suster.”
Sy begryp dat hy Ina op haar gemak probeer stel oor die fout wat haar span begaan het, maar dit skaaf aan haar hart dat hy baie vriendeliker met die suster is as met haar.
Bart neem die tangetjie met gare by Ina en heg die bloedvat met steke wat hy een vir een met die tangetjie knoop. Weer val sy groot hande Salome op, en die behendigheid waarmee hy die delikate taak uitvoer. Toe die vat toe is, begin Bart die derms ondersoek.
“Kyk,” sê hy vir Tiaan, “hier is ’n gaatjie en hier is nog een. Seker waar die koeël deur is. Ek gaan ’n dermreseksie doen en dan ’n primêre hegting.”
“I-i-is die koeël nog binne?” vra Salome met ’n skor stem.
Professor Dekker snork minagtend oor dié onnosele vraag, maar Bart skud net sy kop en verduidelik: “Nee, die koeël is reg deur. Nou kan jy sommer sien hoe ’n ingangswond van ’n uitgangswond verskil. Kyk, hier by die ingang is die gaatjie klein en netjies, die gat waar die koeël uit is, is aan flarde geruk.”
Salome staan op haar tone om oor die teaterbed te kan sien hoe Bart die wonde wat deur die koeël veroorsaak is, netjies heg.
Sy kyk op en betrap Tiaan se blik op haar. Die uitdrukking daarin verwar haar – hy laat haar aan ’n klein, maar verliefderige hondjie dink. Vinnig kyk sy weg.
Toe Bart klaar is, hou Ina ’n vlekvryestaal-bakkie na hom toe uit.
Hy neem dit sonder ’n woord by haar en gooi die inhoud in die pasiënt se buikholte uit.
“W-wat is dit?” wil Tiaan weet en sy kan hoor dat haar vinnige wegkyk hom ontstel het en dat hy sy bes probeer om in beheer van sy emosies te bly.
“Warm saline,” antwoord Bart en neem die suier uit Salome se hande om self die vloeistof op te suig. “Louwarm, moet ek eintlik sê … dis liggaamstemperatuur.”
Salome kyk verras op toe hy die instrument by haar neem. Is dit omdat hy dink sy kan nie haar werk behoorlik verrig nie, dink sy en frons. Met niks om te doen nie, voel Salome se hande vir haar net so groot soos Bart s’n, net baie lomper. Sy moet haarself ernstig aanpraat om nie haar hande soos ’n stout kind agter haar rug weg te steek nie. Wees professioneel, herinner sy haarself, en probeer konsentreer op wat Bart doen.
Hy spoel en suig die buik twee of drie keer goed uit met die soutwater en maak dan weer seker dat daar nêrens bloed uitkom nie, voordat hy na die narkotiseur kyk: “Goed, Romi, ons het hemostasie, daar is geen bloeding meer nie. Ek wil net gou vir hom ’n drein insit, dan kan ons die peritoneum sluit.”
“Ek gaan nou die narkosegas geleidelik begin verminder, want ons is amper klaar met hierdie geval,” sê die narkotiseur vir die studente wat saam met haar werk.
Behendig werk Bart die buikvlies toe. Toe dit klaar is, heg hy weer die vet en die vel en maak die wond met kramme toe.
“Daar’s hy. Ons is klaar.” Hy blaas sy asem verlig uit. “Ek dink hy gaan orraait wees,” sê hy.
“Kom ons tel hom op die trollie, hy sal nou-nou begin bykom,” sê Romi.
Almal om die bed, buiten professor Dekker, help die pasiënt oplig, en toe hy op ’n waentjie lê, stoot Ina hom na die herstelkamer toe.
Toe Salome omdraai om na Bart te kyk en te hoor wat volgende moet gebeur, sien sy hoe professor Dekker by die teaterdeur uitstap. Dis nie hoorbaar nie, maar Salome kan voel hoe slaak almal in die teater ’n kollektiewe sug van verligting toe sy rug by die deur uit verdwyn.
“Veels geluk, juffrou Verster,” sê Bart sardonies, maar so saggies dat net sy kan hoor. “Ek weet nie of daar al ooit ’n mediese student in die geskiedenis was wat so ’n skitterende gemors van haar eerste dag in die teater gemaak het nie.”
