… maar het was alleen vanwege zijn kracht, zowel fysiek als mentaal. Hij was de kapitein van de koninklijke garde en was daarom opgeleid om de kracht te hebben om alles te weerstaan … zelfs de pijn en invloed van het delen van zijn lichaam met de ziel van een demon.
Het probleem waar Dean zich het meest zorgen over maakte, was dat de demonen 'geboren' uit een Demon Blade geen pasgeborenen waren … het wapen creëerde er in feite kleine dimensionale scheuren in die waartegen het mes werd gebruikt. Kortom, het Demon Blade stond de zielen van oude demonen toe om terug te steken en door het lichaam van zijn slachtoffer herboren te worden in het menselijke rijk.
Het overleven van een Demon Blade-aanval was afhankelijk van wiens ziel de sterkste was … het slachtoffer of de herrezen demon. Zijn ziel had de laatste keer gewonnen en de demon was in hem gestorven, waardoor hij zijn eigen bloed had besmet met de zuurgraad ervan, maar daardoor was hij veel sterker geworden.
Samuel was één van de originelen, één van de eerste demonen die de lucht van de aarde inademde. Dit waren krachtige demonen omdat ze werden voortgebracht door de krachtigste Fallen … voornamelijk royalty's, omdat het de wetenschappers van de koninklijke bloedlijn waren die de kloof tussen dimensies hadden gecreëerd. Hierdoor was de kans groot dat de ziel die in hem groeide ook een origineel was.
Een andere pijn schoot door zijn arm en Dean trok een grimas toen hij voelde dat zijn huid rond de wond trok en dat maakte hem misselijk. Het zou niet lang meer duren en hij wist dat hij moest vertrekken om Kriss de gruwel te besparen van wat er zou gaan gebeuren. Zoals het er nu uitzag, nam zijn kans om dit te overleven met het uur af.
Met een diepe zucht liep Dean naar de keuken en leunde tegen de deuropening, terwijl hij zag hoe Kriss en Tabatha deden alsof aan het vechten waren ze met lange houten kooklepels. De uitdrukking verscheen niet op zijn gezicht, maar op het moment was hij tevreden. Kriss was nu sterker dan hij hem ooit had gezien en dat was het belangrijkste.
Kriss keek op en zag Dean vanuit de deuropening naar hen kijken. Hij knipoogde naar Dean en schonk hem een stralende glimlach voordat hij speels jammerde. “Wil je alsjeblieft tegen Tabatha zeggen dat ze moet ophouden me te plagen?”
“Geen kans,” zei Dean en liep naar de andere gevallene. “Ik moet iets regelen waar ik voor moet zorgen … dus jij en Tabatha hebben nog maar even plezier.”
Dean sloot zijn ogen met Kriss en leunde langzaam naar voren en kuste zijn lippen in een brandende, maar zachte kus die enkele seconden duurde. Hij liep achteruit en nam Kriss z’n verdwaasde uitdrukking op en noteerde het in zijn geheugen voordat hij naar Tabatha knikte en het appartement verliet.
Met zijn tweeën staarden ze naar de plek waar Dean net had gestaan. Door zijn acties was Kriss zo geschrokken dat hij sprakeloos was en Tabatha een frons op haar gezicht had.
“Wat was dat in vredesnaam?” Vroeg Tabatha zachtjes omdat ze Dean nog nooit zo'n zachte blijk van genegenheid had zien geven. Ze wist niet dat hij daartoe in staat was.
Kriss schudde nog steeds geschokt zijn hoofd. “Ik heb geen idee.” Hij wreef over zijn armen waar koude rillingen net als een slecht voorteken waren verschenen en zijn borst was pijnlijk samengetrokken. Hij begon achter Dean aan te gaan, maar Tabatha's stem hield hem tegen.
“Dat was het liefste wat ik hem ooit heb zien doen,” giechelde Tabatha en zuchtte. “Als ik niet beter wist … zou ik zeggen dat je Dean een hele gelukkige jongen maakt.” Ze gaf hem speels een elleboogje.
Kriss bloosde en voelde zich een beetje beter toen het vreemde gevoel verdween. Hij hoopte dat ze gelijk had. Terwijl hij voelde dat ze naar hem keek, glimlachte hij en haalde zijn schouders op. “Of dat of Dean wilde gewoon niet blijven rondhangen voor de vampiervrouwen film die bovenop de dvd-speler ligt.”
“Het is enorm,” ademde Aurora toen Kane stopte voor een mooi groot huis aan de overkant van een enorme gotisch ogende kerk. “Michael woont daar alleen? Het is zo groot … te groot voor slechts één persoon. Is hij niet eenzaam?”
