elders.
In die weke wat volg, voel sy al hoe meer eenkant geskuif. Sy spreek haar hieroor aan. Niks het eintlik verander nie, sy bly waar sy gebly het, haar daaglikse doen en late is dieselfde behalwe dat sy meer bewegingsvryheid het met die arm uit gips. En Pieter is nie onvriendelik nie, dis net dat sy elke dag meer voel na ’n speelding. Sy het vir Lappies om mee te speel, Pieter het vir haar. ’n Liewe ondeug. Dis ’n frase uit haar kindertyd, ’n rympie, die titel van ’n kinderboek – sy kan nie onthou nie. Soos Lappies in die spens slaap en eet, in sekere kamers mag speel en in ander nie, het sy wat Maja is ook haar afgebakende plek en rol.
Sy moet daar wees as Pieter by die huis kom, of dit sesuur in die middag of elfuur in die aand is. Hy hou daarvan, hy gooi altyd sy tassie neer en omhels haar, speel ’n rukkie met haar tot hy hom weer wend na sy eintlike werk of belangstelling. Saterdae en Sondae speel hy gholf, sy ry maar op haar eie rond. Hy het haar in die straat opgetel en huis toe gebring, agtergekom dit pas hom en besluit om haar permanent te hou. Sy amuseer hom, sy verskaf afleiding wanneer en indien hy dit nodig het.
Selfbejammering is ’n nare emosie, weet sy. Dit takel af en verdraai die werklikheid. Pieter is ’n besige mens, hy het ’n veeleisende en stresvolle werk. Die laaste ding wat hy nodig het, is ’n onvolwasse vrou wat teem omdat sy afgeskeep voel. Hy moet selfs vir drie dae Johannesburg toe gaan en in hierdie eensame dae wip Annemie een oggend onverwags in. Sy het ’n bos blomme in haar arms en groet Maja baie vriendelik.
“Ek is skuldig,” lag sy en gee die blomme vir Maja. “Ek wou jou al lankal kom sien om darem my persoonlike gelukwensinge oor te dra, maar Pieter hou my so besig …”
“Dankie. Dis pragtig.” Maja vat die blomme en loop kombuis toe om hulle in water te sit. Sy is so moeg vir haar eie gedagtes dat sy bly is om Annemie te sien. “Kan ek vir jou tee maak?”
Anna, wat besig is om vadoeke uit te spoel, draai haar rug op Annemie, vat die blomme by Maja en sê sy sal die tee bring.
“Luister,” sê Annemie toe hulle sit en sy grawe deur haar volstruisleer-handsak. Sy hou ’n knipsel uit. “Pieter het my gevra om uit te kyk na ’n werk vir jou en ek dink ek het die ideale ding gekry. Dis ’n klein restaurantjie, nie te ver van die kantoor af nie, maar met fantastiese kos. Enige tyd so goed soos die beste Europese plek.”
Maja sê niks nie, vat net die knipsel en lees dit.
“Ek dink nie Pieter sal daarvan hou dat jy saans werk nie,” gaan Annemie voort. “Dis waarom die plek so ideaal is. Dis net oop vir ontbyt en middagete. Party mense het al gekla, maar Vernon, die eienaar, hou voet by stuk. Hy is daar vir die mense wat in die middestad werk en eet, maar saans is hy toe.”
“Ek sien hy soek ’n assistent-chef,” sê Maja.
“Juis. Ek hoop nie jy gee om nie, maar ek het hom klaar gebel en hy is baie opgewonde.” Sy knipoog vir Maja. “Ek het nog nie self die voorreg gehad om van jou kos te proe nie, maar Pieter raak liries daaroor en hy is ’n fynproewer.” Sy kyk op toe Anna inkom met die tee. “Môre, Anna.”
“Jip,” groet Anna sonder om na haar te kyk en loop weer uit.
“Ek het my bes met haar gedoen,” sug Annemie. “Die hemel hoor my, ek het probeer. Waarom Pieter haar aanhou, weet ek nie. Hy is nou net eenvoudig die soort man …”
“Ja?” vra Maja en begin skink.
“Wel, jy weet. Kan dit nie oor sy hart kry om iemand die deur te wys nie.” Sy gee ’n laggie. “Is seker maar tipies mansmens, te lui om iets te doen wat sy gemak kan bedreig.”
