ection>Երկար օր, կիզիչ արև և դեղին ավազ: Ես շատ հոգնած եմ. Բարձր Դա երկար ճանապարհ էր, և հետդարձի ճանապարհ չկա: Մեկ ժամից կամ մեկուկես ժամից ես գաղութում կլինեմ, և ամեն ինչ լավ կլինի: Եվ ինձ հետ, և գաղութի, և նրանց հետ, ում համար ես գնացի: Իհարկե, ամեն ինչ լավ կլինի, քանի որ իզուր չէ, որ մենք ընտրեցինք ամենաուժեղին ՝ նրան, ով կարող է հաղթահարել ամեն ինչ և փրկել նրանց, ովքեր մնում են հիմքում և դատապարտված են միայն սպասել: Սպասիր, այն է, ինչ պետք է անեմ հիմա, և եթե գարունը ապահով լինի, ապա ես կհագցնեմ ծարավս:
Դեղին աչքերը ոչինչ չեն փնտրում և նորից գտնում:
Աչքերիս ավազն ինձ ավելի սուր է դարձնում, բայց եթե աղբյուրին ապահով մոտեցում չգտնեմ, դա կարող է վտանգավոր լինել: Ինձ ջուր է պետք: Ես չեմ կարող ապրել առանց ջրի: Միգուցե փորձեք գտնել նրան մոտակայքում: Ավազի մեջ: Եվ ինչ, վետերանները պատմեցին, որ դա տեղի է ունեցել: Ինձ պետք է միայն մեկ մոլեկուլ: Երկու ջրածին, մեկ թթվածին: Երկու ջրածին, մեկ թթվածին… Երկու ջրածին…
Կարմիր լեզուն դուրս է գալիս բերանից: Ռեցեպտորները դանդաղ կանաչում են և ծածկվում թաղանթով:
Մեկ թթվածին… Ինձ միայն մեկ մոլեկուլ է պետք, այլապես… Երկու ջրածին, մեկ թթվածին…
Սև քիթը մի քանի ջղաձգական շունչ է քաշում, աչքերը լայնանում են:
Հակառակ դեպքում ես ուղղություն չեմ գտնի:
Ցատկում!
Տառապանքի մեջ գլուխս թաքցնում եմ ավազի մեջ, որպեսզի ցավ չզգամ:
1. ՓԱԿ
– Որտե՞ղ եք գրել սա: – տղան ապտակեց ուսիս և ուղղեց ժպիտը: Ես վարանեցի, բայց, այնուամենայնիվ, շրջվելով, նկատելով լավ բար, որոշեցի չզիջել ինձ:
– ԵՍ ԵՄ?
Մտածված կանգնելուց հետո տղան հանեց մի փոքրիկ գիրք: Մեկը մյուսի հետևից թերթելով ՝ նա սկսեց բարձրաձայն կարդալ:
– Իսկ դու իրականում ո՞վ ես:
«Սատանա», – տղան պայթյունով փակեց գիրքը:
– Իսկ ի՞նչ ես փնտրում այստեղ:
Տղան նորից նայեց գրքին: – Այստեղ գրված է…
Երբեք չես իմանա, թե ինչ է այնտեղ գրված: Բայց եկեք անծանոթ քաղաք, փողկապ դրեք և այս տեսքով դուրս եկեք փողոց: Սա շատ է!
– Դու լսում ես ինձ?
Ես լսում եմ: Ես լսում եմ: Եվ ես նաև ճանապարհ եմ փնտրում դեպի բար:
– Ինչպե՞ս եք դա հասկանում:
– Դուք վիրավորեցիք: Նա չեկավ: Գրքով տղան: Սաթի աչքեր:
2.E = MV ^ 2/2
Այսպիսով, ամսվա առաջին օրը, հավաքելով այն ամենը, ինչ ինձ պետք էր, ես դուրս եկա ճանապարհ: Երբ տնից դուրս եմ գալիս, անջատում եմ հեռախոսս և սայթաքում մարմարե քարաքարի վրա: «Ահա պալատները…»:
Ձեռքերիս մեջ վերածելով խճաքարն ՝ այն թեթևակի նետում եմ ուսապարկիս մեջ: Իմ մտադրություններն ամենալուրջն են:
– Ինչ -որ մեկին սպասու՞մ ես:
Գրպանիցս մի նիկլի հանելով ՝ գցում եմ գովազդային կրպակի մեջ:
– Թույլ տվեք պատմել բախտը:
Ձեռքս եմ մեկնում: Ես ժպտում եմ լավ տրամադրության վրա:
– Քո գնացքը, գնչու՛:
– Nyis1.
3. OMՈՄԲԻՆԵՐ
Վթարից հետո ես իջնում եմ մեքենայից: Ես ոչինչ չեմ կարող տեսնել: Գլուխս հարվածում եմ տախտակին:
«Z շրջան»:
Տհաճ հոտ բռնելով ՝ ես ուսումնասիրում եմ շրջապատը: Աշդավաո բույս: Գետ Ոտքերիս տակ ընկած մանրախիճով ուսապարկս լցրած ՝ բարձրանում եմ երկրորդ հարկ ՝ հանգստանալու: Մետրոյի ձայներն ինձ արթնացնում են կիսաքունից:
– Հաջորդ կայարանը Park Kultury- ն է:
– … և հանգստացեք, – բղավում եմ ես ՝ թանկարժեք մանրախիճը սփռելով փախուստի մեջ:
4. ՎԱՐՈՐԴ
– Եթե ոչ ոք ասելիք չունի, ապա մենք կարող ենք անցնել ամուսնական միության կնքմանը:
– Թող նախ համբուրվեն:
– Ոչ, թող նախ ստորագրեն:
Որոշ ժամանակ դիտելով հանդիսատեսին ՝ ես դուրս եմ գալիս շենքից և ասում կառապանին, որ ինձ տանի նշանդրեքիս մոտ:
«Ես գիտեմ այսպես», – կենդանանում է կառապանը:
– Trշմարտությու՞ն:
– Ատոշ!
Ձիերը վեր թռան: Ես նաև ուզում էի ավելացնել. Թռչելով անծանոթ ցուցանակով խանութի կողքով ՝ ես հազիվ հասցրի փոխանցել կառապանին, որ
