oë vergeet toe ek daar by hom kniel en hom wakker maak? Dit was iets van: “Ag, help my asseblief. Meneer, ek is nie nie sleg nie, Meneer, ek is net baie seer.”
In daardie oomblikke gebeur daar iets met jou. Dis asof ’n onsigbare tou jou aan hierdie stukkende mens vasmaak en jy wéét: “Ek gaan jou nie los nie, ek gaan hierdie pad saam met jou stap totdat ...” En deur die genade kon ons hom help. Nou sleep sy been nie meer sjebeen toe nie, nou is dit kerk toe. Ek gee hom ’n drukkie toe ek groet en ek sien sy oë word vogtig. “Ek het nog ’n kans gekry, Dominee.” En ek sluk self maar baie swaar aan hierdie knop in my keel.
Later gaan maak ek ’n draai by die Shelter, ’n straatskuiling vir kinders waarby die gemeente betrokke is. Wil net loer hoe dit met die kinders gaan. Ek groet vir Thabo, ’n oulike tienjarige seun. Hy het in die Transkei gewoon en sy pa het in Port Elizabeth gewerk. Hy het baie swaar gekry by die huis en toe vat hy die taxi PE toe: “Ek gaan na my pa soek.” Maar hoe kry jy jou pa in so ’n groot stad as jy nie die werk- of woonadres het nie? Die gevolg? Hy land op straat, sonder kos en sonder heenkome. Genadiglik is hy op straat gekry en by die Shelter ingeneem. Na ’n aanvanklike moeilike aanpassing het hy ontluik in ’n briljante leerder met uitstekende skooluitslae. Sê nou maar net hy is nie gekry nie? Hy sou net nog een van die mishandelde, gemolesteerde kindermoordstatistieke geword het! En daar is ’n refrein hier in my binneste: “Dankie, baie baie dankie dat ons Thabo gekry het voordat die aasvoëls van die nag hom gekry het.”
Maria is ook in die Shelter. Sy was net twaalf toe sy en haar vyfjarige boetie op straat gekry is – maer, bang, verskrik en honger. Soos ’n moderne Hansie en Grietjie het hulle ouers weens die haglike omstandighede by die huis besluit dat hulle nie meer vir die kinders kon sorg nie en hulle in die stad gaan aflaai. Die opdrag was: “Moenie weer huis toe kom nie.” Toe die gebedel nie genoeg geld vir kos ingebring het nie, was sy gedwing om haar ou liggaampie te verkoop – teen vyf rand ’n keer. “Ek moes vir Boetie kos koop, Oom,” maak sy verskoning, die pyn en verwerping duidelik sigbaar in haar mooi ogies. Jy voel jy wil haar teen jou vasdruk en haar nooit, nooit weer los nie. Jy wens jy kan die seer wegvat, dit ver weggooi ... Boetie praat nie. Hy hou net aan Sussie vas, probeer haar troos, want hy het alles gesien wat met haar gebeur het. Sy is sy sekuriteit, sy is al wat hy in die hele wêreld oorhet.
Dis wonderlik dat hulle gekry is. Nou kan daar vir hulle ’n nuwe toekoms beplan word ... Maar moet ons in Suid-Afrika nie hande vat om die kinders te “kry” wat nog nie “gekry” is nie?
Eddie Botha – Alberton
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
