maak die e-pos oop.
Mevrou Le Roux,
Ek is regtig jammer oor die insident van vroeër vandag. Dit was nie my bedoeling om u of u student se poging te verkleineer nie.
O, rêrig? You could have fooled me! Letitia pers haar lippe saam en lees verder.
Ek het in die oomblik gereageer en die plakkaatjie teen die muur gebruik as voorbeeld sonder dat ek geweet het wie se werk of wie se student dit is.
Letitia se frons word al dieper. Ja, raait! As die man dan nou skielik vir homself wil lieg, moet hy nie dink sý val daarvoor nie. Hy het van dag een af sy mes in vir haar. Maar laat sy maar sien watse verdere stories hy het.
Daarom wil ek hiermee net sê dat ek jammer is. Ek besef dat ons nie altyd die gehalte werk uit die swakker studente kan toor wat ons graag sou wou nie, en verstaan nou ook dat u dit bloot gebruik het om u student aan te moedig.
Daarom hoop ek dat hierdie misverstand nie die professionele verhouding tussen ons sal belemmer nie.
Vriendelike groete,
Chris Swart
Letitia dog sy ontwikkel net daar ’n spataar. Watse professionele verhouding? Haar vingers jaag oor die toetse.
Meneer Swart,
U gebrek aan oordeel en professionele gedrag teenoor ’n kollega skeel my geen duit nie.
Vriendelike groete,
Me. Letitia L. le Roux
MAVK (cum laude) Unisa.
Die toetsbord wip toe haar vinger heftig en giftig op die send-knoppie neerkom. Sy sluk die laaste koue tee uit haar koppie af en bly toeoë sit en wag dat haar asemhaling net eers moet bedaar. Toe sy opkyk, is die antwoord in haar inbox.
Me. Le Roux,
Ek moet sê ek verstaan u ontevredenheid. Laat my toe om weer om verskoning te vra. As dit u beter sal laat voel, sal ek môre ook aan my tweedejaarstudente verduidelik.
Weereens jammer. Soos altyd is u heeltemal reg. Dit was onvergeeflik en onprofessioneel van my.
Baie groete,
Chris.
Sý tweedejaarstudente? Dis absolute vermetelheid. Hulle is, toe sy laas gekyk het, ook háár studente. Letitia gaan haal die halwe glas wyn op die wasbak se rand. Sy is lus om hierdie skielike familiêre Mister Chris weer te antwoord, maar wil eers mooi dink.
E-posse kan gevaarlik wees. ’n Mens kan nie agterna ontken wat jy gesê het nie. As jy dit gestuur het, kan jy dit ook nie terugroep nie. Dis waarom sy tog soms twyfel oor die vooruitgang van tegnologie. In sekere opsigte is sy van die ou skool. Maar antwoord gaan sy die bliksem antwoord. Make no mistake.
Sy moet net besluit wát. Sy teug diep aan die wyn wat eintlik nie so sleg smaak nie.
Sy speel met haar tong oor die oppervlak van die stopsel in haar tand. Dit voel ontstellend oneweredig. Onvanpas. Soos hierdie vent se woorde in haar gemoed. Dis daardie “as dit u sal laat beter voel” en “soos altyd is u heeltemal reg” wat haar sommer van voor af die hel in maak. Eintlik sommer die hele vibe van sy elektroniese geskrifte. En die sarkastiese aanspreekvorm “u”. Hy laat haar klink soos die een of ander oorsensitiewe, pedantiese, stokoue akademikus. En dít terwyl hy heel moontlik selfs ouer as syself is. Ooooeeergggg! Hy moenie dink sy val vir sy grappies of sy groen ogies of sy spiere nie, waarvan hy skynbaar nogal heelwat het, as sy mooi onthou. Nee.
