was netnou hier,” sê hy. “Dis net griep, maar hy het medisyne gegee.”
“Ek is bly,” sê sy. “Ek het gewonder hoekom jy haar nog nie by ’n dokter gehad het nie. Al word sy nie dikwels siek nie, het sy ’n geneigdheid om ’n verkoue te kry wat net so omsit in longontsteking. Die laaste keer was sy tien dae in die hospitaal en ons het op ’n tydstip gedink … wel …”
Roland weet glad nie wat om te sê nie. Hy voel net weer van voor af verlam deur skuldgevoelens. “Ja,” sê hy uiteindelik. “Ek hou haar dop.”
Marlise se stem klink vriendeliker. “Dis darem hoog tyd dat ons mekaar ontmoet. Ek moet Woensdag by die ginekoloog wees en Eric, my man, het gesê hy sal my neem. Dis eintlik ook wat ek met Vicky wou bespreek het, want …”
“Ons wil julle baie graag sien,” sê hy. “Wil julle nie Woensdagaand hier oorslaap nie?”
“Wel, ja,” sê sy verras. “Dankie, maar net as Vicky beter is.”
“Ek sal sorg dat sy haar nie ooreis nie,” belowe hy en bedoel dit. “Ek en … e … Sara kan sorg dat alles reg is vir julle koms.”
Toe hy so teen tienuur weer by Victoria gaan inloer, kom sy net uit die badkamer. Haar wange is nog onnatuurlik rooi, maar dit lyk asof die slapie gehelp het.
“Het jy iets nodig?” vra hy. “Water? Lemoensap?”
“Nee, dankie.” Sy stap terug bed toe, sien nie haar pantoffels op die mat lê nie en struikel daaroor. Sy probeer haar balans herwin, maar miskien omdat die medisyne haar reaksie vertraag, slaag sy nie daarin nie en val half teen die bed.
“Victoria!” Roland is in een beweging by haar. Hy steek sy hande onder haar in en lig haar op. Sy is glad nie swaar nie, dink hy deurmekaar, en sy ruik na babapoeier of … of so iets.
“Jinne,” sê sy dronkerig en skud haar kop. “Wat het jou dokter my ingegee?”
Hy lê haar op die bed neer en trek die beddegoed oor haar. “Moenie opstaan nie,” sê hy ru. “Roep my.” Haar hare het oor haar gesig geval en hy vee dit versigtig weg.
“Ek wens jy wil dit vasmaak,” sê sy klaend. “Dis al in my nek.” Sy beduie na die spieëltafel, waar hy ’n borsel en ’n soort rekkie sien lê.
Dis vir hom ’n totaal nuwe ervaring om ’n vrou se hare te borsel en hy is nie baie handig nie. Sy lag, neem die borsel by hom en trek die hare vas om dit in ’n poniestert te bind.
Roland is totaal ontsenu. Hy weet nie waar die vreemde begeertes vandaan kom nie, want hy wil haar optel en op sy skoot hou en oor haar hare streel en …
“Marlise het jou gebel,” sê hy in ’n poging om sy gedagtes by die alledaagse te bepaal. “Jou suster. Sy en haar man kom Woensdagaand hier slaap. Ek en Sara sal sorg dat alles reg is vir hulle. Jy mag nie …”
“Teen Woensdag is ek lankal gesond,” sê sy vaak.
“Ek hoop so.”
“Was Marlise kwaai met jou?” vra sy en gee ’n slaperige glimlag.
“Ja, nogal, maar sy het goeie rede. Sy sê jy kry maklik longontsteking.”
“Ag,” klik sy haar tong. “Dit was lank terug.”
Die volgende oggend lyk sy beter, maar Roland maak ’n punt daarvan om vir Peter te noem dat die dokter by Victoria was en dat dit net griep is. Peter sê niks nie, maar die kyk wat hy Roland gee, spreek boekdele. Daardie middag en die volgende gaan Roland vroeg huis toe.
