wit bababed, kassie en wiegstoel wat alles op ’n hoop gestoot is. Pienk gordyne lê opgevou binne-in die bababed. Teen die muur staan ’n paar bokse op mekaar.
Wida kyk vinnig na hom, maar sy gesigsuitdrukking verhoed haar om enigiets te sê.
Deur ’n glasskuifdeur aan die oorkant van die vertrek sien sy ’n binnetuin met ’n houtbank onder ’n koelteboom waar ’n kinderswaai hang. Dit lyk gesellig en rustig.
“Hierdie meubels sal later vandag opgelaai word. Dit is jou kamer. Afgesien van die deur waarby ons ingekom het, is hier ’n deur wat dit verbind met die hoofslaapkamer waar my ma gaan slaap. Dit behoort haar verpleging makliker te maak. Elke kamer het sy eie badkamer. Dit is die twee vertrekke wat nuwe meubels moet kry. Verkieslik ’n dubbelbed vir jou kamer om by die grootte van die vertrek te pas. Jy kan enigiets kies, ek gee nie om hoe dit lyk nie.”
Hy beweeg tot by die deur waarna hy vroeër verwys het en kyk na haar. “Loop voor.”
Die hoofslaapkamer is ruim en aan die regterkant is ’n skuifdeur wat uitgaan op dieselfde tuin-area. ’n Groot, antieke dubbelbed en bypassende spieëltafel is ook eenkant teen die muur geskuif. Ook dié vertrek se gordyne lê opgevou op die meubels. Hier is geen bokse nie. Die vertrek vertoon kaal. Daar is geen persoonlike items wat ’n aanduiding gee van wie hier gebly het nie.
Onuitgesproke vrae borrel in haar op. Was hy getroud? Is hy nou geskei? Waar is die baba?
Haar werkgewer se strak gesig is egter so ondeurdringbaar soos ’n muur. Sy kan sy emosies nie peil nie. Die atmosfeer is so gelaai dat die spanningsdrade tril.
Wida voel ’n rilling teen haar ruggraat afgly.
Selfs sy stem klink hard en hol in die leë vertrek. “Doen soos jy goeddink. Ek het geen voorkeur wat die tipe meubels betref nie. Koop waar dit vir jou gerieflik is. Ek sal vir jou een van my bankkaarte gee en reëlings met die bank tref dat jy tekenregte kry.”
Wida wys na die antieke meubels. “Kan hierdie meubels nie net oorskuif na my kamer nie? Dit lyk dan nog so mooi?”
Hy skud sy kop beslis. “Nee, hulle is reeds verkoop. Ek verkies dat jy ’n nuwe dubbelbedstel vir jou kamer gaan koop. Dalk liewer iets meer modern, net nie donker hout nie, dit is die enigste voorwaarde.”
“Ek maak so.”
Skielik spring ’n ligbruin gedierte teen die glas van die skuifdeur op.
Wida skrik so groot dat sy Eugene se boarm met albei hande vasgryp.
“Lady, nee,” roep Eugene kwaai.
Toe eers sien Wida dat dit ’n labrador is.
“’Skuus, sy soek aandag wanneer ek by die huis kom. Is jy bang vir honde?”
Wida skud haar kop verleë. “Nee, glad nie. Ek is eintlik lief vir diere. Dit was net onverwags.” Sy voel hoe Eugene se spiere onder haar hande beweeg en laat hom vinnig los. Haar bene voel sowaar lammerig. Seker van die skok.
Sy kyk op na hom en sien dat hy ontsteld frons. Is dit net oor sy geskrik het? Of dink hy dis onvanpas dat sy sy arm gegryp het. Dit was net ’n refleks; sy het niks daarmee bedoel nie.
“Jammer dat sy jou laat skrik het,” sê Eugene en sy gesig versag effens. “Kan ek haar maar laat inkom?”
Wida knik.
Hy gaan maak die skuifdeur oop. “Hallo, oubaas se honne.” Lady trap opgewonde rond terwyl Eugene haar agter die ore krap. Dan hardloop sy na Wida toe en beruik haar.