Salome voel hoe haar wange brand, veral toe sy sien dat Ina, wat weer die teater binnestap, haar ook baie verwytend aangluur. ’n Spanningshoofpyn begin klop-klop in haar slape en sy wens sy kon wegsmelt soos ’n ysblokkie in die son, maar sy lig haar kop fier op en kyk Bart reguit in die oë.
“Dankie vir die kompliment, dokter De Lange!” sê sy ysig.
Sy oë verdonker weer van woede, soos netnou toe Ina gesê het die kouter werk nie, en Salome kyk verskrik weg. Hy sê egter niks verder nie, maar draai om om na die wit skryfbord agter hom te kyk.
O, maar sy voel uitgeput, dink sy en haal, noudat Bart se blik weer van haar af weg is en professor Dekker verkas het, ’n bietjie vryer asem. Hoe lank was die operasie? Sy kyk na die horlosie teen die teater se muur. Minder as ’n uur. Sy het vergeet dat spanning ’n mens so moeg kan maak. Netnou het sy soos ’n vars depper gevoel, nou voel sy soos ’n moeë stuk lap wat baie vloeistof moes opsuig.
Al wat sy nou wil doen, is om huis toe te gaan en haar hart te gaan uithuil. Was dit nodig dat sy haar so vir die prof moes wip? Het sy maar Bart se selfbeheersing gehad! verwyt sy haarself. Moeg sluit sy haar oë.
Toe sy hulle weer oopmaak, sien sy dat Bart haar staan en dophou, die uitdrukking in daardie blou oë nou peinsend. Haar hart klop vinniger, maar sy kyk haastig weg en trek haar tweede stel handskoene vir die dag van haar hande af, voordat sy hulle in die vullisdrom langs die teaterbed gooi. Nee, sy glo darem nie hy kan raai hoe na aan trane sy is nie. Net soos sy, moet hy seker ook maar sukkel om die uitdrukking te lees op ’n gesig waarvan die helfte deur ’n masker bedek word. Toe sy haar masker afhaal en weggooi, waag sy dit om weer na hom te kyk, maar hy het gelukkig omgedraai en is weer besig om iets op die bord te bestudeer.
“Reg, daar is nog ’n naeltjiebreuk en ’n skildklieroperasie op die teaterlys,” sê Bart en haal sy masker af. Hy trek ook sy handskoene uit en gooi dit weg.
“Meneer Fouche, jy kan my met die res van die gevalle assisteer. Ek dink juffrou Verster het vir eers genoeg gehad.”
Salome verstyf toe Bart se blik ondersoekend oor haar gesig gly.
Sy lig weer haar kop uitdagend op. Dink hy miskien dat sy nie die stamina het om by te bly nie?
“Ek het nie gekla nie,” sê sy en sy kan hoor hoe die ergerlikheid sowaar al weer in haar stem opslaan.
Die wit branders flonker ’n oomblik lank in sy oë op. Eers toe hy van haar af wegkyk, glimlag hy baie effens.
“Meneer Fouche sal my met die res van die teaterlys assisteer,” sê hy ferm. “Kom ons gaan. Onthou, ons skrop van voor af op voor elke geval!” sê hy en stap skropkamer toe.
Hoe elementêr, dink Salome kleinsielig. Sy weet al van haar derde jaar af dat die teaterpersoneel elke keer opskrop.
Toe sy en Bart langs mekaar by die wasbak staan en hande was, sê hy ewe vriendelik: “Jammer dat ek soms onnodige goed herhaal wat julle reeds weet.”
Hy het net sulke rats hande soos ’n kulkunstenaar en net sulke skerp oë soos ’n x-straalmasjien, dink Salome, en druk haar hande onder die straal water in. Per ongeluk tref haar hand die water teen so ’n hoek dat die straal Bart teen sy teaterjurk tref en ’n paar nat blertse los.
“O,” sê Salome met groot oë. “Jammer, dokter!” roep sy dan berouvol uit en hou sy gesig bekommerd dop.
Weer helder die wit skuimstrepe in sy oë op. Hy is besig om haar uit te lag.
