vort is, bly sy maar in die kamer. ’n Stil sweetheart, sy – eenkant. Sy soek nie moeilikheid nie.”
“Hoe oud is sy?” Sonder om te weet hoekom, fluister sy.
“Kort duskant twee, sou ek reken.” Woes pluk die vrou Kotie aan die arm. “Ek wil agter Jaap aan, hy sal terugkom as ek hom sê die kind is weg. As sy nog ’n seun was … Maar hy’t die meisiekind nooit gesmaak nie. Ek ook nie, maar ek het haar net ge-ignore, nie geslaat of so nie. Nou wil ek hê jy moet haar vat.”
“Mens gee mos nie ’n kind weg nie!” stik Kotie.
Die vrou stamp die dingetjie voor haar eenkant toe dat sy val. “Moet die social haar dan maar kom haal? As Jaap haar dan nie klaar … Dié slag sal hy haar seermaak, ek sal nie kan keer nie.”
Uit ’n koue wat oor haar groei, vra Kotie: “As jy hier gesit het saans … waar was sy dan? Ek het haar nog nooit by jou gesien nie.”
“In die kamer, tog!” Die vrou praat helderder. “Vat haar na jou ma, help jou ma om die kind saam met jou boetie groot te maak. Sy verdien beter, dit dink ek nou al vandat Jaap vort is.” Sy skreeu: “Ek verdien ook beter as om jaarin jaaruit met ’n snotneus opgesaal te sit!”
Jaco het teruggekom en staan van Kotie na die vreemde vrou na die klein kindjie en kyk. “Wat sê die tannie? Hè, Kotie?”
“Sommer.” ’n Harde opwinding laat haar vel prik. “As ek haar vat, kla jy my môre by die polisie aan vir kinderdiefstal.”
“Ek hou my distance van die polisie af, baie dankie. Met Jaap se dinge …” Sy druk haar gesig teen Kotie s’n. “Ek sweer! Van my sal jy nooit weer hoor as jy net die kind vat en jou loop kry nie.”
“Kom nou,” kla Jaco. “Wil na Mamma toe gaan.”
“Ek weet nie …” Sy tel die mensie op en dra haar tot onder ’n lamppaal. Die lig wys ’n soet gesiggie onder taai, krullerige haartjies. Die ogies kyk afgetrokke terug na die mense om haar. Sy’s nie bang soos Wolle nie, net … wat? Gewoond om geïgnoreer te word?
Minute kyk Kotie.
“Ek sal haar afteken as dit jou dan so worry,” por die vrou. “Die social het gesê sy kan aangeneem word as ek afteken. Ek en Jaap is nie gekerk nie, hy’t nie ’n sê oor haar nie. Dis net ek, en ek is nie snaaks nie.”
Tjokka begin aan die kind lek toe Kotie haar neersit. Selfs dit maak haar nie bang nie; sy staan effens terug en dan, baie versigtig, sit sy ’n handjie op die hond se kop.
“Daardie kafee sal papier en ’n skryfding hê.” Die vrou loop weg.
Jaco neul: “Kóm nou!” Dan nuuskierig: “Is dit ’n rêrige babetjie?”
“Dis nie ’n baba nie; sy staan dan al self. Sy kan seker loop ook, al is sy so klein.” Gee pad terwyl jy die kans het, sê iets binne-in haar. En tog wil sy hê die vrou moet terugkom en die saak deurvoer. Sy wil – is dit moontlik? – sy wil hierdie kind hê.
“Kyk.” Uitasem kom die vrou terug en druk ’n vuil stuk papier in Kotie se hand. “Lees dit dat jy kan sien dat ek true en honest die kind vir jou wil gee. Ek vra nie eens geld nie.”
In die lamplig lees Kotie die groot, skewe letters:
ek wil nie die kind sorg sy is JAKOBINA PETS laat die dogter se male haar vat vir groot maak.
G. Pets
“Watter aaklige naam,” gril Kotie.
“Gedog dit sal Jaap troos oor dit sy naam is met ’n -ina agter,” brom die vrou. “Ek loop. Gee haar maar vir ’n social as jou ma-hulle nie kans sien nie.”
