haal jou 2h.
Sy stuur terug: kan vroeër, nie klas nie.
Amper dadelik stuur hy: 8h?
Sy lag en stuur terug: 9h.
En dan: 9h, bring jou tandeborsel.
Cilla gaan sit vinnig op die trappies en druk haar selfoon teen haar lyf vas. Sy is heeltemal sonder asem. Haar hart bons teen ’n nuwe tempo en die sterre is meteens helderder, die sekelmaan witter, haar hart ligter.
“En nou, as jy hier sit en glimlag?” vra haar ma langs haar en kom sit ook.
“Ag, Mamma …” Sy lag. “Reynecke het gebel. Hy … ek gaan môre saam as hy vir Maggie kom haal. En hy het gesê ek moet my tandeborsel saambring.” Sy hou haar asem op.
“Nè?” Dis ’n rukkie stil, dan kyk haar ma na haar. “Jy sal doen wat reg is vir jou, my kind, jy het nog altyd.” Sy glimlag en staan weer op. “Maar as ek vir jou kan raad gee, moenie vir jou pa sê van die tandeborsel nie. Dan gaan hy nou-nou ook saam.”
Cilla lag en staan vinnig op. Sy druk haar ma vas. “Ek … ek dink ek wil graag by hom wees,” fluister sy.
Haar ma slaan haar arms om haar en hulle staan ’n rukkie so. “Dis hy wat jy geteken het toe jy nog klein was,” sê sy, en Cilla kan net stom knik.
Cilla sluk aan haar eerste beker koffie en kyk hoe die sonstrale die Overberg se rûens rooi verf. Sy het amper niks geslaap nie. Sy is so opgewonde soos ’n hoërskoolmeisiekind voor haar eerste date. Sy gaan binnekort vir Reynecke sien, en vanaand … Sy vou albei haar hande om die beker en voel hoe die hitte deur haar trek. Haar tandeborsel is ingepak. Sy weet nog nie wat haar pa gaan sê as sy haar tas inlaai nie …
“Jy’s vroeg op,” hoor sy haar pa agter haar.
“Môre, Pappa. Is alles reg by die stalle?”
“Ja, hoe laat is die mannetjie hier?”
Cilla kyk vinnig op. “Reynecke,” sê sy nadruklik, “sal so teen nege-uur hier wees.” Sy kantel haar kop. “Ek dog Pa hou van hom, hoekom is hy nou ‘mannetjie’?”
“Ek weet nou hy vry na my dogter,” brom haar pa en stap die huis binne.
Cilla rol haar oë en kyk op haar horlosie. Dis amper nege-uur. Sy gaan solank afstap stalle toe.
Toe sy en haar ma tien minute later by die stalle kom, is Reynecke, haar pa en van die werkers reeds besig om Maggie in te laai. Voordat sy vir Reynecke kan groet, sien sy Maggie is glad nie lus vir die besigheid nie. Die merrie rem grootoog teen die teuels.
“Wag,” roep Cilla vir die mans en stap vinnig na Maggie toe. Die perd bewe en trippel onrustig, kopsku.
Reynecke kyk vinnig op toe hy Cilla se stem hoor. Hy weet nie hoeveel haar pa weet nie, maar hy is nie, soos die vorige keer wat hy hier was, gul ontvang nie. Die oom was hoflik, maar kortaf. En die handdruk … Hy is seker beentjies in sy hand is gekraak.
Hy kyk na Cilla wat styf teen Maggie staan. Sy vryf oor die merrie se nek en hy kan sien hoe die perd rustiger raak. Hy skud sy kop. Hierdie besigheid met die diere … Dit bly vir hom baie vreemd, dit laat hom ongemaklik voel. Maar ai, kyk daai lyfie.
Sonder dat hy daaroor dink, stap hy na Cilla toe. Sy kyk op en glimlag. En hy vergeet van haar befoeterde pa agter hom, van al die werkers wat staan en wag, van Maggie, van alles, en hy buk af en soen haar. So ’n lang, stadige een.
Toe hy sy kop wegtrek, kyk sy verdwaas op na hom en hy kan sy tevrede grinnik nie keer nie. Maggie druk haar kop tussen hulle in en albei lag.
