հնչյունների ներքո մենք մտնում ենք ռեստորան, որտեղ ես երեսուն տարի չէի եղել: Հետո դա պարզապես սրճարան էր, որը երիտասարդներին հրապուրում էր ճապոնական մուլտֆիլմերի ցուցադրմամբ `նոր հայտնված տեսաֆիլմերի վրա:
– Ի՞նչ եք պատվիրելու:
– Ես վեգան եմ:
– Ի՞նչ պատճառներով:
– Էթիկական.
Ամերիկացիները, առանց որևէ նշան ցույց տալու, պատվիրում են նաև բուսակերների ՝ բորշ, տապակած կարտոֆիլ, աղցան և ջուր:
– Դուք վարում եք առողջ ապրելակերպ: Չե՞ք ուզում թողնել ծխելը:
– Չեմ ուզում.
– Գո՞հ եք ամեն ինչից:
– Այո:
– Երբևէ սիրե՞լ ես:
– Երկու անգամ: Առաջինը ամուսնացավ մյուսի հետ: Երկրորդից բոլոր շփումները կորած են:
– Դե լավ: Դուք ստիպված կլինեք ավելի լավ տեսք ունենալ:
Եվս կես ժամ հանգիստ զրույց և նույնիսկ հարևան սեղանները կիմանան իմ պատանեկան երազանքի մասին `ջյու նվագել Նյու Յորքում, այն ժամանակ ռուսալեզու ձեռնարկների բացակայության և անգլերենի նկատմամբ իմ հետաքրքրության մասին: Իմ անշահախնդիր պատմությունը սահուն անգլերենով ընդհատվում է ամերիկացիներից մեկի անսպասելի արտահայտությամբ.
– Բարի երեկո!
Հետեւելով օտարերկրացու հայացքին ՝ ես շրջվում եմ: Ես տեսնում եմ քսանամյա մատուցողուհու այրվող աչքերը, որն աննկատ կանգնած է իմ մեջքին, նման աչքերը հանդիսատեսի մոտ են, երբ իմպրովիզացիայի ժամանակ վիրտուոզ հատվածներ ես կատարում:
– Բարի երեկո! – մատուցողուհին, ինչ -որ չափով ամաչելով և թեթև ժպիտը դեմքին, նայում է, թե ինչպես եմ ես, բերանս բաց, նորից հայացքս ուղղում դեպի ամերիկացիները:
– Պետք է ավելի լավ տեսք ունենալ: Նրանք գլխով են անում:
Գիշեր. Ընկղմված դժվար մտքերի մեջ `ես քայլում եմ մայրուղով: Այս բետոնե հրեշը հատուկ կառուցվել է արքայադստեր վերջին պահանջատիրոջ կողմից արագ քշելու և նրա հետ հաճախակի ժամադրությունների համար: Սակայն, ըստ տեղի բնակիչների, դեպի իշխանություն տանող ամենակարճ ճանապարհը երկաթե ճանապարհն է: Եվ շատերն ինձ պես ընտրեցին այս ճանապարհը:
– Հե! Սա իմ կտավն է, – կաշվե բաճկոնով երկար ու նիհար աղջիկը փակեց իմ ճանապարհը:
– Ավելի պատառաքաղ կա: Միգուցե ցրվենք:
– Կան ընդամենը երկու ռելսեր:
– Բայց քնածները շատ են:
– Մոխիր լիտվական նյասուպրանտուին2:
– Եվ ես նրան շատ լավ հասկանում եմ:
6. ՇՈՆԸ SEՈՎՈՄ
Երբ հասա պատառաքաղին, ես ընդհանրապես չէի ուզում շրջանցիկ ճանապարհ անցնել, և ես առաջարկեցի.
– coldուրտ է: Կարո՞ղ ենք միասին քնել:
– Մերկ այրված խոտի՞ վրա: Մենք նույնիսկ վերմակ չունենք:
– Խոտի դեզը քեզ կհամապատասխանի՞: Բլուրի վրա կա մեկը:
– Լավ, բայց միայն մեկ գիշեր: Մոտակայքում ինչ -որ տեղ սահման կա: Բարձրանալով բլուրը ՝ մենք տեղավորվեցինք խոտի դեզում: Ես չէի ուզում քնել և ավելի մոտեցա աղջկան: Գրեթե մոտ:
– Դեռ վաղ է: Ես դեռ չեմ մրսել», – նա ձեռքով ինձ