Net die tamarisk staan nog daar. Tjokka lek aan die kind; Wolle blaf; Jaco skree.
Onthou jy, Koot-Poot: Werner se ma het vertel dat daar mense is wat hulle kinders verkoop of weggee. Jy het dit nie geglo nie. Nou staan jy waar jy staan, en jy weet glad nie wat om te doen nie.
“Vat jy die babetjie saam?” Ongeduldig pluk Jaco aan haar rok.
“Luister, patat,” kry sy lewe, “hierdie kind is ons twee se geheim, jy moet vir niemand van haar sê nie. Ek moet eers oor alles dink; ek moet alleen dink wat om te doen. Toe, belowe jy sal niks vertel nie.”
“Nie eens vir Mamma nie?” verneem hy.
“Niemand. Hoor hier: as jy jou mond hou, kry jy twee van my lagduifies nes julle in daardie huis gaan woon wat jou pa aan die koop is.”
Sy tel die mensie op. Hoe lig is sy, hoe ver, asof niks haar werklik kan raak nie. Of nee, sy gee maar voor: haar lyfie is boogstyf gespan onder Kotie se hande.
Vinnig stap Kotie tot by die woonstelgebou waar Jaco bly. Sy staan in die skaduwees en kyk dat die seuntjie veilig aankom en loop dan met lang treë verder. Wolle spring teen haar op en Tjokka stoot hom elke keer weg. Nes hulle is: die klein wolletjie-woeps jaloers, en die grote besorg oor die dingetjie in sy nooi se arms.
Die maan kyk van bokant die geboue af na haar, motors en busse raas verby totdat sy in die systraat indraai waar hulle huis is. Nou is dit stil, net af en toe sjoesj ’n ryding verby. Een keer skree ’n vent iets vir haar en ry ’n oomblik stadiger, maar sy loop nader aan Tjokka, die ou sien seker die hond en verander van rat om dreunend verder te ry.
“Jy beskerm my ook,” sê sy vir die vraggie in haar arms. “Die fietas dink ek is ’n ma of iets, so met ’n kind by my.” Geen roering of geluid nie. Sou die dogtertjie slaap? Het sy dalk uit ervaring geleer om te maak of sy nie daar is nie?
Die baksteenhuis agter die baksteenmuur. “Bly hier,” sê sy vir Tjokka en lê die bondeltjie by sy pote neer, steeds sonder dat die kind reageer. Met Wolle loop sy motorhuis toe. Pa se motor is darem langs Ma s’n; sy kan die hondjie aflaai en die deure toestoot. Die klein swernoot begin vreeslik kef en tjank, nog steeds jaloers, maar sy praat nie met hom nie, gaan net by die kombuisdeur in.
Ma is besig om warm melk in koppies te gooi. Sy kyk vinnig op en Kotie sug omdat sy so mooi is met haar donker hare en oë en haar bekwame hande om die potjie se handvatsel gevou. “Haai.”
“Jy’s baie laat.” Ma roer koffiepoeier by die melk. “Kla Jaco nie as jy hom so lank buite hou nie?”
Sy antwoord nie. Ma weet nie dat Jaco glad nie meer dol is oor speel-in-die-park nie. Hoe moet sy nou vir Ma van daardie kind vertel? As sy nie van kinders hou nie, die een wat sy hét nie juis onthou as sy nie absoluut móét nie?
“As Ma iets naby die straat kry,” begin sy nogtans, “iets wat nogal baie werd is, wat sal Ma daarmee doen?”
“Het jy iets opgetel?” Sy staan nog by die koppies. “Kan ek vir jou ook iets maak om te drink, koffie of Milo?”
“Ek wil net weet, dis al.”
“Dit polisie toe neem.” Ma kry ’n skinkbord. “Dis nogal ’n interessante tema vir ’n gesprek oor my vroueprogram. Ek kan ’n paar mense kry om daaroor gedagtes te wissel, ’n sersant betrek om kommentaar te lewer. Die Woensdag-praatjies oor mikrogolfoonde is juis volgende week klaar en ek sal iets in die plek –”
“Ek