Victoria kyk hom tergend aan toe sy hom weer so vroeg by die huis sien. Sy het nog ’n effense hoesie en loopneus, maar origens is sy haar gewone bekwame self. “Het iemand jou laat skuldig voel?” vra sy waar sy in die kombuis staan en werk.
“Hoekom?” skerm hy.
“Dis die derde dag dat jy so vroeg huis toe kom.”
“Ek wou vroeg huis toe kom.”
“Moenie dat hulle dit aan jou doen nie,” sê sy simpatiek. “Ek en jy weet tog wat die situasie is en dit pla ons nie. Wat ander mense dink, maak nie regtig saak nie.”
Hy dink aan haar woorde toe hy Woensdagaand by die huis kom en vir Marlise en Eric ontmoet. Hy en Eric kom dadelik goed oor die weg en alhoewel Roland niks van boerdery af weet nie, stel hulle al twee belang in finansies en ekonomiese tendense. Marlise is ’n ander saak. Sy lyk asof sy eers sy vingerafdrukke wil neem voordat sy met hom praat. Sy luister aandagtig as hy iets sê en hou hom en Victoria met valkoë dop. Dit inhibeer hom so dat hy te bang is om met Victoria te praat, doodseker dat haar suster dit verkeerd sal vertolk.
Selfs Victoria kom dit agter. Toe sy en haar suster na ete in die kombuis staan en koffie maak, kyk sy Marlise kopskuddend aan. “Jy kan maar ontspan, sus,” maan sy. “Roland is nie ’n ontsnapte misdadiger nie.”
“Ek wil weet hoekom hy met jou getrou het.”
Victoria sug. “Ek het jou mos gesê. Ek wou hê wat hý my kon aanbied en omgekeerd, en dit werk uitstekend.”
“Behalwe as jy siek word of so iets.”
“Nee, dan ook,” sê Victoria ferm. “Hy het die dokter laat kom, al was dit glad nie nodig nie. Ek kom niks kort nie. Ontspan gerus.” Om die onderwerp te verander, begin sy haar suster uitvra na haar toestand en wat die ginekoloog gesê het.
Marlise verseker haar dat alles doodnormaal is en dat die dokter baie tevrede is. En dit bring haar dadelik terug by haar oorspronklike onderwerp. “Sê nou jy wil kinders hê?” vra sy vir Victoria.
Haar suster kry ’n kleurtjie en hou haar besig met die koppies. “Nee wat, dis nie nou … e … ter sake nie.”
“En oor ’n jaar? Of twee jaar? Jy’t jou in so ’n onnatuurlike situasie ingedompel, en wat gaan jy doen as jy eendag van plan verander, of iets meer normaals wil hê?”
“Roland sal my nooit dwing om by hom te bly nie.”
“O nee? Solank jy net vir hom ’n ander huishoudster kry?”
Victoria kyk haar kwaai aan. “Moenie jou oor ons kwel nie, sus. Ek weet wat ek doen en ek is nie sy huishoudster nie. Gaan gesels liewer met Roland en leer hom ken.”
Maar haar hart voel swaar toe sy met die skinkbord sitkamer toe stap. Sy moes nooit vir Marlise vertel het nie, dan was sy nie nou so vyandig nie.
Hulp kom egter uit ’n onverwagse oord. Sy het skaars die skinkbord neergesit toe die deurklokkie lui en die volgende oomblik kom Karien, hul jongste suster, letterlik ingewarrel.
“Ek het geweet julle is almal vanaand hier,” jubel sy op haar gewone uitbundige, impulsiewe manier. “En ek besluit toe net om oor te ry.” Sy soen haar susters en swaer, knip haar mooi blou oë en staar bewonderend na Roland. “Vicky,” sê sy. “Maar hy’s pragtig! Hoekom het jy my nie gesê nie?”
Marlise spreek haar streng aan en Victoria glimlag net verleë, maar Roland bars uit van die lag en soen Karien op haar wang.
“Wat ’n
