Alaçarpa. Sevinc Çılğın

Kitabdakı şeirlәr ağlın tamamilә qeybә çәkildiyi anlarda doğulub. Adına sayıqlamalar da demәk olar. Bu şeirlәr bәzәn pırpız, bәzәn isә hamardır – qadın saçları kimi. Ağ divara çırpılmış boyalar kimi nizamsız, әrsiz bir qadının evi kimi dağınıq, qadınsız bir kişinin köynәyi kimi ütüsüzdür. Amma bir yavrunun baxışları kimi duru, әllәri kimi yemәli, ayaqları kimi mübarәkdir. Bu şeirlәrin içindә «evinin bir küncündә dörd künc qәdәr xatirә»si olan qadınlar, çarpayısındakı yad kişi qoxularını çörәk ağacına çevirәn mәdinәlәr, bәzәn üsyan qoxuyan, bәzәn özünә heyran, bәzәn dә özünü unudan qadınlar var. Bu şeirlәr qadınların yaralarına mәlhәm deyil, duz sәpir. Kim ağlasa, bizdәn deyil- deyir müәllif.