy in hare het.
Die aand raak heel vrolik. Hulle eet en gesels en Brenda besef weer dat Kevin lekker geselskap kan wees. Verlief sal sy nooit raak nie, maar hy kan ’n vriend word.
Naderhand gaap sy. “Julle moet asseblief huis kry. Ek moet môreoggend vroeg opstaan.”
Ewe ordentlik gaan Kevin saam met Eben uit en Brenda sien hulle weg. Dis al elfuur, sien sy op haar horlosie.
Toe sy opkyk, kom Thomas van die trappe se kant af aan, hand om die lyf met die jong dokter wat verder in die gang af woon.
“Haai, my ou meisie, dis tyd vir bed,” groet hy haar in die verbygaan en Brenda besef hy is allesbehalwe nugter. Die meisie giggel net.
Brenda sluit haar deur en loop kamer toe. Gaan Thomas nou die nag by die meisie deurbring? Ag, hy kan doen wat hy wil. Dis nie haar besigheid nie. Hy het reeds die reputasie dat hy wild verby is.
’n Tekort aan metgeselle het hy sowaar nie, en dan vra hy nog vir haar wanneer hulle gaan koffie drink. Sy gee ’n minagtende