“Gaan julle nou heeldag hier rondstaan?” hoor hy Cilla se pa agter hom brom.
“Pappa, het julle seker gemaak sy is oukei? Het iemand haar koors geneem?” vra Cilla.
“Dis nie die eerste keer dat ek so iets doen nie,” sê haar pa kortaf. “Dis buitendien net ’n kort rit. Ons sal seker maak dat haar kop nie kort vasgemaak is nie sodat sy gereeld haar neus kan skoonblaas. Dis meestal teerpad, so daar sal nie baie stof wees nie. Bring haar nou, ek het nie heeldag tyd nie.”
Maggie loer vinnig na haar pa en dan frons sy op na Reynecke. Hy glimlag en skud sy kop. Cilla lig een skouer en vryf verder oor Maggie se nek. Sy praat saggies met die perd. Uiteindelik tree sy terug.
“Ek sal haar in die sleepwa kry,” sê sy en lei vir Maggie teen die plank op. Reynecke sug van verligting. Hoe gouer hulle hier kan wegkom, hoe beter. Definitief negatiewe vibes wat hy van die oom kry.
Cilla se ma kom nader gestap, ’n tas in haar hand. “Môre, Reynecke,” groet sy. Hy is bly om te sien sy glimlag darem vir hom.
“Môre, mevrou. Is dit Cilla s’n? Gee vir my, ek sit dit agterop.” Uit die hoek van sy oog sien hy hoe Cilla se pa se kop vinnig in hul rigting draai, maar hy probeer dit ignoreer.
“Sê asseblief vir my Cecilia, of tannie Cecilia as dit vir jou makliker is, die ‘mevrou’ laat my elke keer voel ek moet my hare gaan kam,” lag sy, en hy ontspan effens.
“Nou maar goed so, tannie Cecilia, dankie,” glimlag hy.
Cilla se pa kom vinnig nader gestap en trek sy vrou onder sy blad in. Hy steek sy hand uit na Reynecke. ’n Oomblik lank wil Reynecke sy hande terug in sy broeksakke stop, maar dan steek hy sy hand ook uit. Hierdie keer is hy ten minste voorberei op wat kan gebeur.
“Dankie, oom,” sê hy en moet op sy tande byt om nie sy gesig te laat vertrek nie. Sy hand sê les op.
“Kyk na my meisiekinders of jy kry met my te doen,” brom Cilla se pa.
“Ek sal. Indien Bravo … ek bedoel …” Hel, hoekom klink ’n doodnatuurlike ding skielik so erg? Reynecke maak keel skoon. “As Maggie en Bravo regkom, bring ek haar Sondag terug, anders sal ek laat weet,” sê hy vinnig.
Hy maak vir Cilla die deur oop en stap om na sy kant van die bakkie. Toe hy inklim, druk Cilla se pa sy gesig by die venster in. “Jy sorg dat al twee van hulle Sondag terug is.”
Hy kyk Cilla se pa in die oë. “Goed, oom.”
Hy trek versigtig weg, sy een oog op die truspieëltjie om Maggie dop te hou. Cilla klik haar tong.
“Ek is jammer oor my pa. Weet nie wat gaan met hom aan nie. Hy is nooit so ongeskik nie, ek sal –”
Reynecke vat haar hand in syne. “Ek vat op een slag al twee sy meisiekinders weg. Ek dink ek verstaan.” Hy glimlag. “Jy het nie sy gesig gesien toe hy jou tas raaksien nie. As hy my met sy oë kon deurboor, dan het hy.”
Cilla kyk grootoog na hom voordat sy begin lag. “Dis seker my eie skuld. Ek het hom geterg en vertel ons twee praat nie eintlik nie, ons vry net.”
Reynecke blaf ’n lag uit. “Oukei, nou verstaan ek ten minste hoekom my hand amper vergruis is. En toe soen ek jou ook nog, sommer so voor hom.”
Cilla skud haar kop en hy vat haar hand. “Hy het dit net baie duidelik gemaak dat hy oor warm kole sal loop vir jou. Hy gee om vir jou.”
Hy draai stadig
