Queillerie
Vir Catharien
“Veral wou ek alleen gaan, omdat mens soveel
meer afhanklik en dus soveel meer ontvanklik is
as jy alleen gaan.”
– Elsa Joubert, uit Water en woestyn
“… ek gaan vir ’n lang ruk wegbly sodat ek weer
doodgewoon kan raak …”
– Jeanne Goosen, uit ’n Uil vlieg weg
VERTREK
“If you are ready to leave father and mother, and brother and sister, and wife and child and friends, and never see them again; if you have paid your debts, and made your will, and settled all your affairs, and are a free man; then you are ready for a walk.”
– Henry David Thoreau, Walking
7:28 vm. op Sondag 3 Mei 2015
Kaapstad Internasionale Lughawe
WhatsApp aan Sophia
Dankie vir die mooi boodskap. Troue was heerlik, maar nou ja, ek was toe moer toe moeg en klim met Slagtersnek op die vliegtuig. Ek gaan hom file van Doha na Parys, my laptop in ’n asdrom gooi en Camino toe gaan. I’ve had enough. En dis glad nie die werk of iemand daar se skuld nie. Ek was lanklaas in so ’n bad space, maar nou ja, dalk is dit goed vir als wat voorlê. Weer eens dankie vir jou support, jirlikheid, veral gister. Al waarvoor ek nou kan hoop is dat hierdie totale kakspul die Camino net soveel meer meaningful maak. Ag ek gaan nou ophou moan, soos Bun Booyens Sr. vir Dok Craven ná ’n verloorgame gesê het: “Kners met die agterstes en smile met die voorstes.” This too shall pass.
* * *
My ma sê ons Grundlings daag dikwels iewers op met sulke plat ore, soos hase. Want dit is altyd ’n bleddie gejaag en gespartel. Vanoggend is ek die platoorste haas op die lughawe, moeg en verward en skuins bedonnerd en sukkelend met my swaar rooi K-Way 35 liter-rugsak. My boggel vir die volgende ses weke.
Ek sweet van stres en gisteraand se wyn. Ek was strooijonker en terloopse videograaf by my vriend Le Roux se troue buite Stellenbosch op ’n plaas langs die Polkadraaipad. ’n Mooi en gesellige Bolandse bruilof, maar ek het daarna nie ’n oog toegemaak nie.
Ek moes waaragtig ná die troue – letterlik op die vooraand van my Camino – sit en sukkel met ’n Weg-artikel wat nie klaar is nie. ’n Artikel oor die Slagtersnek-rebellie van 1815.
Een van die trougaste het die selfsorghuisie met my gedeel. Hy was taamlik gekoring en het in die middernagtelike ure eers ’n wydlopende gesprek op sy selfoon gehad. “I’m feeling very randy now, honey.” ’n Ruk later het hy in die huis rondgestap en byna soos ’n mantra herhaal: “It’s a fuckin’ breakdown in communication.”
Ek het teen halfvier die oggend besef wat ek al dae lank geweet het: Ek gaan nie betyds die Slagtersnek-artikel file en stuur voor my broer my om sewe-uur gaan kom optel en lughawe toe neem nie. Die trougas was nog wakker en ons het toe saam voor die TV gaan sit om die boksgeveg tussen Floyd Mayweather en Manny Pacquiao te kyk. Dit is vooraf besing as “The Fight of the Century” maar is, soos met baie dinge, ’n moerse antiklimaks.
Die Bag Wrap-masjien draai my rugsak in dik plastiek toe, die twee stapstokke steek soos kort kieries aan weerskante uit. Die situasie is volledig absurd. My vriend Le Roux sê dikwels: “The lonely places we take ourselves.”
* * *
“Op Slagtersnek staan ’n ereboog wat swarte skaduwees werp op die pad van Suid-Afrika.”