Ze wierp een zijdelingse blik op Skye en vroeg zich af of hij zich de kleine hutten en tenten herinnerde waarin ze woonden voordat hun wereld uit elkaar was gevallen. Er was geen concept van een huis in de demonenwereld en ze wist uit Skye's herinneringen dat hij alleen de koude duisternis van een grot had gekend. Michaels huis is misschien intimiderend in omvang, maar ze voelde al de warmte die eruit straalde.
Kane kon niet anders dan glimlachen naar het wonder dat Aurora's ogen verlichtte. Hij hield zijn hoofd schuin en keek naar het Victoriaanse huis alsof hij het nog nooit eerder had gezien en besloot dat ze gelijk had … het zag er geweldig uit.
“Ja, Michael woont alleen, maar ik heb tot een paar weken geleden bij hem gewoond. Zo ook onze broer Damon en een vrouwelijke weerpoema genaamd Alicia. Geloof me, dat huis was verre van eenzaam of stil,” merkte hij op, maar herinnerde zichzelf er stilletjes aan dat Michael de afgelopen veertig jaar alleen woonde, dus misschien was Aurora daar iets op het spoor.
Aurora trok een flauw gezicht toen ze de naam van Damon hoorde. Ze vertrouwde Damon nog steeds niet nadat ze hem iets had horen zeggen over het moeten doden van Michael. Het maakte niet uit of hij uit de dood kon terugkomen of niet … je had het er gewoon niet over om Michael te doden. Ze merkte stilletjes dat ze wenste dat het Damon was die ze de trap af had gegooid in plaats van Kane.
Kane grijnsde om Aurora's gedachten alsof ze ze hardop had uitgesproken. Als ze Damon echt kende, zou ze waarschijnlijk het idee om hem aan te vallen heroverwegen. Het kon Damon niet schelen welk geslacht zijn tegenstander was en de hel zou zijn losgeraakt als hij had gedacht dat Alicia in gevaar was. Nee … Damon zou niet zo zachtaardig tegen haar zijn geweest.
“Wie is Alicia en waarom is iedereen verhuisd?” Vroeg Skye terwijl hij probeerde zijn eigen nieuwsgierigheid te verbergen.
Kane's grijns vergrote, wetende dat hij op het punt stond Aurora's dag te maken met het kleine verhaal dat hij op het punt stond te vertellen … nou ja, het Damon-deel ervan toch.
“Alicia is onlangs Damons maat geworden en zij is één van de weinige mensen die ik ken die hem in het gareel kunnen houden. Eigenlijk heeft hij het te druk om naar haar te kijken om zelf problemen te veroorzaken. Het is eigenlijk een grappig verhaal. Ze hebben elkaar een paar weken geleden ontmoet en het eerste dat Alicia deed was Damon met een paal in het hart steken en hem voor dood achterlaten.” Kane haalde zijn schouders op en probeerde niet te lachen toen Aurora haar grote ogen op hem richtte.
“En nu zijn ze vrienden,” herhaalde Aurora twijfelachtig en beet toen op haar onderlip, wetende dat ze, toen ze Michael voor het eerst ontmoette, de liefde met hem had bedreven, hem vervolgens van haar had weggeduwd en was weggerend. Maar … ze had tenminste niet geprobeerd hem te vermoorden.
“Ja, liefde op het eerste gezicht,” knikte Kane met een sluwe glimlach. “Ze zijn verhuisd naar het gebouw dat je zo lieflijk Sanctuary noemt.” Hij sloeg het verhaal erachter en Tabatha's ontmoeting over, omdat het niet veel beter was dan dat van Damon en Alicia. “Nu Tabatha en ik pas hebben gepaard en Damon een beetje een los kanon is, dachten we dat we het beste met hen konden gaan samenwonen zodat we Alicia konden helpen hem in de gaten te houden.”
Aurora's uitdrukking werd zachter. “Je zorgt voor je broers … nietwaar?”
Kane voelde zich eigenlijk een beetje beschaamd, wetende dat de rollen van tijd tot tijd waren veranderd … recentelijk. “Damon en Michael hebben niet de beste geschiedenis gehad samen met hun rivaliteit tussen broers en zussen en zo en ik vecht nog steeds zelf tegen de duisternis. Maar ik ben de oudste, dus ja … ik probeer wel voor ze te zorgen als ze niet druk zijn om voor mij te zorgen.”
Hij dacht er vluchtig aan