“Ek kom baie goed reg met Anna,” sê Maja.
“Nou ja, wie is ek dan om iets te sê?” vra Annemie. “Ek het aangebied om te adverteer en ander huishulpe te woord te staan as hy vir Anna in die pad wil steek, maar hy … Dis nie meer ter sake nie, is dit? Jy is nou hier om na alles te kyk.”
“Ja,” sê Maja en gee haar tee aan.
“Wat dink jy van die advertensie?” vra Annemie ná sy ’n fyn slukkie gedrink het. “Stem jy nie saam dis net wat hy in gedagte het nie?”
“Wie?” vra Maja. “Vernon?”
“Nee, Pieter.”
“Ek het nie geweet hy soek vir my werk nie.”
Annemie se oë vernou effens, maar haar glimlag bly breed. “Dis nie dat hy … maar jy ken hom tog. Hy kan ’n hulpelose vrou nie verdra nie. Aarde, nee, hy is nie die soort man wat ooit met ’n ou huishennetjie gelukkig kan wees nie. Hy stel hoë eise aan ’n vrou. As ek jou moet vertel watse stelle ek al afgetrap het met van die junior personeel, sal jy weet wat ek bedoel. Daar was een so ’n dingetjie, knap genoeg op papier, maar nes jy skeef na haar gekyk het, was sy in trane. ’n Regte hulpelose ou meisietjie, kon niks self besluit, nooit uit eie inisiatief iets aanpak nie. Ons het so gou doenlik van haar ontslae geraak en Pieter het my kwaai gemaan om meer selektief te wees.”
“Ek sien,” sê Maja.
“Ek vertel natuurlik vir jou goed wat jy weet,” lag Annemie. “Jy moet my maar vergewe. Jy, beter as ek, weet dat hy intelligente geselskap vereis. By hoeveel sosiale geleenthede moes ek uit my pad gaan om te sorg dat hy nie vasgevang word tussen ’n klomp gades wat net huisvrouens is nie. Kan dit nie vat as hulle net oor hulle huise en huishulpe en kinders praat nie. Ek meen, jy weet hoe hy oor kinders voel!”
Maja sit stokstyf in haar stoel, die koppie roerloos in haar hand.
Annemie se gesig verander. Sy sit effens vorentoe, haar oë sag. “Ek bewonder jou eintlik,” sê sy. “Ek self stel nie daarin belang om kinders te kry nie, al daardie doeke en bottels en gemors, maar die meeste vroue wil tog. Ek het lankal vir Pieter gesê hy sal maar oujongkêrel moet bly.” Sy lag oordadiglik. “Ek wens jy kon sy gesig gesien het toe ’n klomp van ons eenkeer by meneer Kriel gaan braai het. Hulle het ’n swetterjoel kinders en die kleintjie was van die sous en vet tot by haar kroontjie toe sy sommer op Pieter se skoot klouter. Ek dag hy kom iets oor! Die volgende dag moes ek natuurlik al sy klere droogskoonmaker toe neem.”
“Ek kan dink,” sê Maja.
“Haai.” Annemie kyk op haar horlosie. “Ek kan ook nie heeldag hier sit en klets nie. Ek was by die haarkapper en dag toe ek kom sommer gou vir jou dagsê. Jy weet, as die kat weg is, is die muis baas.” Sy staan op en kyk met onverborge afkeer na Lappies wat baljarend inkom. “En dié kat?”
“Dis ons s’n,” sê Maja en tel vir Lappies op.
Annemie trek ’n sakdoek uit haar handsak en nies saggies. “Ek is allergies vir diere.”
“Foei tog,” sê Maja en hou vir Lappies stywer vas.
Annemie stap na die voordeur. “Dankie vir die tee. O, amper vergeet ek. Ek het vir Vernon gesê jy sal so halfvier vanmiddag daar wees. Dan is hy gewoonlik klaar met middagete. Jy kan vir hom sê ek het jou gestuur. Hy ken my, ons eet dikwels daar.”
“Baie dankie,” sê Maja. “Ook vir die blomme.”
Ná sy die voordeur toegedruk het, staan sy lank met haar rug daarteen en staar in die niet. Sy beweeg net toe Lappies ongeduldig uit haar arms probeer wriemel.
“Blomme,” sê Anna toe Maja die skinkbord kombuis toe neem. “Is seker een of ander