Daar is nie plek vir sissies in die akademie nie. Party van hulle sal bo-oor jou loop as dit hulle enigsins kan baat. Veral as elke vrou op die personeel skynbaar dink jy is hot stuff, kan iemand soos die Arnoldus Christoffel-vent heel moontlik met moord wegkom. En hy sal. Sy weet mos. Daar is baie desperate vroumense op die personeel wat sal saamstem met enige manlike skepsel wat darem nog al sy tande het. Sy sal die man op sy plek moet sit as sy op kampus wil oorleef. As hy die storie dat sy nie meer haar eendjies in ’n ry het wat ontwerp betref nie, eers onder hulle almal versprei, is dit nag vir haar.
Haar vingers jaag met wrewel oor die toetsbord.
Mnr. Swart,
Sulke stappe sal geheel en al onnodig wees. Die studente is almal bewus van die gehalte van my werk. Waar u aan die idee kom dat ek dink dat ek altyd reg is, is vir my ietwat van ’n raaisel. En waarom u dink dat dit u plig is om my te laat “beter voel” oor u onoordeelkundige optrede is ook vir my ’n raaisel. Ek sal ook graag wil weet wie my e-posadres aan u verskaf het? As u asseblief in die vervolg my privaatheid sal respekteer, sal ek dit waardeer.
Die uwe,
L.L. le Roux
Letitia sit effens agteroor en gooi sommer die res van die wyn in haar keel af. Sy ril effens en gaan haal die bottel. Sy sal vannag weer niks slaap nie. Nie terwyl hierdie arrogante mansmens se e-posse in haar kop ronddraai nie. Sy kan dit nie eintlik waag om hom te laat verstaan hoe sy werklik voel nie, want sy hou van haar werk en as sy eers begin, gaan sy hom Dawid se wortels laat opgrawe en insluk. Die idioot. Wat haar betref, is hy van die radar af. Persona non grata. Hy feature nie eens in haar verwysingsraamwerk nie.
Maar waarom wil haar brein dan nie wegkom van die onderwerp nie? Waarom doen sy die moeite om die een verpletterend intelligente antwoord na die ander uit te dink wat sy eintlik vir hom moes getik het? Soos byvoorbeeld dat hy as akademikus self behoort te weet dat daar in die postmoderne dialoog geen finale uitsluitsel oor reg of verkeerd kan wees nie. En dat alle redenasies tog immers oop moet bly vir interpretasie en selfs dekonstruksie. Ja, dis wat sy vir hom moes getik het. Dalk moet sy dit tog …
Sy skrik effens toe haar foon lui.
“Luister, my kind,” skree ma Klarabelle in Letitia se oor, en sy hou die foon oudergewoonte effens verder weg. Haar ma het blykbaar besluit dat ’n instrumentjie so groot soos ’n sel hulp nodig het wanneer ’n mens ordentlik van Darling tot in Harfield gehoor wil word.
Letitia glimlag. “Hallo, Ma, ek luister.”
“Jy sal bly wees om te hoor ek trek g’n stuk meer na daardie aaklige kamertjie toe nie.”
Letitia voel hoedat sy afblaas en slap word soos ’n oorskietballon. Nie dit ook nie. Nie weer nie. Hulle het mos al hierdie gesprek gevoer, nie waar nie? Maar om vir Klarabelle de Beer ’n ding te laat doen wat sy nie wil doen nie, is nie ’n opsie nie, weet sy. Klarabelle maak haar eie reëls.
Die enigste een wat haar soms kon omgekoop het, was haar pa. Koort de Beer met sy donkerbruin oë was die enigste een wat Klarabelle op ’n manier kon beheer. Maar Koort is al die afgelope vyf jaar nie meer daar nie, en sedertdien skryf niemand vir Klarabelle voor nie.
So skop sy al harder teen die gedagte om haar en Koort se huis op Darling te verkoop. Letitia kan aanvoel hoe sit haar ma daar in een van haar kleurvolle gewade en drapeersels op die bankie by die telefoon, met haar bos spierwit hare, haar bloedrooi lipstiffie en haar sigaartjie in die een hand en uitkyk oor die tuin met daardie verbete trekkie om haar mond. Klarabelle de Beer maak skilderye, geld en moeilikheid. In dié volgorde. Soveel moontlik. She is not going down quietly.
“Hoe dan nou, Ma?”
Letitia hoor hoe haar ma neurie.
