алдармын – тәүге мәртәбә.Дөньяң тулып җитәр.
Онытырсың.
Рәхәт булыр сиңа,
Җиңел дә…
Хисләремнең көмеш хәрефләре
Мәңге баш очыңда җемелдәр.
Татар кызы
Күзләрендә —
күк садәлеге,
ирнендә —
таң ялкыны;
ул – назлы саба җиле,
билгеле,
кояшы июльнең;
һәр яңа
көн аңа —
талпыну.
Күзләрендә —
күк садәлеге,
ирненә кич кунганда,
ул – моңлы җәйге шәфәкъ,
ул – шәфкать,
яктылык ул фәкать;
һәр яңа
көн аңа
куана.
Алкалары —
энҗе йолдызлар,
көзгесе – ай килеш тә,
дөньялык – бай бирнәсе,
диярсең;
берүк, күз тимәсен:
һәр яңа
көн аңа
килешә.
Шул ук
Күк тә аман, аман туфрак та,
Тормыш шавын сузар сур[3] аман,
Хәл-әхвәлең ничек, милләтем?
Җавап шул ук: зинһар, сорама.
Баер чагы булган кояшның —
Без «таң ата» диеп алдандык,
Ил һаман шул һәм һаман шул илдә
Гыйлем урынына – наданлык,
Ирек урынына – пулемёт,
Мәктәп урынына – төрмәләр…[4]
Халыкларны сүтеп сөяккә,
Кузна уйнап рәхәт күрәләр.
Үзгәреш юк! Гасыр узса да.
Күңелеңә авыр алма син,
Хәлең ничек, дисәм, милләтем?
Җавап: шул ук.
Һади Атласи.
«…»
Гомер буе эзлим, эзлим Аны.
Иманыма терәү терәтәм…
Һәм, ниһаять, табам.
Көтмәгәнчә.
Ул бик якын икән —
Йөрәктә.
Дөнья мәшәкате күмеп китсә,
Калеб җылым белән беррәттән
Мин Аны да җуям.
(Мескен халәт!)
Ул бик ерак хәзер —
Йөрәктә.
Гомер буе эзлим,
Табам,
Җуям.
Бер тукталып шушы куласа,
Мин, һичшиксез, дәһриләнер идем…
Әгәр Аллаһ чынлап булмаса.
«Авырый балам…»
Авырый балам.
Коелып
төшәр икән шулчаклы:
һаман төренебрәк ята,
уенчыгын кочаклый.
Ут чәчәр күзләре моңсу,
мөлдерәмә үзләре…
Тутырып бер карасамы —
үзәгеңне өзәрлек!
Аңа әле салкын караш
ташланмаган,
салкын сүз
әйтелмәгән,
һәм ул белми —
күпме кеше
ялкынсыз
йөрәкле килеш җан
асрый…
Аларга өмет әрәм:
кояшым, дип сыенасың —
зәмһәрир салкын бәрә.
Авырый балам.
Юрганга
төренә…
Ни хәл итим?
Үзе кызу, кайнар!
Әмма —
үзенә җылы җитми….
Кочагыма
Сур – мөгез быргы.
Һади Атласиның «Яңа низам вә голямаларыбыз» (1906) мәкаләсеннән.
