“Piet,” sê Roelof kwaai. “Wat het jy met haar gemaak? Jý weet sy is die oulikste ding op twee bene. Jý weet dit en ons almal weet dit. Hoekom iemand soos jy geseënd genoeg was om haar te kry, is iets wat nie vir die res van die familie duidelik is nie, maar nou ja, dis ’n ander storie. Waar is sy? Sy was Saterdag nog hier. Terwyl jy op die gholfbaan rondlê, het ek en sy piekniek gehou in die berg. As ék met iemand soos Maja getroud was, het jy my nie op die gholfbaan gesien nie, want ék sou …”
“Bly tog net stil,” sê Pieter. “Ek hou nie eens besonder van gholf nie.”
“Wat vertel jy my nou?” vra Roelof. “Jy spandeer jou hele naweek op die baan net om weg te kom van Maja?”
“Nee!”
“Nou wat dan?”
Pieter tel die stoeltjie op en gaan sit. Met sy hande vee hy oor Maja se brief. “Ek het gisteraand met haar geraas omdat ons by ’n deftige ding was en sy totaal onvanpas aangetrek het.” Hy wys na die brief. “Dis al wat sy gehad het. Sy het nie geld vir nuwe klere nie.”
“Hoekom nie?” vra Roelof en klink al hoe meer asof hy die ouer broer is.
“Ek gee haar niks nie.”
Roelof is so verbaas dat hy ook gaan sit en vir Lappies toelaat om heen en weer oor die toonbank te stap. “Jy gee dan altyd vir mý geld. Wat is jou probleem?”
“Ek het nie daaraan gedink nie. Wel, ek het, maar in die geharwar van … ek was so besig die afgelope weke …”
“Strooi,” sê Roelof kalm.
“Ek het! Ek het weke gelede al vir Annemie gevra om tog die vorms by die bank te kry dat ek ’n gesamentlike rekening kan open en ek vir Maja …”
“En sy’t natuurlik gehardloop om dit te doen,” sê Roelof. “Jis, jy’s blind.”
Lappies stap oor Maja se brief en frommel dit sodat Pieter die kat op die grond sit en net die brief wil opvou toe hy sien daar is iets agterop geskryf.
“Pieter,” is haar laaste byvoegsel. “Die ding van kinders is een voorbeeld van wat ek bedoel as ek sê ons het mekaar nie geken nie. Ek wil nie nou al kinders hê nie, maar ek het gedink as jy lief is vir my sal ons ná ’n paar jaar daaraan dink en ’n regte gesin wees. As Annemie nie vir my gesê het hoe jy kinders haat nie, sou ek dit nooit geweet het nie. En dis nie reg nie, ek kan jou nie deur haar leer ken nie.”
Pieter voel hy kan nie asemhaal nie. Hy staan op, stap heen en weer. “Kinders!” sê hy. “Ek haat nie kinders nie!”
“Ek weet,” sê Roelof. “Toe Marnus laas in die land was, was jy baie erg oor sy olyftakkies. Dit was ek wat gedink het hulle is maar bietjie temerig.”
“Annemie,” is al wat Pieter kan uitkry.
“O, ek is seker sý pes kinders. Sy lyk na die soort. Maar jy verander die onderwerp. Jy’t nie vir jou eie vrou geld gegee nie en toe raas jy met haar oor sy nie deftig genoeg gelyk het nie. Ek sou my skaam. Dis nie hoe Pa-hulle ons grootgemaak het nie.”
“Roelof,” sê Pieter dreigend. “Druk daardie blikkie in jou mond voor ek dit vir jou doen.”
Roelof lyk onbeïndruk. “En Maja lyk altyd mooi, maak nie saak wat sy dra nie. Om die waarheid te sê, dink ek sy sal simpel lyk opgetooi soos ’n Krismisboom. Sy’s net nie die tipe nie.”
