Elizabeth se stem is koel. “Wat kan ons vir jou doen, meneer?”
“Ek is Herman Fourie,” sê die vreemdeling. “Ek woon in die huis langsaan. Dié huis staan al geruime tyd leeg en toe ek die lig sien en die musiek hoor, het ek gedink dis miskien inbrekers. Ek wou die polisie bel, maar het gedink ek sal eers self kom kyk.”
“Dit was dapper van jou,” sê Elizabeth spottend en Esme giggel.
“Dit spyt my as ek julle lastig geval het.” Die man se stem is merkbaar killer. “Ek was blykbaar verniet bekommerd. Maar dis ’n stil, fatsoenlike buurt, en so ’n leë huis op ’n reënaand … Ek wou maar net seker maak dis nie ongeoorloofde besoekers nie.”
“Dit was gaaf van jou om te kom ondersoek instel,” sê Leon beleef. “Maar dis nie nodig om die polisie te bel nie. Ons is die nuwe intrekkers. My van is Louw – en dit is my twee susters, Esme Louw daar, en mevrou Meyer. Buks sit langs haar. Met die reënweer het die meubelwa vasgeval en ons het besluit om maar vanaand piekniek te hou en vannag hier te kampeer.”
“Jammer dat ek julle gesteur het,” sê Herman Fourie kortaf. “Ek wens julle dan ’n goeie nag toe. Ek hoop die res van julle verblyf hier sal voorspoediger wees as die begin.”
“Dankie,” sê Elizabeth, haar stem stroopsoet. “Die reën val nou harder. Kan ons nie vir jou ’n sambreel leen nie, meneer Fourie?”
’n Oomblik kyk hy in stilte na haar. “Nee dankie, mevrou,” sê hy dan hoflik. “Ek dink jou nood is groter as myne. Goeienag.”
“Ek stap saam,” sê Leon.
Esme giggel geamuseerd nadat Leon en die besoeker uit is.
“Wat ’n grap! So amper het die polisie ons vanaand hier kom uitsmyt.”
“Ek dink glad nie dis snaaks nie,” sê Elizabeth, nog omgekrap deur die onverwagte ontmoeting. “Wat ’n koue, onaangename man. En dis ons nuwe buurman! Verbeel jou: dis ’n stil, fatsoenlike buurt …”
“O, ek dink dis baie snaaks,” lag Esme. “Ek wonder of hy die man is van die mevrou wat vanmiddag brug gespeel het.”
“Dit klink of hulle bymekaar pas.”
Leon kom terug en Elizabeth sien hy is ontsteld.
“En nou, Leon?” vra sy. “Het jy en die buurman nog woorde gehad?”
“Die ongeluk ry ons vandag behoorlik,” sê Leon. “Weet jy wie ons besoeker was, Betta?”
“Meneer Herman Fourie – ons buurman. Hy het mos so gesê.”
“Dokter Herman Fourie. My professor in chirurgie.”
Dis stil in die vertrek.
“Maar hoe …?” begin Esme.
“Ek het hom nooit herken nie,” sê Leon bedruk. “Hy het half in die donker gestaan en sy kraag was opgeslaan – dis eers toe ek saam met hom uitstap dat dit my soos ’n voorhamer tref: ek ken ons nuwe buurman.”
“Nou wat daarvan?” sê Esme uitdagend.
“Ons proffie is bekend as ’n streng, dikwels moeilike man. Ons loop maar lig vir hom. En aangesien ek die volgende twee jaar heelwat met hom te doen sal hê – jy kan maar sê my hele toekoms is in sy hande – wil ek die man nie uit die staanspoor onnodig antagoniseer nie.”
Dis stil in die vertrek.
“Ek verstaan,” sê Elizabeth. “Dis ’n ietwat moeilike situasie! Weet hy jy is een van sy studente?”
“Ek dink nie so nie. Maar dis seker net ’n kwessie van tyd.”
Professor Herman Fourie stap terug na sy huis, half ergerlik en tog geamuseer deur die onverwagte ontmoeting met die nuwe bure.
Sy suster wag hom in die sitkamer in. Maryna Fourie is ’n lang, skraal vrou met mooi, reëlmatige gelaatstrekke, donker hare en oë en ’n koel, hooghartige houding. Sy is omtrent veertig jaar oud en bly die laaste paar jaar, sedert die dood van haar broer se vrou, by hom.
“Wel?” vra sy toe hy die sitkamer binnekom. “Wat gaan daar aan? Is dit inbrekers?”
“Dis ons nuwe bure wat ingetrek het, of liewer besig is om in te trek,” sê hy lakoniek.
“Ons nuwe bure? Wie is hulle?”
“Louws – daar is ’n mevrou Meyer ook. Hulle was met aandete besig toe ek daar kom – plat op die vloer met kerslig en musiek. Met die reënweer het die meubelwa glo êrens op pad vasgeval.”
“Hoe lyk die mense?” vra sy agterdogtig.
“Dis moeilik om te sê ná so ’n kort kennismaking. En dit in die halfdonker. Hulle is jonk, heelwat jonger as ons …”
“Dan is vanaand se lawaai maar ’n voorsmakie van wat ons te wagte kan wees,” sê Maryna bitter.
“Hulle het nie baie lawaai nie, Maryna,” sê Herman stil. “Ek het gesien daar is lig en het oorgestap omdat ek bang was dis inbrekers. Ek het nie geweet die huis is verhuur nie.”
“Is daar kinders?”
“Daar was ’n rooikopseun van so nege, tien jaar.”
“Hmmmm. Dan weet ons wat ons te wagte kan wees,” sê sy misnoeg.
“Laat ons maar wag en kyk,” sê die dokter besadig. “En van kinders gepraat: het jy iets van Martin gehoor?”
“Nee. Hy kuier seker nog lekker.”
“Dis tyd dat hy huis toe kom. Begin die skool nie volgende week nie?”
“Hy geniet dit op die plaas. Waarom wil jy hê hy moet huis toe kom?”
“Ek verlang na my kind – dis tyd dat hy huis toe kom. Verskoon my, ek gaan nou dadelik bel.”
Hoofstuk 2
Die reën het die volgende middag begin opklaar en toe Herman Fourie laat die middag van die hospitaal af kom, sien hy dat daar ligte in die nuwe bure se huis brand. Hy dink weer aan die toneeltjie wat hom die vorige aand begroet het: die moeë jong mense daar op die vloer wat met kerslig en musiek en ’n bottel sjerrie die triestigheid van die reënaand en die ongerief van hul verblyf in ’n leë, lekkende, verwaarloosde ou huis probeer vergeet het.
Hy is jammer dat hulle sy natuurlike besorgdheid as inmenging beskou het, maar so hoef die vrou haar ook nie te gewip het nie. En toe vererg hy hom natuurlik ook.
Onwillig glimlag hy. Die situasie het beslis sy komiese sy ook – en ten spyte van Maryna se bedenkinge sien hy uit daarna om sy nuwe bure te leer ken.
Waar sou meneer Meyer wees? wonder hy.
“Het jy iets verder van ons bure gehoor?” vra hy later vir Maryna.
“Die meubelwa het gekom – dit was nog hier toe ek van die kantoor af kom.
