και επιτυχημένων εμπόρων, γαιοκτημόνων, και επενδυτών της μεσαίας τάξης, παράλληλα με τους καταπιεσμένους χωρικούς, εργάτες, και λόγιους, όλοι εκ των οποίων βρίσκονταν στην ίδια δεινή θέση και δέχονταν την ίδια καταπίεση από την αριστοκρατία. Επίσης, η άνοδος των γάλλων και άλλων ευρωπαίων φιλοσόφων, πολλοί από τους οποίους παρουσίαζαν τις ιδέες του διαφωτισμού, της κοινωνικής θεωρίας, της ισότητας, και της ελευθερίας του ατόμου, παρείχαν μία νέα οπτική στον απλό άνθρωπο, μία νέα και αυξανόμενη αίσθηση ελευθερίας που είχε στερηθεί. Και όταν η Γαλλία αδυνατούσε να χρηματοδοτήσει αποτελεσματικά το κρατικό χρέος της, ακολούθησε οικονομική ύφεση, η οποία συνοδεύτηκε από υψηλές τιμές τροφίμων, εκτεταμένη ανεργία, και μία αναδυόμενη κρίση που ο γάλλος βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ δεν μπορούσε να θέσει υπό έλεγχο.
Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ γινόταν έτσι όλο και πιο ανίκανος και μισητός. Στην πολιτική σκηνή, αρνήθηκε επανειλημμένα να κυβερνήσει ως συνταγματικός μονάρχης, να ασκήσει δηλαδή εξουσία με βάση κάποιο γραπτό (ή άγραφο) σύνταγμα. Εξακολούθησε να κυβερνά ως απόλυτος μονάρχης, συνεχίζοντας μία μορφή διακυβέρνησης που εφαρμοζόταν στη Γαλλία για πάνω από χίλια χρόνια.
Η δυσαρέσκεια του γαλλικού λαού ξεχείλισε το 1789, σηματοδοτώντας την έναρξη της Γαλλικής Επανάστασης, και μία περίοδο χάους στη Γαλλία, η οποία θα κρατούσε περίπου 10 χρόνια. Ένα από τα ιστορικά γεγονότα του μοιραίου 1789 είναι η Πτώση της Βαστίλης, η οποία ανέδειξε με τέλειο τρόπο την άνοδο του χάους και την έκταση της οργής του γαλλικού λαού. Η πτώση του βασιλικού φρουρίου της Βαστίλης μπροστά στα εξαγριωμένα πλήθη θεωρήθηκε μία τεράστια και συμβολική νίκη. Η Ημέρα της Βαστίλης γιορτάζεται ακόμη και σήμερα.
Τον Σεπτέμβριο του 1792, το Παλαιό Καθεστώς καταργήθηκε, αφού κυβέρνησε τη Γαλλία για αρκετούς αιώνες. Στις 22 Σεπτεμβρίου 1792, διακηρύχθηκε η Πρώτη Γαλλική Δημοκρατία, και το 1793, ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ εκτελέστηκε στη λαιμητόμο. Ο θάνατός του θεωρήθηκε ιστορικό σημείο καμπής, τόσο για την ιστορία της Γαλλίας, όσο και της Ευρώπης. Όμως, όλες αυτές οι χαώδεις ταραχές στη Γαλλία έγιναν μάρτυρες της ανόδου ενός ισχυρού ατόμου - του Ναπολέοντα.
Γεννημένος στην Κορσική το 1769, από οικογένεια κατώτερων κορσικανών ευγενών με καταγωγή από την κεντρική Ιταλία, ο Ναπολέων Βοναπάρτης αναρριχήθηκε στις τάξεις του στρατού, και χρησιμοποίησε τη Γαλλική Επανάσταση κυριολεκτικά ως σκαλοπάτι προς την εξουσία. Προερχόμενος από την οικογένειά του στην Κορσική, ξεκίνησε στρατιωτική σταδιοδρομία, με σπουδές και εκπαίδευση στη Στρατιωτική Ακαδημία της Βριέννης, και στη συνέχεια στη Στρατιωτική Σχολή του Παρισιού, όπου έγινε αξιωματικός πυροβολικού το 1785. Σε νεαρή ηλικία, εμπνεύστηκε από τις φιλοσοφίες της εποχής, του διαφωτισμού, του πατριωτισμού, και της κοινωνικοπολιτικής μεταρρύθμισης. Άντλησε επίσης μεγάλη έμπνευση από τον Μέγα Αλέξανδρο, και ταυτίστηκε με αυτόν. Πολλοί ιστορικοί περιγράφουν τον Ναπολέοντα ως παρία , ένα πρόσωπο που βρισκόταν συχνά στο περιθώριο