Pieter lyk asof hy sy broer gaan verpletter. “Dis nie snaaks nie! Hou op grappe maak! Ek weet sy is pragtig, ek weet sy lyk altyd mooi, maak nie saak wat sy dra nie. Dink jy ek is blind? Dink jy ek is …”
“Ja,” val Roelof hom in die rede. “Ek dink jy is.”
Pieter trek sy gekromde vingers deur sy hare. “Wat gaan ek doen? Jy kan my nie meer uitskel as wat ek myself wil verguis nie. Natuurlik was ek blind en stiksienig en alles wat verkeerd was en nou is sy weg! Wat gaan ek doen?”
“Jy beter haar gaan haal,” meen Roelof. “Ek dink nie ons moet vir Pa-hulle vertel nie. Jy kan sê sy het bietjie by haar tante gaan kuier.”
Pieter helder op. “Dink jy sy is soontoe? Sy is seker, is sy nie? Sy sou huis toe gaan. Eenkeer het sy gesê ek sal nooit die land platry agter ’n meisie aan soos …” Hy slaan homself teen die voorkop en kreun. “Weyers. Anna sê Weyers het haar kom haal.”
“En wie is Weyers?”
“Die vent wat agter haar aan was, ’n gewese kêrel. Dis hoekom ons die eerste keer gemaak het asof ons getroud is.”
Roelof drink nog ’n sluk bier en kyk sy broer kopskuddend aan. “Ek kan nie glo jy is agt-en-dertig nie. Die speletjies wat jy darem speel … Is sy lief vir hierdie Weyers?”
“Nee. Ek weet nie. Sy’t gesê sy was nooit lief vir hom nie, maar as sy …”
“Ongelukkig genoeg was, het hy dalk nie meer so sleg gelyk nie,” voltooi Roelof die sin namens hom.
“Is jy hier om my te help of wat?”
“Ek sê maar net.”
Pieter skud sy glas heen en weer sodat die ys rinkel. “Nee, haar motor is weg,” onthou hy. “Sy is op haar eie stoom hier weg. Ek weet nie hoe Weyers … hy kon tog nie tussen gisternag en vanoggend al die pad van Mpumalanga hiernatoe gery het nie. Nee, sy is seker na haar tante-hulle.”
“Sal ek jou help inpak?” vra Roelof. “Miskien is dit wyser om eers te bel.”
“En sê nou sy is nog nie daar nie of glad nie daar nie?” Hy begin weer heen en weer stap. “Sy kan nie so ver alleen ry nie. Dis gevaarlik.”
“Bel en gesels sommer net,” sê Roelof. “Noem dat julle daaraan dink om een van die dae te kom kuier. As sy klaar daar is, sal hulle so sê.”
“En dink ek is onnosel,” sê Pieter kwaad.
“As jy aan ’n beter plan kan dink …”
Pieter ruk sy selfoon uit en skakel. Roelof sit en luister hoe hy uitvra na almal se welstand en die weer en toe noem dat hulle tentatief dink aan ’n kuier. Toe hy later die foon afsit, skud hy sy kop. “Sy is nie daar nie. Hulle stuur baie liefde vir haar. Waar is sy dan?” Hy boor met sy duime in sy oogholtes. “Sy is te eerlik, ek kan nie glo dat sy êrens saam met Weyers is nie. Sy’t nie … sy is nie lief vir hom nie!”
Roelof moet hiermee saamstem. “Ek dink ook nie so nie. Sy is hopeloos te lief vir jou.”
“Hoe weet jy dit?”
Roelof kyk op na die plafon. “En ék is die kleinboetie. Omdat enige aap dit kan sien! En jy’s reg, sy is te eerlik. Sy sal nie saam met ’n ander man weggaan as sy weet hoe lief jy vir haar is nie. Ek is seker dis alles net ’n klein misverstandjie.”
“Maar sy dink nie ek is lief vir haar nie.”
“Hoekom sal sy so dink?” vra Roelof nugter.
Pieter kan nie antwoord nie. Maja moet
