Hy wil haar nie laat weggaan nie.
Daar is ’n harde lig in Catherine se oë toe sy die laaste stukkie nuus oordra: “Ek het ook uitgevind van haar man.”
Sy is daarvan bewus dat sy kop omhoog ruk, maar sy hou haar blik op die bord voor haar gerig toe sy vervolg: “Hy is ’n jong dienspligtige êrens op die grens.” Toe kyk sy op. “Hulle is maar ses maande getroud.”
Hy laat sy ooglede vinnig val, maar nie vinnig genoeg nie, nie voordat sy die verbystering en teleurstelling en skok in hulle gelees het nie.
Rudolf sien niks voor hom raak nie. Hoekom dit soos ’n elektriese skok deur hom moet gaan om te hoor dat haar man lewe, weet hy nie. Hy het tog van die begin af geweet dat sy getroud is, dat sy ’n man êrens moet hê.
Nou verstaan hy hoekom hulle niks van die man gehoor het of iets in verband met hom in die koerante gelees het nie. Die man is êrens op die grens.
Tog het hy die afgelope tyd byna begin vergeet dat sy ’n ander man se vrou is. Daar was oomblikke dat dit vir hom begin voel het dit is sý trouring wat aan haar vinger blink.
En hulle is maar nog net ses maande getroud …
Toe hulle buite kom en afskeid neem, is sy oë ontwykend.
“Dankie, Catherine. Ek sal … dink oor jou voorstel.”
Sy knik net, kyk hom agterna en draai toe om en stap in die teenoorgestelde rigting weg. Rudolf sal niks anders kan doen as om daardie beskermling van hom weg te stuur nie. Maar as hy dit nié doen nie … Daar is ander maniere om van ongewenste vreemdelinge ontslae te raak …
Tant Kitty was vandag uithuisig. Sy het eers ’n lang gesprek met matrone Nel gevoer en toe het sy haar motortjie se neus in die rigting van Madie se tuisdorp gestuur. Sy is ’n vasbeslote vrou. Hierdie ding moet nou na ’n kant toe kom. Langer kan dit nie so voortgaan nie.
Toe sy tuiskom, is sy tevrede. Dit was ’n baie suksesvolle dag. Maar daarvan gaan sy Rudolf niks vertel nie. Nie nou al nie. Nie solank daardie rooikopkat in die prentjie is nie.
Toe Rudolf die aand by die woonstel kom, tref hy Madie alleen daar aan, reeds besig om aandete te maak. Hy moet weer swaar sluk toe hy na die pragtige prentjie van die vietse lyfie in een van tant Kitty se te groot voorskote kyk. Haar luim het skynbaar gedurende die dag heeltemal verander en toe sy hom in die kombuisdeur gewaar, gee sy hom ’n breë glimlag.
“Jy is seker nie danig honger nie, maar tant Kitty sê jy is lief vir vetkoek en ek het vir jou vetkoek gebak.” Sy hou een omhoog. “Is hulle reg?”
Hy kyk nie eens na die vetkoek in haar hand nie. Sy blik bly op haar en sy antwoord is sag, hees: “Pragtig!”
Sy hoor die vreemde noot in sy stem en kyk hom eers vraend aan. Toe versag haar oë en skielik staan sy voor hom en kruip haar arms om sy nek. “Ek is jammer ek was jaloers en lelik vanoggend. Vergewe my, asseblief.”
Hy sug saggies en laat sy arms om haar gly. Catherine het gelyk – hy sal haar móét wegstuur. Hy hou haar teen hom vas en ruik die geur van haar hare.
Ek is jaloers, erken hy swyend, blindweg jaloers op ’n man wat ek nie ken nie en wat iewers op die grens vir sy land se veiligheid veg.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
