και των θυμάτων τους έχουν καταπιέσει ή στρέψει προς λάθος κατεύθυνση για δύο αιώνες. Δεν είναι ούτε μια λαθραία παρωδία ούτε μια σκληρή επίδειξη ανδρείες, αλλά μια γνήσια και προκλητική ανατομή του κόσμου μας και της οικονομικής πειθαρχίας.
Εκτός από την οργή και την ανησυχία μου, πρέπει να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που έτυχε να καθίσουν δίπλα μου στο λεωφορείο κατά τη διάρκεια των συχνών μου εξαντλητικών μετακινήσεων και με τους οποίους είχα μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες συζητήσεις της ύπαρξής μου. Μεταξύ αυτών, ένας επικεφαλής ενός Πανεπιστημίου που είχε να πει μόνο σκληρά λόγια για τον Μίλτον Φρίντμαν, που τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών, επειδή προήλθε από μια ταπεινή εβραϊκή οικογένεια που ξεκίνησε στη Νέα Υόρκη και «μετατράπηκε σε μαλάκα» (τα λόγια του). Στα μυστικά συστατικά της σάλτσας μου, γεύεστε φίλους και εχθρούς, που οδηγήθηκαν από ακόρεστη όρεξη να αποδείξουν τις ιδέες μου παρανοϊκές. Με βοηθήσατε να ενισχύσω τα επιχειρήματά μου και την πεποίθησή μου. Σας αγαπώ, κυρίες και κύριοι.
Πάνω απ 'όλα, είμαι περισσότερο ευγνώμων στη σύζυγό μου, τη συνεργάτη μου στο έγκλημα, για την υπερβολική αλλά αποτελεσματική τακτική της που μου έδωσε τη δυνατότητα να αναλάβω το δύσκολο έργο να γράψω αυτό το βιβλίο.
Η συσχέτιση της ετερόδοξης οικονομίας είναι τώρα πιο απειλούμενη από ποτέ. Ήδη έχουν καταργηθεί ορισμένα ετερόδοξα οικονομικά προγράμματα. Εάν οι θεσμοί που ασπάζονται αυτή τη σχολή οικονομικής σκέψης παραμένουν στην ίδια κατεύθυνση και δεν προσαρμόζουν το στόχο τους από την παραγωγή οικονομολόγων που φιλοδοξούν να γίνουν επιτυχείς θεωρητικοί, στοχαστές, οι οποίοι πρόκειται να γίνουν πραγματικοί ρεαλιστές, λογικοί άνθρωποι, ο ρόλος τους σε αυτήν την παγκόσμια ανταγωνιστική ακαδημία θα καταστεί άνευ αντικειμένου. Το τέλος της ετερόδοξης οικονομίας μπορεί επίσης να είναι το καλύτερο πράγμα για την αναβίωση της θεσμοποίησης ή ακόμα καλύτερα, την υιοθέτηση και τη διάδοση του Εθοσισμού από τα θεσμικά όργανα, ένα πιο διαυγές και ηθικό ρεύμα.
Κοινωνικά
Ενδιάμεσο Πρόγραμμα I
«Ο βαθύτερος φόβος μας δεν είναι ότι είμαστε ανεπαρκείς. Ο βαθύτατος φόβος μας είναι ότι είμαστε ισχυροί πέρα από το μέτρο. Είναι το φως μας και όχι το σκοτάδι μας που μας φοβίζει. Αναρρωτιώμαστε, ποιοι είμαστε για να γίνουμε σπουδαίοι, υπέροχοι, ταλαντούχοι, και θαυμάσιοι; Βασικά, ποιοι είστε για να μην είστε; Είστε τέκνα του θεού. H ταπεινοφροσύνη σας δεν εξυπηρετεί τον κόσμο. Δεν υπάρχει τίποτα φωτισμένο στη συρρίκνωση, έτσι ώστε οι άλλοι άνθρωποι να μην αισθάνονται ανασφαλείς γύρω σας. Είμαστε γεννημένοι για να φανερώσουμε τη δόξα του Θεού που βρίσκεται μέσα μας. Όχι μόνο σε κάποιους από εμάς, αλλά όλους μας. Και καθώς αφήνουμε το δικό μας φως να λάμψει, υποσυνείδητα δίνουμε στους άλλους την άδεια να κάνουν το ίδιο. Καθώς απελευθερώνονται από τον φόβο μας, η παρουσία μας απελευθερώνει αυτόματα τους άλλους».
Αυτό
