Toya's borst tegen haar aan trillen.
“Die kus,” gromde Toya en reikte omhoog om haar kin in zijn hand te pakken en haar gezicht naar de zijne te brengen. Er was één vraag die aan hem bleef vreten. “Kyoko, waarom zou je hem kussen omdat hij jou heeft gered, en niet mij? Ik begrijp het niet.” Zijn ogen gingen naar haar pruilende lippen en voordat ze hem kon afwijzen, sneed hij zijn lippen over de hare en voelde voor het eerst haar zijdezachte lippen tegen de zijne.
Toen ze naar adem snakte door de plotselinge aanval op haar zintuigen, verdiepte Toya de kus en zocht naar haar reactie. Hij kon haar hartslag horen versnellen en hij voelde ook haar lichaam opwarmen.
Kyoko kreeg de kus die ze altijd al had gewild, maar ergens in haar achterhoofd kon ze niet anders dan denken dat het om de verkeerde redenen was. Kuste hij haar omdat Shinbe dat had gedaan? ‘Nee, dit was verkeerd.’ Ze drukte om meer reden dan alleen luchtgebrek tegen zijn borst.
“Wacht Toya,” hijgde ze. “Stop, ik kan niet denken.”
Toya grijnsde, ontspande zijn armen maar liet haar niet los. “Dat is maar goed ook, Kyoko.” Hij had iets gevoeld bij de kus, en het gaf hem een beter gevoel te weten dat zij dat ook voelde. Misschien zou hij haar toch niet aan Shinbe verliezen. Hij herinnerde zich de dreiging waarmee Shinbe hem had uitgelachen.
“Shinbe zou niet volledig vertrouwd moeten worden. Ik heb liever dat je hier bij mij blijft en je familie voorlopig voor hem laat zorgen,” zijn ogen trokken de hare in een stil pleidooi.
Kyoko fronste zijn wenkbrauwen, “nee, ik moet terug. Hij werd pas een paar minuten voordat ik hier kwam wakker om jullie te laten weten dat het goed zou komen.” Schuldgevoel bekroop haar: “Bovendien heb ik het gevoel dat het mijn schuld is dat jullie gevochten hebben, dus ik zal voor hem zorgen totdat hij beter wordt, dan zal ik hem terugbrengen.” Haar ogen vernauwden zich: “En we moeten opschieten als we de rest van de talisman willen vinden.”
Ze stak een vinger in zijn borst en deed uiteindelijk een stap achteruit, uit de cirkel van zijn armen. “Dat betekent niet meer vechten. Begrijp je dat? Je hebt hem bijna vermoord.” Haar ogen zochten in de zijne naar de waarheid.
“Dan ga ik met je mee terug,” zei Toya strak, terwijl hij zijn armen in zijn mouwen vouwde en op zijn volle lengte ging staan. “Shinbe ruikt naar schuldgevoelens, en ik weet niet waarom.” Stiekem was hij blij dat ze nog geen tijd alleen met hem had doorgebracht, aangezien hij net wakker was geworden. “Ik vertrouw hem niet alleen met jou.”
Kyoko knipperde met haar ogen: “Het is onmogelijk dat je nu in de buurt van Shinbe komt. Hij heeft nog steeds veel pijn en jij bent degene die hem dat heeft aangedaan.” Ze probeerde niet gemeen te zijn ... ze wilde ze gewoon voor nu gescheiden houden. “Ik zal een deal met je maken. Ik kom morgen terug en geef iedereen een update, als je me belooft dat je teruggaat naar de groep.”
Toen ze de koppigheid in zijn ogen zag, keek ze even naar de grond en fluisterde toen zwaar in de lucht: “We zijn nog steeds een groep ... nietwaar? We moeten nog steeds de talisman vinden voordat Hyakuhei dat doet.”
Toya's ogen glinsterden gevaarlijk. “Als hij iets doet, en ik ben er niet ... Ik kan je niet beschermen en,” zijn stem schoot een paar keer omhoog, “ik ben je beschermer, niet hij!”
Kyoko's hoofd schoot omhoog bij zijn woorden. Het was niet vaak dat Toya zijn hart liet zien, maar ze kon het zo duidelijk zien op de zeldzame momenten dat zijn verdediging wegviel.
Ze glimlachte en probeerde hem te kalmeren. “Luister, Shinbe is veel te zwak om iets te proberen, dus maak je geen zorgen. Ik kom morgen terug.” Ze deed een paar stappen in de richting van het hart van de tijd en zag hem bewegen om haar tegen te houden.
“Toya!” Schreeuwde ze, haar hand opstekend en sprak de Taming-spreuk uit.
Kyoko verzachtte haar stem. “Luister, ik weet dat je Shinbe niet vertrouwt, maar vertrouw mij tenminste. Ik kom morgenavond terug. Alles komt goed ... je zult het wel zien.” Daarmee raakte ze de hand van het meisje aan en verdween. Ze kon zijn reeks vloeken nog steeds horen toen het hart van de tijd haar naar de andere kant bracht.
Kyoko fronste peinzend haar wenkbrauwen toen ze zich in het heiligdom huis bevond. Ze kon nog steeds de schade zien die tijdens hun gevecht was aangericht. Terwijl ze zich omdraaide, plaatste ze een zegel over de handen van het meisje en besloot dat het beter was dan genezen.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
