dis ’n plesier. Ek help graag as ek kan.”
Hy glimlag en stap uit. Dis asof hy die suurstof in die kamer saamgeneem het en sy meteens effens kortasem voel.
Toe sy ’n rukkie later kliniek toe stap, besef sy dat sy haastig is om daar te kom.
Ná ’n saalrondte waarin sy ’n tydjie by die slapende Nanette vertoef het, gaan sy na Erik Huber se privaat kamer. Sy pa sit regop langs die bed asof hy waghou, sien sy. ’n Verpleegster is ook daar.
“Hoe gaan dit hier?” vra Lucinda en ondersoek die seun.
“Sy koors is steeds baie hoog, dokter,” sê die verpleegster.
Terwyl Lucinda met die kind en die verpleegster besig is, voel sy heeltyd Werner Huber se donker oë op haar, asof hy wil bepaal of sy dinge reg doen om die kind se lewe te red. Hy lyk vir haar nogal wantrouig en dit kwel haar. Sy hoop hy onderskat nie haar vermoëns nie, maar nou ja, dit kan seker aan sy paniek toegeskryf word.
“Meneer Huber, jy moet maar vanaand gaan slaap sodat –” probeer sy.
“Vannag roer ek nie uit hierdie plek nie.” Hy klink so beslis dat dit amper bitsig oorkom.
“Nes jy wil. Ons sal probeer om jou gemaklik te maak.”
“Ek bring vir jou ’n voetstoel, meneer Huber,” bied die verpleegster aan. “Dan kan jy darem jou voete opsit en dalk slaap.”
“Ek glo nie ek sal slaap nie.”
Lucinda onderdruk ’n sug en vang die verpleegster se blik. “Gaan haal dit in elk geval.”
Sy is amper verlig toe Jens en Marita inkom. “Ons kom kyk net hoe dit gaan,” sê Jens.
“Onder die omstandighede nie sleg nie,” verseker Lucinda hom.
Werner staan op. “Dankie vir alles tot dusver, maar as julle nie omgee nie, bly ek vannag net hier. Ek sal in elk geval nie ’n oog kan toemaak nie.”
“Kom ons gee jou net iets vir die spanning –” begin Marita, maar Werner skud sy kop.
“Ek gebruik nie sulke hulpmiddels nie, dankie. Spanning is iets waaraan ek gewoond is. Ek sal nie in duie stort nie.”
Lucinda loop uit sodat die ander kan gesels. In die kindersaal, waar die meeste kinders stil is, hoor sy ’n stemmetjie.
“Tannie, kom hier, asseblief.”
Sy gaan nader aan die bed van waar dit kom. Dis een van die kleintjies met MIV en sy het gesien sy naam is Charles. Soos gewoonlik probeer sy die kinders se name memoriseer.
“Ja, Charles?”
“Is daardie seun wat vanmiddag ingekom het baie siek?”
“Ja, baie. Hy het malaria en sy koors is hoog.” Groot, hol oë kyk na haar en haar hart krimp. Erik gaan waarskynlik oorleef, maar dié outjie lyk vir haar of sy lewe nie lank sal wees nie.
“Sal hy doodgaan?”
Sy skud haar kop. “Nee, niemand sal doodgaan nie. Het julle al aandete gehad?”
“Ja, tannie.”
“Met jellie en vla vir nagereg?”
“Ja, tannie. Ek is lus vir tjoklits, nie jellie nie.”
Sy glimlag. “Ek sal môre vir jou ’n stukkie bring. Net klein, hoor, anders krap dit jou maag om.”
Hy grinnik. “Dankie, tannie. Wat is tannie se naam?”
“Lucinda. Sien jou later weer.”
Sy is op hierdie aarde gesit om kinders soos hy te troos, dink sy toe sy wegloop. Sy het geen ander nut of strewe nie.
Nadat sy die pasiënte met die suster en verpleegsters aan diens bespreek het, gaan sy terug na Erik Huber se kamer. Verpleegster Jenny is daar, besig met iets, en Werner sit stip na haar en staar. Toe sy Lucinda sien, draai sy om en stap uit.
Is die meisie hier om vir Werner te kyk of om na die kind om te sien? wonder Lucinda. Dit maak ook nie saak nie, solank Werner oortuig word dat die versorging goed is, en solank die verpleegster nie haar ander werk afskeep nie.
“Erik is op die oomblik taamlik rustig,” sê Lucinda nadat sy hom vlugtig ondersoek het. Maar net toe sy dit sê, gaan daar ’n bewing deur die lyfie en sy hoor hoe sy tande klap.
Werner spring dadelik op en kom buk oor sy seun. “Daar begin die koorsaanval weer.”
“Dit sal herhaal, want dis simptomaties van malaria. Sy soort malaria kan veroorsaak dat die aanvalle later elke ses-en-dertig tot agt-en-veertig uur plaasvind. Tans is syne nog aanhoudend, maar dit word algaande minder hewig. Hy kry kinien binneaars, maar môre begin ons met die artemisiningebaseerde kombinasieterapie waarvan ek jou vertel het.”
Sy gaan sit op ’n stoel en hou Erik dop.
Werner is weer besig om háár dop te hou. “Jy hoef seker nie te bly nie, dokter. Ek sal julle roep as dit nodig is.”
“Toemaar, ek sal bly. Hulle kan my hier kom roep as iemand anders my nodig het.”
Lucinda skrik wakker toe sy stemme hoor en besef sy het skandelik aan die slaap geraak. Werner Huber lê agteroor en slaap, want ten spyte daarvan dat hy beweer het hy sal nie kan slaap nie, het hy skynbaar van uitputting vroeg al weggedommel.
Jens en dokter Wannenburg is besig om saggies langs die bed te beraadslaag.
Sy vlieg op. “Hemel, ek het sowaar aan die slaap geraak. Hoe laat is dit?”
Jens glimlag. “Sesuur in die oggend. Jy was heelnag hier, en ek is seker Werner sal dit waardeer.”
Sy trek ’n wrang gesig. “Nie as ek aan die slaap raak nie.”
“Die nagsuster vertel my jy was drie-uur nog wakker, maar dat Werner toe al geslaap het. Ek skat hy was totaal uitgeput. Gaan jy nou maar, ons sal oorneem.”
“Dankie. Ek kom weer so gou ek kan.”
“Wat gaan aan?” hoor sy Werner vra en hy staan met ’n bekommerde gesig op.
“Ons kom net vir dokter O’Neill aflos sodat sy darem ontbyt kan gaan eet,” sê Jens. “Sy was heelnag hier by julle.”
Werner vryf deur sy hare en knip rooi oë. “Ek waardeer dit. Daar raak ek toe vas aan die slaap. Hoe gaan dit met Erik?”
“Stabiel en buite gevaar,” verseker Jens hom. “Gaan maar, Lucinda.”
Sy onderskep ’n dankbare blik van Werner Huber voordat sy uitloop, styf van die slaap in die stoel en taamlik moeg. Maar as sy nou ontbyt en koffie ingekry het, is sy weer sterk.
So ver soos sy loop, bly Werner Huber se gesig voor haar geestesoog. Daardie waarderende kyk. Sy is bly sy het die nagwaak met hom meegemaak. Dat sy kon probeer om hom gerus te stel.