– C.J. Langenhoven
* * *
Qatar Airways vlug QR 1370 styg op. Ek sien Valsbaai vir oulaas deur die venster, voor die vliegtuig stadig draai, noorde toe. As alles volgens plan verloop, sien ek die Atlantiese Oseaan eers weer oor sowat vyf weke, iewers naby aan Finisterre in die weste van Spanje. Op my skoot lê ’n drasakkie met enkele items: my beursie, sonbril, notaboekie, ’n pen, selfoon, verskeie muurproppe en klein Samsung N150 Plus laptop (eintlik ’n netbook). En J.C. van der Walt se boek Rebels of Slagtersnek 1815. Die iPhone en laptop irriteer my die meeste – dit is nie veronderstel om saam met my op hierdie reis te wees nie. ’n Stem maak aankondigings in Arabies en Engels. Die veiligheidsgordelliggies skakel af. Al wat in my gedagtes maal, is ’n hartsbegeerte om my foon en laptop sonder seremonie in ’n vullisdrom op Charles de Gaulle te bliksem. En dan ongeërg weg te stap asof ek ’n lemoenskil of KitKat-papiertjie weggegooi het. Maar eers moet die werk klaarkom. Ek sit verstom oor hoe ou patrone my opnuut pootjie. Sal ou patrone ons ooit vergeet?
* * *
Die laaste keer toe ek betyds vir iets opgedaag het, was by my geboorte. Eintlik is ek heeltemal te vroeg gebore, op twee en dertig weke. My geboorte was moeilik. My ma het nierstuipe gehad en by die dood omgedraai. Toe sy vir die dokter sê sy wil ’n seuntjie hê, was sy antwoord: “Jong, jy moet eerder net hoop jý kom lewendig hier uit.” Die ginekoloog het ’n ander benadering gehad: “Hierdie kind gaan óf staatspresident óf die grootste kroek word.” Lyk my jy kan deesdae wegkom met albei.
My ouma Charlotte Rens was ’n waardige en diepgelowige vrou. Sy het my in later jare vertel hoe sy tydens my geboorte in die parkeerterrein gesit het en oor en oor dieselfde teksvers uit Jakobus gelees het: “Maar hy moet in die geloof bid, sonder om te twyfel, want hy wat twyfel, is soos ’n golf van die see wat deur die wind gedrywe en voortgesweep word.”
En nou, vyf en dertig jaar later, en twintig jaar ná my ouma se dood, vertrek ek – ’n volslae twyfelaar – op ’n pelgrimstog wat eindig by die katedraal in Santiago de Compostela waar die einste apostel glo begrawe is.
* * *
Douglas Adams het geskryf: “I love deadlines. I love the whooshing noise they make as they go by.”
Daardie whoosh-geluid ken ek goed. Ek verpes ’n sperdatum, dit is iets wat nooit weggaan nie. En ek is lief daarvoor om sperdatums te toets en te tart. Daar moet ’n tipe arrogansie onderliggend hieraan wees, iets wat ’n mens nie graag hardop erken nie. Of ’n totale onbeholpenheid met tydsbestuur. Miskien ’n bietjie van albei. Ek is nie presies seker waar dit begin het nie. My laerskool, die Laerskool Handhaaf op Uitenhage, se leuse was nogal “Doen dit nou.” (Dit was jare voor Nike …)
In my eerstejaar by die destydse Universiteit van Port Elizabeth het ek besef my probleem met uitstellery ruk hand uit. Ek het in die sielkunde-afdeling van die biblioteek gaan rondkrap en op die boek Overcoming Procrastination deur Albert Ellis afgekom. So ’n kompakte boekie met ’n pers omslag. Vir jou gaan ek lees, het ek gedink en die boek tuis op my boekrak gebêre.
Elke oggend het ek verby die boek gestap, daarna gekyk en gedink: Vir jou gaan ek lees. Uiteindelik het ek die boek, ongelees en twee maande laat, met my stert ferm tussen my bene by die biblioteek gaan ingee. En ’n moerse boete betaal.
* * *
Laaste Facebook-inskrywing
