sy vingers in haar hare masseer hy haar kopvel liggies. “Doen maar as jy wil.”
Sy kyk af op haar ander hand wat in haar skoot lê toe sy praat. Die skraal vingers beweeg heeltyd onrustig.
“Aharon Banita-Bennett, ’n jong Chassid-rabbi, en sy vrou, Adele, het met hul tweejarige seuntjie deur die Leeupoort die Ou Stad binnegekom op pad Kotel toe …”
Hy sis saggies. “Deur die Arabiese buurt.”
“Hulle is van die Charedi-nedersetting Beitar Illit en het seker nie besef hoe gevaarlik dit geword het nie. Hulle was nog nie ver daar binne nie toe die terroris hulle met ’n mes aanval. Aharon is summier doodgesteek en Adele is swaar gewond. Sy het verskriklik geskree …” Rivkah vou haar hand vir ’n oomblik oor haar mond. “Jy kan dit op die straatvideo sien. Die omstanders het haar uitgejou, geskop, op haar gespoeg. ’n Mens hoor hulle skree: ‘Mag jy ook sterf !’ Op die video kan jy ook sien hoe ’n shuk-eienaar wat dit dophou, staan en lag terwyl hy sy blikkie koeldrank drink. En jy hoor die gegalm van ‘Allah hu Akbar!’ ”
Marc skud sy kop droewig. “Jode stap op so ’n heilige dag uit om te gaan bid en dít gebeur.”
“Maar dit was nie die einde van die verskriklike storie nie …”
“’n Rabbi wat kom help het, is ook doodgesteek, het ek gehoor voor ek die televisie afgeskakel het.”
Sy knik. “Rabbi Nehemia Lavi bly in ’n woonstel net bokant die plek waar die aanval gebeur het. Hét gebly … Hy en sy vrou en hul sewe kinders was besig om die Derde Maaltyd van Shabbat in hul sukkah te vier toe hy die vrou hoor gil. Hy is … was ’n offisier in die reserwemag. Hy’t sy geweer gegryp en ondertoe gehardloop om haar te gaan help. Maar die terroris het daar gewag en hom herhaaldelik in die nek en bors gesteek nog voordat hy iets kon doen. Hy het net daar gesterf !”
Marc sug. “Adonai Elohai,” prewel hy.
“Maar die terroris het ook rabbi Lavi se geweer gegryp en die seuntjie in die been geskiet. Adele het met die mes wat nog in haar skouer steek 50 meter verder na ons polisiepos gehardloop voordat sy haar bewussyn verloor het. Teen daardie tyd was ons al in kennis gestel en was ons op pad.”
Sy vee moeg oor haar oë. “Marc, die gesig van die twee Joodse mans in die plasse bloed daar tussen die klomp gierende Arabiere sal ek nooit vergeet nie!”
Hy trek haar stywer teen hom aan en hulle sit ’n rukkie so totdat hy voel sy hou op met bewe.
“Toe ons met die slagoffers werk, het ek gemerk dat Doron ontsaglik getraumatiseer is. Op pad terug in die ambulans het hy my vertel dat hy rabbi Lavi baie goed geken het. Hulle was dikwels saam op reserwediens en het altyd kontak behou. Doron het dikwels na sy Yeshivat Alteret Kohanim gegaan om na hom te luister.”
Marc laat haar praat, want hy merk dat dit haar weer rustiger maak. “Doron vertel dat Nehemiah ha’aretz intens liefgehad het. In sy vrye tyd het hy ’n toergidskursus gevolg; nie om sy werk as rabbi te vervang nie, maar om die land beter te leer ken. Toe hy ná sy 40ste verjaardag te oud geword het om in die IDF opgeroep te word, het hy ’n kapelaanskursus gevolg sodat hy steeds in die reserwemag as offisier diens kon doen. Hy het die kursus binne twee weke voltooi. Wat ’n wonderlike man en pa vir sy sewe kinders! En toe is hy in een oomblik weg …”
“Die Henkins het ses kinders gehad. Dertien weeskinders van twee rabbi’s binne twee dae.”
Rivkah reageer nie daarop nie. Sy sit net vir ’n rukkie stil voor haar en uitkyk. Marc, wat haar dophou, sien verbaas dat daar ná ’n rukkie ’n flou glimlag om haar mond vorm.
Asof sy bewus is daarvan dat hy na haar kyk, draai sy haar na hom toe. Tot sy verdere verwondering merk hy dat haar wange ligweg verkleur.
“Marc …”
“Hmm?” Sy hart klop meteens vinniger.
Sy byt haar onderlip vas en toe sê sy: “Ek is swanger.”
So verstom is hy dat hy nie ’n woord uitkry nie.
Toe draai sy haar om, kom op haar knieë voor hom sit en neem sy gesig tussen haar hande. Sy soen hom liggies op sy mond en toe sê sy weer sag: “Ek is swanger.”
Hy bly haar verstom aankyk. “Maar …”
“Luister, dan vertel ek jou. Jy was byna die hele September op reserwediens en jy’t nie agtergekom ek menstrueer nie meer nie.”
“Maar … !”
“Ek weet. Ná Natani se moeilike geboorte het ons en dr. Schönberg besluit dis te gevaarlik vir nóg ’n baba. Toe ek dus in Augustus ophou menstrueer en soggens mislik voel, het ek baie groot geskrik. Ek wou jou egter nie onrustig maak voor jy kamp toe gaan nie en het maar niks gesê nie.”
“Jy was vir my so vreemd in jouself gekeer en stil toe ek terugkom. Ek het maar gedog dis oor wat in Jerusalem aangaan.”
Sy soen hom weer en dié keer hou hy haar mond teen syne vas.
“Nu, hoe dit gebeur het, weet ek nie, want ons is immers altyd vreeslik versigtig.” Haar gesig gloei weer. “Maar ek is direk nadat jy weg is, na dr. Schönberg toe. En ja, die toets was positief.”
“Maar …”
Sy lag en druk haar hand oor sy mond. “Hou nou op met ‘maar’. Ek sal jou op hoogte bring. Schönberg het lank met my gesels en vir my uitgelê daar is in die nege jaar ná Natani se geboorte op hierdie gebied groot vordering gemaak. ’n Swangerskap vir my sal goed dopgehou moet word, maar dis definitief nie meer lewensgevaarlik nie.”
“Maar …”
“Marc!”
Hy vang haar hande in syne en druk dit teen sy mond. “Maar hoe versigtig kan jy wees as jy in jou werk met soveel trauma te make het?”
“Dis niks buitengewoons vir my nie.”
“Ek sal jou dophou, hoor? En as jy nie luister nie, bel ek vir Schönberg.”
“Belowe.”
Meteens slaan hy sy arms om haar en woel sy gesig in haar hare. “Chamudah, ons gaan weer ’n kleinstetjie hê,” fluister hy by haar oor.
“Dis hoekom ek vanmiddag so gehuil het.”
“Ek verstaan.”
Hy kam sy vingers deur haar hare en haar hande sluit vas agter sy rug.
“Wanneer?”
Sy maak haar uit sy arms los en skud haar hare agtertoe. Toe lag sy en haar oë raak heeltemal donker: “Ek is al net oor twee maande. So dit is vroeg in Mei.”
Hy reken vinnig. Toe lag hy breed. “Ek weet nou.”
“Wat?”
“Onthou jy die naweek aan die begin van Augustus toe ons Eilat toe was om te gaan duik?”
“Toe die seuns by Re’uven-hulle gebly het.”
“Ken.”