Sy hou haar hand voor die hond se snoet en Lady lek haar sopnat. “Hallo, Lady,” lag sy. “Jy moenie my so laat skrik nie, jong.”
Toe Eugene die hond eers weer uitlaat, is Wida bly dat die dier se spelerigheid die atmosfeer darem ’n bietjie verlig het.
Hulle loop uit die hoofslaapkamer terug in die gang. Die kamer aan die oorkant is tweedoelig: Dit lyk soos ’n studeerkamer, maar sy sien dat die bank ook in ’n enkelbed kan afslaan. Dit is kunstig as ’n bank versier met kussings en daar is vier laaie – twee links en twee regs – in die bodem.
Eugene wys na die kamer. “Hierdie vertrek kan deur ’n aflospersoon of Charmaine gebruik word as sy dalk moet oorslaap. Hier is ook ’n stort, toilet en wasbak. Dit is klein, maar bied die nodige.”
“Dit is baie prakties.” Wida kyk na die spierwit-en-sandkleurige dekor. Bypassende materiaalblindings voor die venster is oopgetrek. ’n Ingeboude lessenaar en kas staan direk langs die bed. Knus maar smaakvol.
’n Vriendelike stem klink agter hulle op: “Middag, dokter, suster . . .”
Wida kyk om na die vrou wat beslis die huishoudster moet wees. Sy lyk na iemand wat dinge kan raakvat. Sy is van middelmatige bou en lengte en haar amandelbruin oë glimlag saam met haar lippe. Haar grys krullerige hare is kort gesny. Sy het ’n netjiese langbroek en oorhanghemp aan met ’n voorskoot bo-oor.
Skielik lyk die huis vir Wida geselliger en warm. Dankie tog, hier is iemand om mee te gesels. Nee wat, sy gaan sommer lekker hier werk.
Eugene tree vorentoe. “Sarah, dit is suster Storm. Wida, dit is my regterhand dié.” Wida sien verbaas dat Eugene se gesig sagter word toe hy van Sarah praat.
’n Tienerdogter verskyn ook uit die gang en kom staan langs Sarah. “Aangename kennis, suster. En dit is my dogter, Charmaine. Dankie dat suster haar bietjie touwys gaan maak.”
Die meisie se amandelbruin oë lyk groot en ’n bietjie senuweeagtig. Sy is lank en skraal en het ’n moderne, gevlegte haarstyl wat netjies agter in haar nek vasgebind is. Daar duik diep kuiltjies in haar wange wanneer sy glimlag. “Ek sien uit daarna, suster.”
Wida glimlag met haar. “Dit is lekker om jou te ontmoet, Charmaine. Dokter het nou net vir my vertel dat hierdie kamer joune sal wees die tye wanneer die pasiënt jou nie nodig het nie, of wanneer sy slaap. Ek kan dalk my laptop saambring sodat jy iets het waarmee jy jou in die vrye tydjies kan besig hou. Maar natuurlik sal die pasiënt altyd jou eerste prioriteit moet wees.”
“Dis reg so, suster.”
“Jy hoef eers te begin net voordat mevrou Maritz huis toe kom. Dit behoort binne die volgende twee weke te wees. Ek sal jou op hoogte van sake hou.”
“Ek is gereed om te begin wanneer suster my nodig het.”
Sarah glimlag van oor tot oor. “Dit gaan lekker wees om my meisiekind hier te hê . . . en vir suster natuurlik. Hierdie huis is hoeka te stil.
“Tee, koffie of koeldrank? Wat sal julle drink?” vra sy.
Eugene skud sy kop. “Nie vir my nie, dankie, maar ek sal dit waardeer as jy vir suster Storm verder kan rondwys. Ek moet terug hospitaal toe. Sy en Charmaine kan ook sommer beter kennis maak.”
“Dis reg so, dokter.”
Eugene haal ’n stel sleutels uit sy broeksak en draai na Wida. “Hier is jou sleutels met die kontrole van die hek. Maak jouself tuis. Soos ek gesê het, jy en my ma sal alleen op hierdie vlak bly, want ek bly bo.” Hy gee ’n visitekaartjie vir haar. “Hier is my kantoornommer ook. Jy het seker my selfoonnommer nou die dag op jou foon
