knik.
“Wel,” sê sy en maak keel skoon. “Dan is dit nog makliker. Kry jou voor die deur. Daar waar mens uit die parkeergarage kom.”
“Seker,” sê hy.
Sy is nog omgeknikker deur hierdie inligting. “Maar as ons in dieselfde gebou bly, moes ek jou mos al raakgeloop het?”
“Dis ’n baie groot plek,” sê hy. “Elke vleuel is eintlik ’n gebou op sy eie.”
“Tog.”
“Ek het jóú al dikwels gesien. E … julle.”
“O,” sê sy. “Nouja, dan is dit afgespreek. Moenie goeie klere bring nie, dis maar rof daar. Stapskoene en iets warms, want die aande is goed koud.”
“Wat van kos?”
“Ek sal inpak. Moet jou nie kwel nie.”
“Hoe word die kos gaar?”
“Daar’s ’n gasstofie, maar ons braai maar gewoonlik.”
“Dan sal ek vleis bring.”
“Dankie,” sê sy en staan op. “Is daar iets wat jy nie eet nie?”
Hy skud sy kop. “Nee, ek is nie vol fiemies nie. Sal ons in my motor ry?”
“E … nee wat, ek het gedink ons vat sommer myne.”
“Ons sal in myne gaan,” sê hy op sy kalm manier. “Dis nie minder as reg nie. Ek moet ’n bydrae maak. Sal ek wyn ook bring?”
“Ja dankie. Ek hou van witwyn.”
Hy knik en vergesel haar na die deur. “Vyfuur dan.”
Sy glimlag, wuif en stap effens onseker weer die gang af. Hy het glad nie geskok gelyk nie. Nie eens verbaas nie. Sy het haar voorberei op lang verduidelikings en ’n hand vol leuens en hy wou nooit eens weet hoekom sy hom saamnooi nie.
“Jy lyk nou beter,” sê Herman vir haar toe sy weer in hulle kantoor instap. “Weer jou ou self.”
“Ek is nie seker nie,” sê sy peinsend en gaan sit.
Hoofstuk 3
Toe Elizma Vrydagaand by die woonstel kom, moeg ná ’n netbalwedstryd wat sy teen haar sin moes bywoon, staan Nicolette in die kombuis met ’n halfvol kartonboks voor haar op die tafel en ’n gevaarlike frons tussen haar wenkbroue. Werktuiglik steek Elizma haar hand uit na die bottel wyn wat langs Nicolette op die tafel staan, maak ’n kassie oop om ’n wynglas uit te haal en skink voor sy die verwagte vraag vra.
“Hoekom lyk jy so boos?”
Nicolette skud net haar kop, knip haar oë en kyk haar vriendin simpatiek aan. “Jy lyk gedaan. Was dit erg?”
Elizma skop haar tas uit die pad en gaan sit op die rand van die tafel. “Goddank dis Vrydag,” sug sy en drink ’n diep sluk. “Ek gaan sommer nou-nou slaap, want Heinz wil ook vroeg ry. Het ek al vir jou gesê ek haat netbal?”
“Dikwels.”
“Dan weet jy. Ek rig eerder die junior rugbyspanne af.” Nicolette glimlag skewerig. “Net so.”
Elizma wys na die kartonboks. “En jy? Hoe gaan dit hier? Jy lyk kwaad.” Sy onderdruk ’n onwillekeurige gaap. “Ek het jou ook dae laas gesien.”
“Ja, ek het jou baie laat gisteraand hoor inkom. Hoe was die konsert?”
“Beter as die netbal. Aansienlik beter. Ek lei af jy het toe iemand gekry om saam te gaan?”
“O ja,” sê Nicolette. “Philip.”
“Hy het toe ingestem?”
Nicolette knik en tel haar eie wynglas op. “Sonder om een vraag te vra. Herman het my verseker as ’n meisie ’n man nooi om alleen saam met haar weg te gaan, sien hy net een ding en dis ’n wilde naweek. Philip sien dit blykbaar nie so nie, want hy’t nie een beswaar geopper nie. Nie ’n woord nie. Net aangebied dat ons in sy motor gaan en dat hy die vleis en wyn sal bring.”
“Hy’t beter maniere as Herman.”
Nicolette kyk haar vriendin ondersoekend aan. “Maar sou jy nie verwag het dat hy vra nie? Hy’t nie eens gevra of Jack hiervan weet en indien wel wat hy daarvan dink nie. Niks.” Haar oë flits skielik. “Nie dat dit natuurlik in die minste saak maak wat Jack dink nie. Mauritz. Ha!”
Elizma skop haar skoene af. Die wyn maak ’n lekker warm kol van ontspanning op die krop van haar maag. “Wat beteken dit? Is jy vir Mauritz ook vies?”
Nicolette ruk ’n supermarksak so hardhandig nader dat dit skeur en ’n paar blikkies uitrol. Sy pak hulle gewelddadig in die boks voor haar. “’n Naweek vir die manne,” sê sy bitsig. “Is dit nie ook hoe jy dit verstaan het nie? Boot en krewe en vis en sulke soort goed.”
Elizma swyg taktvol hieroor. Haar hart bons ook maar as Jack vir haar glimlag, maar sy is nie blind of dom nie. Jack se idee van pret is baie mense om hom – waarvan die helfte mooi meisies moet wees.
“Wel, nou hoor ek dis ’n hele groep wat gaan,” sê Nicolette. “Nie net mans nie, meisies ook. Onthou jy daardie rooikop wat eenkeer afgelos het by ons toe Rosina siek was? Sportmal. Wel, sy is een wat saamgaan en is dit aan die begin vir my genoem? Is ek genooi?”
“E …” begin Elizma versigtig. “Jy weet jy hou nie van bote nie.”
“Dit maak nie saak nie. Jack het goedsmoeds óns naweek eenkant gesmyt omdat daar iets meer in sy smaak opgeduik het. Dit sal ek aanvaar, ek is nie onredelik nie. Hy wil liewer iets meer avontuurlik doen as om saam met sy geliefde voor ’n vuur in ’n berghut te sit. Hy soek nie stilte nie, dit weet ek en ek het aanvaar dat hy en Mauritz ’n nat, koue, woeste naweek wil hê, maar ek is nie vertel dit wemel van sexy meisies nie.”
“Ai,” sê Elizma, want sy weet nie eintlik wat om hierop te sê nie.
Nicolette kry ’n ander soort lig in haar oë en gaan kalmer voort met die inpak van slaai en tamaties en uie. “Maar hy gaan spyt kry. Ek gaan hom ’n les leer. Twee kan hierdie speletjie speel.”
Elizma glip van die tafel af om te gaan bad. “Weet hy wie nou saam met jou gaan?”
“Nee, hy’t nooit eens gevra nie, net vanmiddag by my ingewip om totsiens te sê. My ewe liefies gesoen en gesê hy hoop ek geniet my naweek en is al my sake gereël.” Sy gooi ’n sak broodrolletjies bo-in die boks. “Ek sal sy sake vir hom reël!”
“Man,” sê Elizma. “Jy weet jy het die afgelope weke baie hard gewerk. Jy het die naweek nodig, geniet dit nou sonder om die hele tyd wraakplanne te maak. Vergeet van Jack en geniet dit.”
“Ek kan jou verseker ek gaan van hom vergeet.”
Die volgende oggend staan Nicolette stil op om Elizma nie wakker te maak nie, trek ’n langbroek en trui aan, gooi die band van haar drasak
