hulle vir ons?” het sy hard aan Pearyn gefluister.
“O ja,” het sy haar verseker. “Daar is nogal ‘n paar besprekings en ‘n paar kyke, en vingers wat wys in jou rigting.
Sy het dit gehaat om die middelpunt van aandag te wees. Charlotte wou nooit die bella van die bal wees nie. Dit haar baie beter gepas as sy net ‘n paar rondtes kon dans en dan kon verdwyn na die biblioteek toe. Partymaal kon ‘n bal pret wees, maar sy het dit meermale gehaat. “Goed so.” Die inkom van skinderbekke sou verseker dat sy gesien word by Seabrook teen die einde van die week....miskien vroeër.
“Jy was reg,” het Pearyn gesê. “Die dra van mansklere het definitief hul aandag getrek. Miskien meer as wat jy verwag het.” Daar was ‘n bietjie ontsag in haar stem terwyl sy deur die park kyk. “Wil jy nog steeds een maal reg rondom ry?”
“Ja,” het sy gesê. “Dit moet volledig wees.”
Al het sy begin wonder of sy haar verstand verloor het. Hoe verder hulle deur die park ry, hoe meer lede van die ton het begin praat... en hard. Sy het ‘n klompie onvriendelike woorde gehoor wat sy wens sy het nooit gehoor nie. Charlotte het haarself herinner dat dit was wat sy wou gehad het, maar dit het nie minder seer gemaak nie...
Hulle het die einde van die paadjie bereik en die uitgang was uiteindelik in sig. Sy het gevries. Haar ouers het daar by die park saam met die Hertog en Hertogin van Weston, die park binne gestap. Charlotte het nie daardie uitkoms verwag nie. Sy het gedink sy sal tyd hê om huis toe te gaan en ander klere aan te trek en dan die geskinder hulle laat bereik. Haar ma se oë het gerek en haar pa het na haar gedraai. Sy oë het teleurstelling geglinster. Dit het seerder gemaak as die harde woorde. Sy het dit gehaat om vir haar pa onaanvaarbaar te wees...
Charlotte het hard gesluk en haar kop hoog gehou. Die tyd om om te draai was verby die oomblik toe sy die tuinhuis verlaat het in ‘n mansbroek. Sy het dit aspris gedoen en nou moet sy die prys daarvoor betaal ... wat dit ook al mag wees.
HOOFSTUK TWEE
Die kommosie in die park moes Collin, die Graaf van Frossly, se aandag getrek het. Normaalweg sou dit, maar hy het te veel in sy gedagtes gehad. Hy het in die park in gery, meer uit gewoonte as wat hy enige begeerte daarvoor gehad het. Sy hings het geblaas en sy kop gelig asof hy vir ‘n nabye perd knik. Dit het hom geamuseer. Het die twee ‘n soort groet gedeel?
Collin het sy teuels ingetrek en sy perd tot stilstand gebring. Sy goeie vriend, Cameron, Die Heer van Partridgdon, het langs hom gestop. Hulle het saam gery in gesamentlike stilte. Nie een van hulle het veel te sê gehad nie en was gemaklik daarmee om nie te gesels nie. Die graaf is terug in Engeland na ‘n kort reis. Cameron was meer uit die land as tuis – sy manier om die huwelik te vermy wat sy familie hom gedwing het om mee in te stem. As hy nie het nie, sou die Heerdom geruïneer gewees het. Die verlowing het vroeë fonds uit die meisie se bruidskat om dit te volhou. Cameron het die kontrak gehaat en die idee om te trou met ‘n vrou aan wie hy verbind was nou al vir twee dekades. Sy was maar ‘n kind toe hulle die kontrak geteken het.
Collin se situasie het nie veel beter voorgekom nie...
“Waaroor dink jy gaan daardie voorval?” het Cameron die stilte gebreek.
Hy het sy skouers gelig. “Ek is seker ons wil nie weet nie. Dit is dalk deurweek met drama en nie een van ons wil deel daarvan word nie.”
“Jy is dalk reg,” het Cameron saamgestem. Hy het sy oë vernou en oor die park gestaar. “Die een meisie lyk bekend.”
Collin het ook in die rigting van die kommosie gekyk. Hy het nie die twee dames herken nie. Hy het gefrons. “Dra die blonde meisie ‘n broek?”
Wat het die dame gedink? Hy kon nie aan een rede dink hoekom ‘n vrou so braaf sou wees nie. Al moet hy erken hy was nogal nuuskierig oor haar nou. Wat was die rede? Het sy gehoop om ‘n heer se aandag te trek? Dit was nog steeds nie die regte manier om op te tree nie. As sy gehoop het om aandag te trek, het sy dit verseker reg gekry, maar hy twyfel of dit die tipe is wat sy wou hê. Sy sal elke helsem en skelm in die ton se aandag trek.
“Sowaar,” het Cameron gesê. “Ken jy hulle?”
Hy het sy kop geskud. “Ek probeer om uit die beleefde samelewing te bly. My suster sal hulle dalk herken. As sy hier was, sou ek gevra het.” Sy suster, Kaitlin, was nou al vir vyftien jaar gelukkig getroud met die Graaf van Shelby. Haar drie kinders het haar goed besig gehou ... twee seuns en ‘n pragtige dogter. “Maar sy is nie beskikbaar nie, as ek moes raai.” Hy het na Cameron gedraai. “Hoekom, is jy geïnteresseerd?”
Cameron het gefrons. “Die ander dame,” het hy begin. “Nie die een in die broek nie,” het hy verklaar. “Sy is dalk my verloofde.”
“Aha,” het Collin gesê, wat skielik verstaan. “Ons beter dan haastig raak. Sal nie werk as sy besef jy is in Engeland nie, sal dit?”
“Nee,” het hy saamgestem en gefrons. “Sy’s liefliker as wat ek onthou.” Die laaste deel was gemompel, maar Collin het dit nogtans gehoor.
Het hierdie klein uittog Cameron iets gegee om oor te dink? Die donkerkop meisie was inderdaad pragtig. Ten minste wat hy van haar kon sien. Maar die blonde meisie .... die waaghalsige een ... iets omtrent haar het hom geïnteresseer. Die feit dat hy elke kurwe kon sien wat in daardie broek uitgewys word het nie veel vir die verbeelding oorgelaat nie. Sy het nie hierdie skema van haar deurdink nie. Elke opregte man sal haar kenmerke aantreklik vind en Collin was ver van heilig af.
“O, nee,” het Collin gesê toe die Hertog en Hertogin van Weston, saam met die Markies en Markiesin van Seabrook, die park binne loop. Eers toe het hy besef presies wie die blonde meisie was, of belangriker, wie haar ouers is. “Die kommosie gaan nou sleg uitdraai.”
Cameron het ‘n wenkbrou gelig. “Ek verstaan nie.”
“Ek glo die Markies van Seabrook se vrou gaan nou haar enigste dogter se nek omdraai.” Cameron het nou na die twee pare mense gekyk en toe weer na die twee meisies wat die kommosie veroorsaak.
“Aha,” het sy vriend gesê en gegrinnik. “Dit mag dalk die moeite werd wees om te sit en kyk hoe die toneel uitspeel.” Hy het sy kop geskud. “Nie seker of ek dit wil waag nie. Dis jammer ons kan nie bly nie.”
“Waar,” het Collin saamgestem. “Die Hertogin van Weston mag dalk bewys sy het ‘n rede om kwaad te wees. Sy leer my niggie, Marion, bietjie mediese praktyke en sy is nie wat die ton beskou as ‘n tipiese dame nie. Sy het meer ... progressiewe idees.”
Cameron het gesug. “Dis beter dat ons haastig raak. Die ton is te besig om te skinder oor wat voor hulle gebeur, so ons kan ‘n vinnige ontsnapping maak.”
“Lei die weg,” het Collin gesê.
Hy sal veel eerder terugkeer na sy Oom Charles, die Graaf van Coventry, se huis. Hy moet gaan dink hoe om sy huidige situasie te hanteer. As Cameron nie onverwags opgedaag het nie, sou hy in die studeer kamer gebly het en die leggers van sy eiendom deurgegaan het. Sy eiendom bestuurder het genoeg gehad en verdwyn en van wat hy vertel is, het die man alles in ruïnes gelos. Hy het fondse uit die boedel gesif en niks van die herstelwerk gedoen nie. Collin sal dalk na Peacehaven moet reis en in sy herehuis gaan bly totdat alles gedoen is na sy sin. Hy kan niemand
